ePontus Radio – The Voice of Pontus

Μια ομαδα web προγραμματιστών μετά από 13 χρόνια εμπειρίας στον χώρο των υπηρεσιών Streaming Services από την Ρωσία και την Ελλάδα έκαναν το πρώτο τους βήμα στης 01/11/2013 και δημιούργησαν το πρώτο ελληνορωσικό δικτυακό ραδιόφωνο του Πόντου με παραδοσιακή Ποντιακή μουσική.
Slogan: The Voice of Pontus - Η Φωνή Του Πόντου
Το ePontus Radio μέσα 2 μήνες ανέβηκε στης πρώτες θέσεις ακροαματικότητας χάρη στην προγραμματισμένη στρατηγική και εμπειρία στο SEO.
Ο πρωτεργάτης αυτού του εγχειρήματος είναι ο Dmitry N. Giannopulos παρόλο που έχει ποντιακές ρίζες, ανάπτυξε το όλοProject του ePontus Radio. Με αυτό το πάθος και τον επαγγελματισμό που τον διακατέχει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που στήριξαν το όλο Project του ePontus Radio. Σε τεχνικούς , φίλους , πόντιους τραγουδιστές , ακροατές και σε found της Ρωσίας που είναι δίπλα μας.

http://www.epontus.ru

Τραγοπώγων: σπορά φύτεμα καλλιέργεια

Τραγοπώγων: σπορά φύτεμα καλλιέργεια

Τραγοπώγων ο πρασόφυλλος-Tragopogon porrifolius

Το διετές αυτό φυτό είναι πολύ κοινό είδος στην Ελλάδα. Έχει κεφάλια με ανθίδια ρόδινα-ιώδη και οκτώ οξύληκτα βράκτια. Τα φύλλα του είναι πλατιά, περίβλαστα και βρίσκονται στο κατώτερο τμήμα του βλαστού. Οι σαρκώδεις ρίζες του φυτού είναι εδώδιμες και έχουν τη γεύση στρειδιού.
Καλλιεργείτε πολύ από τους Ευρωπαίους. Σε εμάς δεν είναι γνωστός, παρόλο που οι λεξικογράφοι τον εξήγησαν με το σκούλι, όνομα που δόθηκε από του νέους βοτανολόγους, κατά τους παλιούς είναι το salfisi των Γάλλων.

Τα φύλλα αυτού του φυτού τρώγονται βραστά με λάδι, ή ωμά σε σαλάτα, οι δε ρίζες του καρυκεύονται ποικιλοτρόπως.

Απαιτεί δε όπως όλα τα μακρόριζα γη βαθειά δουλεμένη, όχι όμως πολύ κοπριά, ούτε έδαφος υγρό, επειδή τότε γίνεται μεγάλος αλλά άνοστος.

Τον σπέρνουν πολύ πρώιμα σε πρασιές (σαμάρια), τον σκαλίζουν μία ή δύο φορές και τον ποτίζουν ενίοτε.

Οι ρίζες του πρέπει να συλλέγονται πριν κάνει σπέρματα το φυτό επειδή χάνουν την τρυφερότητά τους.

Στα ψυχρά κλίματα ο τραγοπώγων σαν απαλό φυτό, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί τον χειμώνα χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις. Στην Ελλάδα όμως μπορεί να σπείρει κανείς όλους τους μήνες για να έχει κάθε καιρό και φύλλα και ρίζες. Τα πρώτα πρέπει να κόβοντε όταν είναι τρυφερά.Είναι δύσκολο για να συλλέξει κανείς τον σπόρο του τραγοπώνου γιατί είναι φτερωτός όπως του μαρουλιού και αμέσως όταν ωριμάσει τον σκορπίζει ο άνεμος. Για αυτό τον μαζεύουν το πρωί.

Σκόλυμος Καλλιέργεια και φαρμακευτικές ιδιότητες

Σκόλυμος Καλλιέργεια και φαρμακευτικές ιδιότητες

Αυτό το λαχανικό είναι άγνωστο σε εμάς σήμερα, αλλά τρωγόταν από τους παλιούς κατά τον Διοσκουρίδη (Το φύλλο του μοιάζει με της άγριας αγκινάρας, και από αυτό τρώνε τους βλαστούς του αφού τους ασπρίσουν, όπως τρώνε τους βλαστούς από τη θαλασσοκράμβη και τα σπαράγγια.
Επιστημονιικό όνομα: Σκόλυμος ο στικτός-Scolymus maculatus, Scolymus hispanicus L. Αγγλικές ονομασίες: Spanish oyster plant, Spanish Golden-thistle Κοινές ονομασίες: σκόλυμος, σκόλυμπος, ασκόλυμπρος, σκολίμπρι, σκόλιαντρος, ασπράγκαθο, σπαράγγι. Οικογένεια: Αστεροειδών (Asteraceae)

Περιγραφή:

Έχει φύλλα τα οποία βρίσκονται στο ενδιάμεσο μεταξύ του χαμαιλέοντα και του ονομαζόμενου λευκού αγκαθιού, πιο σκούρα όμως και πιο παχιά. Βγάζει παχύ βλαστό γεμάτο με φύλλα, πάνω στον οποίο βρίσκεται ένα αγκαθωτό κεφάλι. Η ρίζα από κάτω είναι σκούρα και παχιά, η οποία έχει τις φαρμακευτικές ιδιότητες (1). Είναι διετές ή πολυετές φυτό, που μπορεί να φτάσει το 1 μέτρο ύψος. Έχει βαθιά χοντρή ρίζα και χοντρό κεντρικό βλαστό. Τα φύλλα του είναι οδοντωτά και αγκαθωτά. Ανθίζει το καλοκαίρι και το βρίσκουμε παντού σε όλη την Ελλάδα σε ακαλλιέργητα εδάφη σε χαμηλό υψόμετρο.

Καλλιέργεια (2)

Στην Ευρώπη που το κλίμα δεν ευδοκιμεί για να καλλιεργήσουν σκόλυμο το χειμώνα σε ανοιχτό μέρος, τον σπέρνουν κάτω από κιβώτια με υαλοσκεπή όταν επιθυμούν να τον φάνε πρώιμα. Εμείς στο κλίμα της Ελλάδας μπορούμε να τον σπείρουμε σχεδόν όποτε θέλουμε στα περιβόλια μας. Η γη πρέπει να είναι καλά δουλευμένη και παχευμένη. Τον σπέρνουν κατευθείαν στο έδαφος ή σε ξεχωριστό μέρος και τον μεταφυτεύουν. Τα φυτά πρέπει να απέχουν περίπου 2 πόδια αναμεταξύ τους. Τα σκαλίζουν τα παραχωματώνουν και τα σκαλίζουν συχνά. Αφού μεγαλώσουν, διαλέγουν μια καλή ημέρα, τα δένουν με δύο ή τρία δέματα άχυρου, και τα κουκουλώνουν με αχώνευτη και στεγνή κοπριά, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μείνουν μόνο έξω ανοιχτές οι άκρες των φύλλων. Αν ο καιρός είναι πολύ ζεστός, ρίχνουν νερό κάθε δύο μέρες στο κέντρο του φυτού για να επισπεύσουν το άσπρισμα , το οποίο τελειώνει περίπου σε 20 ημέρες και τότε τα κόβουν, καθαρίζουν τα φύλλα τους, τα πουλούν ή τρώνε τα γουλιά και τα κοτσάνια τους. Χειμερινή καλλιέργεια
Τους χειμωνιάτικους σκόλυμους αντί να τους τυλίξουν με κοπριά, τους κουκουλώνουν με χώμα και τότε ασπρίζουν γρηγορότερα. Τους βγάζουν δε όταν φοβούνται τον πάγο και τους αποθηκεύουν στο υπόγειο όπου ασπρίζουν φυσικά.
Όταν όμως ασπρίσουν σε χώμα, πρέπει να φαγωθούν αμέσως γιατί σαπίζουν. Για αυτό πρέπει να παραχώνουμε μόνο αυτούς που θέλουμε για κατανάλωση.

Συγκομιδή σπόρου

Τους σκολύπους εάν θέλεις να τους κρατήσεις για σπόρο, τους κόβεις κατά τον Δεκέμβριο οχτώ δάχτυλα ψηλά και τους παραχώνεις έως την άνοιξη. Τότε τους σκεπάζεις και τους καλλιεργείς μέχρι να βγάλουν σπόρο.

Είναι δύο είδη σκόλυμων: Οι ακανθώδεις και οι χωρίς. Οι πρώτοι είναι οι καλύτερα καλλιεργήσιμοι και νομίζω πως ότι χωρίς να ζητήσει κανείς σπόρο από την Ευρώπη, μπορεί να συλλέξει από τους άγριους σκόλυμους και να τον σπείρει στον κήπο του, να επιμεληθεί τα φυτά όπως άνωθεν και θα τα καταφέρει να συγκομίσει βλαστούς τρυφερούς και νοστιμότατους.

Φαγώσιμες χρήσεις

Η πόα του αυτοφυή σκόλυμου μόλις πρωτοβλαστήσει, τρώγετε σαν λαχανικό όπως το σπαράγγι (1). Είναι χόρτα αγκαθωτά, τα οποία όταν είναι τρυφερά, τα βράζουν (ρίζες και φύλλα) και τα τρώγουν για την νοστιμάδα τους.(3)
Τα νέα φύλλα και οι βλαστοί του τρώγονται βραστά μόνα τους ή με άλλα χόρτα. Οι ρίζες και οι μίσχοι γίνονται σούπες ή μαγειρεύονται με κρέας. Επίσης μπορούν να βραστούν και να γίνουν τουρσί με ξύδι και λάδι.

Συγκομιδή άγριων φυτών: Τα νέα τρυφερά φύλλα πριν γίνουν ακανθωτά και οι τρυφεροί βλαστοί του μαζεύονται από το χειμώνα έως την άνοιξη. Το φθινόπωρο μαζεύεται η ρίζα και οι σαρκώδες ράχες των φύλλων του.

Φαρμακευτικές ιδιότητες

- Η ρίζα από κάτω είναι σκούρα και παχιά, η οποία έχει τις φαρμακευτικές ιδιότητες. - Βρασμένη σε κρασί, ενδείκνυται σε όσους έχουν τις μασχάλες τους και το υπόλοιπο σώμα τους δύσοσμο.(1) - Προκαλεί επίσης πολλά και δύσοσμα ούρα (1).

Πέτρες-Νεφρών-Χολής

Το ζουμί όμως από τα βρασμένα σκολύμπρια (ρίζες και φύλλα) το πίνουν όσοι έχουν πέτρες στα νεφρά, οπότε πίνουν ζουμί κρύο 3-4 φορές την ημέρα, από ένα ποτήρι του κρασιού και σε λίγες ημέρες βγαίνουν οι πέτρες από την ουρήθρα. Το ίδιο ζουμί ωφελεί πολύ και στις πέτρες τις χολής, οπότε ο άρρωστος πίνει από ένα ποτήρι του νερού από το ρόφημα αυτό, το πρωί νηστικός επί 10 – 15 ημέρες συνέχεια(3).

Νεφρά

Βράζουμε σκόλιαντρους και πίνουμε τέσσερα – πέντε ποτήρια του κρασιού την ημέρα. Είναι σπουδαίο για την νεφρολιθίαση. Ύστερα από μερικών ημερών κούρα, μπορούν να βγουν οι πέτρες του νεφρού(4).

Μαλλιά

Ο σκόλυμος (golden thistle), συλλεγμένος πριν ανθίσει, όταν χτυπηθεί και πιεστεί παράγει ένα χυμό, που αν εφαρμοστεί στο κεφάλι, κάνει τα μαλλιά να αναπτυχτούν πάλι, όταν έχουν πέσει από αλωπεκία (5).

Άλλες ιδιότητες

Παλιοί ( Lewis , Λινναίος , Giribert κ . ά .) και νέοι φυσιοθεραπευτές συνιστούν τη χρησιμοποίηση όλου του φυτού ( ανθισμένου ) ως περίφημο φάρμακο εναντίον της ατονίας των πεπτικών οργάνων , της ανορεξίας , καθώς αυξάνει τις εκκρίσεις του στομαχιού και της χολής.
Είναι επίσης χρήσιμο κατά της γενικής ατονίας του οργανισμού, ιδιαίτερα εκείνης που συνοδεύει τους διαλείποντες πυρετούς ή εκείνης που ακολουθεί τα εξανθηματικά νοσήματα , καθώς και εναντίον του ίκτερου, Το αφέψημα του κνίκου χρησιμοποιείται και εξωτερικά στα άτονα , τα γαγγραινώδη και καρκινώδη έλκη , όπου παίζει το ρόλο του καθαριστικού και τονωτικού. Τέλος , χρησιμοποιείται κατά της κράμπας , ενώ είναι και γαλακταγωγό ( Aυξάνει τη ροή του γάλακτος). (6)

Πηγές:

1) Διοσκουρίδης-Περί ύλης Ιατρικής-Τρίτος τόμος
2) Γεωργική και οικιακή οικονομία/Τόμος 2-Γρηγορίου Παλαιολόγου-Ναύπλιο 1835
3) Τα βότανα-Λαική Φαρμακολογία και θεραπευτική (Λαογραφία) –Ξεν. Γ. Αναγνωστόπουλου-Αθήναι 1961
4) 230 βότανα-Ιουλίας Δαβάρα-Αθήναι 1978
5) Πλίνιος-Φυσική ιστορία, βιβλίο 20, συνταγές από φυτά του κήπου
6) http://phyto.gr/agriagatho/

Τα οφέλη των κάστανων στην υγεία

Τα οφέλη των κάστανων στην υγεία

 

Περιέχουν βιταμίνες και είναι άριστη πηγή υδατανθράκων

Η καστανιά λέγεται και «αρτόδεντρο». Το αρτόδεντρο είναι δέντρο τροπικό και κατάγεται από την Ωκεανία. Φτάνει ως τα 30μ. ύψος, τα φύλλα του είναι μεγάλα και πλατιά, χωρισμένα βαθιά σχηματίζοντας έτσι 3-9 λοβούς. Τα άνθη του είναι μικρά-αρσενικά και θηλυκά στο ίδιο δέντρο αλλά χωρισμένα.

Τα αρσενικά σχηματίζουν κρεμαστές τούφες και τα θηλυκά πυκνά σύνολα, σχεδόν σφαιρικά, κίτρινου χρώματος.

Αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα δέντρα γιατί τα πάντα πάνω της -φύλλα, καρπός, φλούδα- χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία πολλών ασθενειών όπως οι αιμορροΐδες, η ανορεξία, οι ρευματισμοί και ο πυρετός.

Ο καρπός του δέντρου αυτού είναι τα κάστανα και ανήκουν στην οικογένεια των ξηρών καρπών.

Οι ξηροί καρποί, αν και διαφορετικοί μεταξύ τους, ομαδοποιούνται μαζί υπό τον όρο «ξηροί καρποί» διότι η βιοχημική και διατροφική τους σύσταση είναι παρόμοια.

Τα διατροφικά χαρακτηριστικά και τα οφέλη του κάστανου είναι τα εξής:

- Από θερμιδικής άποψης, τα κάστανα είναι πλούσια μεν σε θερμίδες, συγκριτικά όμως με τους άλλους ξηρούς καρπούς, αποδίδουν λιγότερο.

Σύσταση ανά 100γραμμ.	Ενέργεια (kcal)
Φιστίκια	570
Αμύγδαλα	560
Καρύδια	530
Καρύδα τριμμένη	350
Σταφίδες	250
Χουρμάδες	210
Κάστανα	170
Κάσιους	600

- Περιέχουν 48% νερό.

- Είναι άριστη πηγή υδατανθράκων (45% κυρίως με την μορφή αμύλου).

- Καλή πηγή πρωτεϊνών (περιέχουν απαραίτητα αμινοξέα τα οποία ο οργανισμός δεν μπορεί να συνθέσει).

- Περιέχουν:

• Βιταμίνες Β1 και Β2 (ομαλή λειτουργία νευρικού συστήματος).
• Βιταμίνη C (ενίσχυση ανοσοποιητικού συστήματος).
• Φολλικό οξύ (απαραίτητο για την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων και πολύτιμο για τις εγκυμονούσες μια και παίζει σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος του εμβρύου).

- Μεγάλη είναι επίσης η περιεκτικότητά τους σε ασβέστιο (ενίσχυση οστών και δοντιών, άριστη επιλογή για όσους δεν καταναλώνουν γαλακτοκομικά προϊόντα) και μαγνήσιο (αντικαταθλιπτικές ιδιότητες, υγεία μαλλιών) αλλά και σίδηρο, φωσφόρο, νάτριο και κάλιο.

- Όσον αφορά στην περιεκτικότητα τους σε λιπαρά οξέα, όπως όλοι οι ξηροί καρποί, έτσι και τα κάστανα είναι πλούσια σε λιπαρά, για τα οποία πολύς λόγος γίνεται, η διατροφή όμως του ανθρώπου χρειάζεται να περιέχει και λιπαρά, καθώς:

• Ελευθερώνουν στον οργανισμό τις λιποδιαλυτές βιταμίνες A, D, E και Κ.
• Στρώματα λίπους προστατεύουν εσωτερικά όργανα (από τραυματισμούς).
• Αποτελούν ένα είδος «μόνωσης» στις αλλαγές της θερμοκρασίας.
• Βοηθούν στην παραγωγή των εικοσανοεϊδών-ουσίες σπουδαίες που ρυθμίζουν λειτουργίες όπως η θρόμβωση, η παραγωγή αντισωμάτων, τα επίπεδα της χοληστερόλης.
• Τα απαραίτητα λιπαρά οξέα ή αλλιώς ω-3 και ω-6 λιπαρά οξέα, προάγουν την παραγωγή προσταγλανδινών (που ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση, τον καρδιακό ρυθμό, τα επίπεδα χοληστερόλης, παράγοντες δηλαδή που σχετίζονται με την υγεία της καρδιάς).

- Πλήρης τροφή, ιδανική για παιδιά που βρίσκονται στην ανάπτυξη, αθλητές και ασθενείς που αναρρώνουν κυρίως από γαστρεντερικές διαταραχές.

Δεν πρέπει επομένως να διστάζουμε να καταναλώνουμε κάστανα, αρκεί να προσέξουμε το σύνολο των θερμίδων και των λιπαρών που λαμβάνουμε μέσα στην ημέρα. Αυτούσια, αποτελούν ιδανική επιλογή για τις κρύες νύχτες στον κινηματογράφο και ως φρουϊ-γλασέ, ένα υγιεινό, γλυκό σνακ που μπορούμε να δώσουμε άφοβα στα παιδιά μας για το σχολείο.

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ...,ΑΦΘΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ...,ΑΦΘΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Το λεμόνι εκτός από το να προσφέρει οξύτητα στο φαγητό και άρωμα στα γλυκά έχει και πολλές άλλες χρήσεις που δικαιολογούν το χαρακτηρισμό «θαυματουργό» που του αποδίδουν πολλοί. Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, καθαρίζει και ενυδατώνει το δέρμα, επιταχύνει τη διαδικασία της θεραπείας και της ανάρρωσης.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Onmed.gr το νερό με λεμόνι βοηθάει στα εξής:
Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα
Τα λεμόνια περιέχουν βιταμίνη C η οποία ενισχύει το ανοσοποιητικό και μειώνει τον κίνδυνο αναπνευστικής λοίμωξης. Επιπλέον το ασκορβικό οξύ που περιέχει καταπολεμά τις φλεγμονές, ενώ η σαπωνίνη έχει αντιμικροβιακές ουσίες που κρατούν μακριά τη γρίπη και το κρυολόγημα.

Διευκολύνει την πέψη
Τα φλαβονοειδή που περιέχει βοηθούν την πέψη και καθαρίζουν το συκώτι. Επίσης, η βιταμίνη C συνδέεται με το μειωμένο κίνδυνο έλκους.

Καθαρίζει το δέρμα
Η βιταμίνη C και τα αντιοξειδωτικά που περιέχει το λεμόνι καταπολεμούν τις ελεύθερες ρίζες που ευθύνονται για την εμφάνιση ρυτίδων.

Επιτάχυνση της θεραπείας
Το ασκορβικό οξύ και η βιταμίνη C βοηθούν στην ταχύτερη επούλωση των τραυμάτων, ενώ η βιταμίνη C καταπολεμά τη φλεγμονή.

Βοηθά στην ενυδάτωση
Το νερό με λεμόνι ενεργοποιεί το πεπτικό σύστημα και απομακρύνει τις τοξίνες από το σώμα.

Δίνει ενέργεια
Ο χυμός από το λεμόνι παρέχει ενέργεια στο σώμα και ταυτόχρονα βοηθά στην καταπολέμηση του άγχους και της κατάθλιψης, ενώ η μυρωδιά του ηρεμεί το νευρικό σύστημα.

Ζέα ή ζειά

Ζέα ή ζειά 

Για την τίφη, την όλυρα και τη ζειά

Ο Μνησίθεος κατατάσσει στην τρίτη θέση την τίφη, μετά το σιτάρι και το κριθάρι.

Είναι άξιον θαυμασμού ότι ούτε εκείνος που συνέθεσε το έργο του Ιπποκράτη με τον τίτλο Περί διαίτης, όποιος παλαιός άνδρας κι αν ήταν, δεν μνημόνευσε το όνομα της Zειάς.Γιατί, ακόμα κι αν πίστευε ότι η τίφη αποκαλείται από μερικούς ζειά, έπρεπε αυτός να το δηλώσει. Ίσως, όμως, είναι καλύτερα να παραθέτουμε τα λόγια τους.

Ο Διοκλής, λοιπόν, έγραψε τα εξής στο πρώτο βιβλίο των Υγιεινών προς Πλείσταρχο, στο οποίο εξετάζει και τις δυνάμεις των τροφών: «Μετά το κριθάρι και το σιτάρι επόμενα ως προς τις αρετές είναι περισσότερο από τα άλλα η όλυρα, η τίφη, η ζειά, το ιταλικό κεχρί και το κεχρί».

Σε μερικά αντίγραφα δεν αναφέρεται καθόλου η ζειά, ενώ σε μερικά και το «ως προς τις αρετές» δεν έχει γραφτεί έτσι αλλά «ως προς τις χρήσεις» ως εξής: «Μετά το κριθάρι και το σιτάρι επόμενα ως προς τις χρήσεις είναι περισσότερο από τα άλλα η όλυρα, η τίφη, το ιταλικό κεχρί και το κεχρί», ωσάν να είναι άλλος σπόρος η όλυρα και άλλος η τίφη.

Ο Μνησίθεος λέει ότι για έναν σπόρο έχουν καθιερωθεί δύο ονόματα, γράφοντας ως εξής: «Από τους σπόρους καταλληλότατοι για τροφή είναι το σιτάρι και το κριθάρι, και αμέσως μετά από αυτά εκείνο που ονομάζεται με δύο τρόπους, αλλά είναι το ίδιο - γιατί άλλοι το αποκαλούν τίφη και άλλοι όλυρα-. Και μετά γράφει τα εξής: «Μετά από αυτά είναι η ζειά , το κεχρί και το ιταλικό κεχρί».

Στον Διοκλή, λοιπόν, αρκούσε να πει για την τίφη ίλυρα μόνο αυτά που μόλις παρέθεσα.

Ο Μνησίθεος όμως, στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη λεπτομερέστερη εξέταση αυτών, αφού πρώτα έγραψε για το σιτάρι και το κριθάρι και έπειτα για την τίφη , λέει τα εξής: «Από τους υπόλοιπους καλύτερος είναι η τίφη (γιατί τρέφει ικανοποιητικά και χωνεύεται χωρίς πολύ κόπο), ενώ κανείς που τρώει σε μεγάλη ποσότητα ψωμί από ζειά δεν μπορεί να είναι υγιής• ειδικά όσοι είναι ασυνήθιστοι από αυτή την τροφή, ακόμα κι αν φάνε πολύ λίγο.Γιατί είναι βαρύ και δύσπεπτο. Όσοι όμως, ζώντας σε ψυχρή χώρα, αναγκάζονται να τρέφονται με αυτό και να το σπέρνουν, επειδή αντέχει πάρα πολύ στο κρύο και λόγω της έλλειψης σοδειάς σε αυτές τις χώρες. Αυτοί στην αρχή συνηθίζουν να τρώνε λίγο και κατόπιν ότι είναι συνηθισμένο, κάνει και για τα σώματα ευκολότερη την επεξεργασία του. Γενικώς, πρέπει να πούμε ότι η ζειά είναι βαριά και δύσπεπτη, σκληρή και γεμάτη ίνες.

Τη ζειά την έχει μνημονεύσει και ο Θεόφραστος στο έβδομο βιβλίο του έργου Περί φυτών λέγοντας εξής περίπου: «Από όσα μοιάζουν με το σιτάρι και - κριθάρι, όπως η ζειά, η τίφη, η όλυρα, η βρόμη και το αγριόσταρο, το πιο ισχυρό και-που αδυνατίζει περισσότερο το χώμα είναι η ζειά- γατί έχει βαθιές και πολλές ρίζες και πολλά και παχιά καλάμια. Και ο καρπός της είναι πάρα πολύ ελαφρύς και αγαπητός σε όλα τα ζώα». Και πάλι στη συνέχεια: «Η τίφη είναι το πιο ελαφρύ απ' όλα- γιατί έχει ένα και λεπτό καλάμι, και γι' αυτό χρειάζεται φτωχό έδαφος και όχι όπως η ζειά πλούσιο και εύφορο». Και στη συνέχεια αμέσως μετά από αυτά γράφει τα εξής: «Αυτά τα δύο είναι και τα πιο όμοια με το σιτάρι, η ζειά και η τίφη.

Ο Ηρόδοτος στο δεύτερο βιβλίο γράφει τα εξής: Πολλοί ζουν με σιτάρι και κριθάρι, για τους Αιγύπτιους όμως αυτό είναι απαράδεκτο• φτιάχνουν το ψωμί τους από όλυρα, την οποία άλλοι αποκαλούν ζειά.

Ο Διοσκουρίδης στο δεύτερο βιβλίο του έργου Περί ύλης ιατρικής γράφει τα εξής:

Η ζέα είναι δύο ειδών, γιατί άλλη αποκαλείται μονή και άλλη δίκοκη, καθώς έχει τον σπόρο της ενωμένο μέσα σε δύο κάλυκες. Είναι πιο θρεπτική από το κριθάρι και πιο νόστιμη, ενώ, όταν γίνεται ψωμί, είναι λιγότερο θρεπτική από το στάρι.

Πηγή: Γαληνός-Περί των εν τροφαίς δυνάμεων

 Ζειά ή ζέα και όλυρα

Οι περί την ερμηνεία των υπό των αρχαίων συγγραφέων μνημονευομένων και περιγραφομένων φυτών ασχοληθέντες συμπεραίνουνσιν ότι η μεν Ζειά ή Ζέα αναφέρεται εις Σίτον την Σπέλταν η δε Όλυρα εις Σίτον τον μονόκοκκον ή εις Βρίζαν την σιτηράν.

Οι προσδιορίζοντες την όλυραν ως βρίζαν βασίζονται ιδίως εις τον Ησύχιον που λέει: «όλυρα είδος σπέρματος, ή βρώμα τι μεταξύ σίτου και κριθής, οι δε αυτήν κριθήν, άλλοι καρπόν τινά σιτικόν, ζειάν, τινές ζέαν ». Αλλ’ εκ του χωρίου τούτου εξάγεται νομίζω ότι το όνομα όλυρα εδίδετο κατά τόπους εις διαφόρους καρπούς «σιτικούς» , τους και ζειάς και ζέας υπό άλλων αλλαχού ονομαζόμενους. Και ως προς μεν την βρίζαν ουδέ λόγος καν πρέπει να γίνεται, διότι το σιτηρόν τούτο αναφέρεται δια πρώτην φοράν περί τα μέσα του πρώτου μ.Χ. αιώνος (βλ. βρίζα), η δε καλλιέργεια και χρήσις αυτού εις τα Ελληνικά χώρας πρέπει να εισήχθηκε πολύ βραδύτερον.
Κατά την ηνετέραν γνώμην εκ πλείστων σωζομένων χωρίων αρχαίων συγγραφέων εν οις μνημονεύονται η ζειά και η όλυρα προκύπτει ότι τα ονόματα ταύτα επί το πλείστον αναφέρονται εις τα είδη ή διαφοράς Σόργου (Sorghum).
Εν πρώτοις η ζειά των αρχαίων δεν είνε δυνατόν να σημαίνη το είδος Σίτος η Σπέλτα (Triticum Spelta), διότι ο σίτος ούτος ευδοκιμεί και καλλιεργείται εις χώρας ψυχροτέρας των σιτοφόρων τόπων της Ελλάδος και της Ανατολής εν γένει. Εν Ελλάδι και ανά την Ανατολήν σπανίως και μόνο εις ορεινούς τόπους απαντά καλλιεργούμενον το είδος τούτο, ενώ η μεν των αρχαίων ζειά συνήθως αναφέρεται ως είδος κοινής καλλιέργειας ιδίως της Αιγύπτου και της Αραβίας, χωρών εις τας οποίας, λόγο του κλίματος, ο σίτος σπέλτα δεν δύναται να ευδοκιμήση.
Αφ’ ετέρου ο μεν Θεόφραστος όστις αναφέρει, ενίοτε δε και περιγράφει, ουχί ολίγας γνωστάς επί των ημερών του διαφοράς και είδη σίτου (πυρών), διακρίνει από ταύτα την ζειάν, ήν αποκαλεί «πολύλοπον», ο δε συνήθως λεπτομερέστερος εις τας περιγραφάς του Διοσκουρίδης, αναφέρων την όλυραν ως ανήκουσαν εις το γένος (δηλ. εις το είδος) της ζειάς, δεν υποδεικνύει στενήν συγγένειαν ή ομοιότητα αυτής προς τον σίτον (τους πυρούς) εν γένει, εκ της κατατάξεως δε ην τηρεί εν τη περιγραφή των διαφόρων σιτηρών, μνημονεύων μετά τους πυρούς, την κρηθήν και μετά ταύτην την ζειάν και την όλυραν, υποδηλοί την απωτέραν συγγένειαν των τελευταίων δύο προς τους πυρούς, αν και χαρακτηρίζει την ζειάν «τροφιμωτέραν κριθής».
Άλλως η τε ζειά και η όλυρα των αρχαίων δεν δύνανται να χαρακτηρισθώσιν ως είδη ή διαφοραί σίτου και διότι ο καρπός των αναφέρεται ως χρησιμοποιούμενος υπό των Ελλήνων ιδίως προς διατροφήν των κτηνών. Ούτω ο Θεόφραστος λέγει ότι ο καρπός της ζειάς είνε «προσφιλής πάσι τοις ζώοις» (Φ.Ι. 8,9,2). Τα ζειάς αναμεμιγμένας μετά κριθών βλέπομεν εν τη «Οδυσσεία» χορηγουμένας εις τους ίππους (Δ, 41), κριθαί δε και όλυραι χορηγούμεναι εις τους ίππους αναφέρονται και εν τη «Ιλιάδι» (Ε, 196 και Θ, 564).
Εάν η ζειά και η όλυρα ήσαν είδη ή διαφοραί σίτου ο καρπός τους δεν θα εχορηγείτο εις τα κτήνη το πάλαι ότε ο σίτος (οι πυροί) εις τας ελληνικάς χώρας είχεν αξίαν πολύ ανωτέραν της σημερινής. Άλλως τε η χρήσις σίτου (και βρίζης) προς διατροφή των κτηνών, και ιδίως των μηρυκαστικών, αποβαίνει επιβλαβής (προκαλεί τυμπανίτην) άνευ προηγουμένης ειδικής παρασκευής (βράσεως). Ταύτα αποδεικνύουσι νομίζω ότι η ζειά και η όλυρα των αρχαίων δεν αναφέρονται εις είδη ή διαφοράς σίτου.
Εις ποία σιτηρά των σημερινών βοτανικών δυνάμεθα λοιπόν να τα υπάγωμεν;
Ο Ηρόδοτος, περιγράφων τας ως προς τα είθη και έθιμα διαφοράς ας παρετήρησεν ότι υπήρχον μεταξύ των Αιγυπτίων και άλλων λαών της εποχής του, λέγει προς τοις άλλοις ότι ενώ οι άλλοι άνθρωποι ετρέφοντο με πυρούς (σίτον) και κριθάς, οι Αιγύπτιοι, θεωρούντες επονείδιστον την χρήσιν των καρπών τούτων προς αρτοποίαν, ετρέφοντο με ολύρας, αι οποίαι, ως ο ίδιος αναφέρει, έκτοτε ωνομάζοντο και ζειαί(1). Αλλ’ όπως το πάλαι ούτω και σήμερον εν Αιγύπτω οι ιθαγενείς αν και γνωρίζωσι και καλλιεργώσι τον σίτον και την κριθήν, ουχ ήττον προς αρτοποιίαν ποιούσι χρήσιν ουχί του καρπού αυτών αλλ’ είδους σόργου, όπερ είνε κν. Γνωστόν παρ’ ημίν και πανταχού της Ανατολής υπό το όνομα νταρί (συνώνυμα κατά τόπους ασπροσίταρο, λιανοκαλάμποκο ή καλαμπόκι, ενιαχού δε της Κύπρου τσέρκο) και ούτινος αι πολυάρριθμοι διαφοραί και παραλλαγαί από παναρχαιοτάτης εποχής καλλιεργούνται πολλαχού της Ασίας και της Αφρικής και παρέχουσι θρεπτικόν και ευθηνόν άρτον εις πολλά εκατομμύρια ανθρώπων(2). Σόργοι ήσαν βεβαίως αι ζειαί με τας οποίας επί 30 ημέρας ετρέφετο εν Αραβία ο στρατός των Ρωμαίων κατά την από Λευκής Κώμης εις Νέγρανα κοπιώδη και πλήρη στερήσεων πορίαν του (3), διότι ως σήμερον ούτω και τότε ουδέν άλλο σιτηρόν πλην του σόργου παρήγετο εις τον αυχμηρόν και άνυδρον εκείνον τόπον. Είδος σόργου ήτον ωσαύτως η ζειά ήν, ως αναφέρει ο Στράβων, κατά προτίμησην εχρησιμοποίουν προς αρτοποιίαν οι άνθρωποι εν τη μέση Ιταλία, και η οποία εκαλλιεργείτο εις γονιμωτάτας γαίας σπειρομένη επί δύο κατά συνέχειαν έτη εις τον αυτόν αγρόν (4), διότι τόσον εις την μέση όσον και εις την άνω Ιταλίαν και σήμερον έτι οι πολλοί των αγροτών με σόργον και αραβόσιτον τρέφονται και διότι εις γονίμους γαίας ουδέποτε καλλιεργείται σίτος η σπέλτα, κριθή ή βρίζα, αλλά μάλλον άλλοι σίτοι ως και είδη και διαφοραί σόργου και αραβόσιτος, όστις, ως αλλού ελέχθη (βλ. σελ. 134) εισήχθη και διεδόθη ανά τον παλαιόν κόσμον πρό τινων μόλις αιώνων.
Εις είδη λοιπόν ή διαφοράς σόργου ως επί το πλείστον πρέπει ν’ αναφέρωνται η ζειά και η όλυρα των αρχαίων, αφού, ως γνωστόν, των σόργων ο καρπός είνε «προσφιλής πάσι τοις ζώοις», τα οποία τρώγουσιν αυτόν αβλαβώς, και αφού έκπαλαι του καρπού τούτου ποιούσι κατά προτίμησιν χρήσιν προς αρτοποιίαν οι Αιγύπτιοι και οι της Αραβίας και της μέσης και βορείου Ιταλίας κάτοικοι (ούτοι σήμερον ιδίως του αραβόσιτου).
Ενισχύεται άλλως η γνώση ημών αύτη και εκ της ομοιότητος ήτις παρατηρείται μεταξύ των σανσκριτικών και νεοινδικών ονομάτων των σόργων (juar, joar kai jowari) και του ελλ. Ζειά.
Άλλως αι διαφοραί και τα είδη των καλιεργουμένων σόργων (β.λ.) είνε πολλά και ποικίλλουσι μεγάλως και ως προς την μορφήν και τα έξεις και την διάρκειαν του φυτού και ως προς το μέγεθος το σχήμα και το χρώμα του καρπού. Κοινότατον πολλαχού της Ανατολής είνε το σόργον το χαλέπιον, το οποίον ενιαχού και καλλιεργείται ως είδος κτηνοτροφικόν, εις το είδος δε τούτο πιθανώς αναφέρεται η ζειά του Θεόφραστου, όστις λέγει ότι αύτη είνε φ. «ισχυρότατον και μάλιστα καρπιζόμενον… και γαρ πολύρριζον και βαθύριζον και πολυκάλαμον, ο δε καρπός κουφότατος και προσφιλής πάσι τοις ζώοις» (Φ. Ι. 8,9,2). Τοιούτον δε πράγματι είνε Σ. το χαλέπιον, όπερ πρέπει να ήνε η παρ’ άλλοις μη ευγενής όλυρα, διότι διεκρίνετο και ευγενής και ευγενεστάτη όλυρα, εξ ης κατεσκευάζεται «τράγος» (Γαληνός).
Αλλ΄ εις το «μέγα ετυμολογικόν» (α’ μ.Χ. αιώνος) ορίζεται η μεν κριθή ως εξάστοιχος ο δε σίτος ως τετράστοιχος η δε όλυρα ως δίστοιχος, δίστοιχον δε στάχυν γνωρίζουμε μόνον της διστοίχου κριθής (β.λ.), ην υπό το όνομα τούτο (δίστοιχον) αναφέρει και ο Θεόφραστος.
Ώστε είνε πιθανόν εις ωρισμένον τόπον και κατά τινα εποχήν το είδος τούτο της κριθής να διεκρίνετο και υπό το όνομα όλυρα.
Περί του των νεωτέρων βοτανικών γένους zea βλ. αραβόσιτος, δια δε την υπό των ημετέρων φαρμακοποιών όλως αδικαιολογήτως ονομαζομένην ερυσιβώδη όλυραν βλ. γομφόμορφος (βλ. και μηδική η δενδρώδης).

(1) «Από πυρών και κριθέων ωλλοι ζώουσι, Αιγυπτίων δε τω ποιευμένω από τούτων την ζόην όνειδος μέγιστόν έστιν, αλλά από ολυρέων ποιεύνται σιτία, τας ζειάς μετεξέτεροι καλέουσι»(2,36) Και κατωτέρω. «Αρτογαγέουσι δε εκ των ολυρέων ποεύντες άρτους, τους εκείνοι κυλλήστις ουνομάζουσι» (2,77).
(2) Δύο είδη ή διαφοράς σόργου συμπεραίνω ότι εγνώριζον ήδη οι Έλληνες βεβαίως από της εποχής του Ηροδότου, αν ουχί από της εποχής του Ομήρου, διότι τα ονόματα ζειά και όλυρα αυτό σημαίνουσι. Τρίτη διαφορά πρέπει να ήνε η αναφερομένη υπό του Διοσκουρίδη δίκοκκος ζειά. Αλλά και η παρά τω Γαληνώ «ευγενεστάτη όλυρα» διαφορά ή παραλλαγήν σημαίνει.
(3) «Η δε του Συλλαίου προδοσία κακείνην εποίησε την χώραν δυσπόρευτον, τριάκοντα γουν ημέραις διήλθεν αυτήν, ζειάς και φοίνικας ολίγους παρέχουσαν, και βούτηρον αντ’ ελαίου, δια τας ανοδίας»
(4) Προκειμένου περί ομβρικής ο Στράβων λέγει:»Άπασα δ’ ευδαίμων η χώρα, μικρώ δ’ ορειοτέρα, ζειά μάλλον ή πυρώ τους ανθρώπους τρέφουσα» (5, 227), προκειμένου δε περί Καμπανίας επιλέγει «Ιστορείται δ’ ένια των πεδίων σπείρεσθαι δι’ έτους, δις μεν τη ζειά, το δε ρίτον ελύμω, τινά δε και λαχανεύεσθαι τω τετάρτω σπόρω» (5, 242)

Πηγή: Παν. Γ. Γεννάδιος, Φυτολογικόν Λεξικόν, Aθήνα 1914 (σελ. 400)

Συνταγή: σκόρδο και λεμόνι για τον καθαρισμό των αγγείων από την αθηροσκλύρυνση

Συνταγή: σκόρδο και λεμόνι για τον καθαρισμό των αγγείων από την αθηροσκλύρυνση

Το σκόρδο είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων, για τα οφέλη που προσφέρει στον οργανισμό. Ξέρετε όλοι ότι βοηθάει στην πτώση της αρτηριακής πίεσης, αλλά ίσως δεν γνωρίζουμε την ισχυρή αποτοξινωτική του δράση.
Είναι λοιπόν ωφέλιμο σε όσους πάσχουν από εκζέματα, ακμή, ψωρίαση και άλλες δερματικές παθήσεις. Είναι ένα φυσικό αντιβιοτικό και παλιά συνιστούσαν σε όσους έπασχαν από πνευμονική φυματίωση, αλλά και χρόνια βρογχίτιδα, να τρώνε καθημερινά αρκετά σκόρδα. Σαν ελιξήριο της γρίπης, διαφημίστηκε πολύ στην επιδημία του 1918. Πολύ ωφέλιμο είναι για όσους έχουν παράσιτα στο έντερο και μάλιστα για τους οξύουρους συνιστούν και υποκλυσμούς με χυμό σκόρδου. 

Το πρόβλημα είναι η άσχημη μυρωδιά του. Γι αυτό ένας καθηγητής μας, σύστηνε να τα τρώμε προ του φαγητού και μάλιστα καλλίτερα το βράδυ και να τρώμε γλυκό από πάνω.

Θεωρείτε πολύ ωφέλιμο και για τον καθαρισμό των αγγείων από την αθηροσκλήρυνση.

Γι αυτό σας παραθέτω μια συνταγή:

Πάρτε έξι λεμόνια, ολόκληρα, πλύνετε τα και ρίξτε τα να πάρουν μια βράση σε νερό βραστό.
Στη συνέχεια, κόψτε τα σε κομμάτια και βάλτε τα στο μίξερ με τριάντα σκελίδες σκόρδο.
Ανακατέψετε τα όλα στο μίξερ μαζί με μισό λίτρο βραστό νερό. Φυλάξτε το στο ψυγείο.
Κάθε βράδυ, καλλίτερα προ φαγητού, παίρνετε μια κουταλιά της σούπας, για είκοσι μέρες.
Διακόψετε ένα μήνα και επαναλάβετε άλλες είκοσι μέρες. Μπορείτε μια φορά το χρόνο να το επαναλαμβάνετε.

Κάτι που συνήθιζαν οι παλιοί, ήταν να ψιλοκόβουν ένα σκόρδο κάθε βράδυ και να το τρώνε, σχεδόν να το καταπίνουν, για να μην το μασάνε, με γιαούρτι. Στα χωριά συνήθιζαν οι νέες κοπέλες να πίνουν, για να μη μυρίζουν, καθημερινά, μια σκελίδα σκόρδο!

Τρώτε λοιπόν αρκετά σκόρδα και θα διαπιστώστε ότι εκτός από αντιβιοτικές και καθαρτικές ιδιότητες, φροντίζει και την ομορφιά σας!

Δρ. Αγγελική Τριανταφύλλου – Πιτίδη Ιατρός Μικροβιολόγος Αν. Καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή: http://www.atriantafyllou.gr