«Νερό με βιτριόλι θα δηλητηριάσει όλη την περιοχή για πολλούς αιώνες»

«Είναι σκάνδαλο η αδειοδότηση και πολιτικές οι διώξεις των κατοίκων».
Σύμφωνα με το Μεταλλευτικό Κώδικα (Νόμος 210/1973), οποιοδήποτε μεταλλευτικό αντικείμενο μπορεί να τύχει εκμετάλλευσης με κερδοφόρο αποτέλεσμα αποτελεί «κοίτασμα». Οι εμφανίσεις αλουμινίου (Φωκίδα) είναι κοιτάσματα, αλλά και του χρυσού στη Μακεδονία και τη Θράκη.
Υπάρχει γεωλογική βεβαιότητα ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ορεινών όγκων της Μακεδονίας - Θράκης (ίσως πάνω από το 80%) είναι εν δυνάμει κοιτάσματα χρυσού. Περιέχουν το μέταλλο αυτό σε γραμμάρια ανά τόνο μητρικού πετρώματος, αλλά και μια ποικιλία άλλων μετάλλων εναλλάξιμων στο βρόχινο νερό.Τα βουνά είναι ποτισμένα με μέταλλα, όπως το αλάτι του αλατόνερου εμποτίζει ένα σφουγγάρι. Εμπλουτίζουν με την αέναη διαλυτοποίησή τους το νερό και αποτελούν έτσι σημαντικό παράγοντα γι' αυτό που λέγεται ποιότητα ζωής.
Σύμφωνα με τον κύκλο του νερού (Google, «Υδρολογικός Κύκλος»), τα βρόχινα νερά κατεισδύουν σε βάθη ώς 200 με 300 μέτρα στα πετρώματα των ορεινών, κυρίως, όγκων. Ακολούθως κατέρχονται, εμπλουτιζόμενα προοδευτικά σε μέταλλα, προς τις υπόγειες υδροφορίες των κάμπων, απ' όπου αντλούνται και χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο (άρδευση). Η εικόνα αυτή γεωμορφολογικά είναι κυρίαρχη στις νότιες παρυφές της Ροδόπης, ώς τη θάλασσα (Μακεδονία - Θράκη).
Για να πάρουν το χρυσό, τα πετρώματα επιβάλλεται να διαλυτοποιηθούν σε κάποιο διαλύτη. Για να ανακτηθεί το αλάτι, από το ξερό σφουγγάρι, πρέπει να διαλυθεί πάλι σε νερό. Ετσι και τα μέταλλα. Θα διαλυτοποιηθούν (θα μετακινηθούν προς ένα υγρό, εκχύλιση) και από το διάλυμα θα αποληφθούν με κατακρήμνιση. Ο απαιτούμενος για τη δουλειά αυτή διαλύτης είναι το υδατικό διάλυμα κυανιούχου νατρίου. Η μέθοδος ονομάζεται «κυάνωση». Για να δράσει όμως το κυανιούχο διάλυμα σε εύλογο χρόνο απαιτείται κατάτμηση (λειοτρίβηση) των πετρωμάτων.
Εχουμε λοιπόν αρχικά επιφανειακές εξορύξεις, πολύ μεγάλης κλίμακας, σε βάθη ώς 300 μ. Τα πετρώματα θα λειοτριβούνται και θα υφίστανται κυάνωση. Η γη θα καθίσταται αυτόματα απόβλητο του κυανίου. Τα πετρώματα συνήθως περιέχουν θείο (πυρίτες ή αλουνίτης), άρα θα ενταθεί απρόβλεπτα η όξινη απορροή στα νερά, δηλαδή η δημιουργία θειικού οξέος (βιτριόλι) στα φυσικά νερά. Και όλα αυτά με ανάλωση (ή ανέκκλητο δηλητηριασμό) γιγαντιαίων ποσοτήτων φυσικών (υπόγειων και επιφανειακών) νερών, διότι η κυάνωση είναι υδρομεταλλουργία.
Ο,τι αναφέρεται για την αποτοξικοποίηση του κυανίου είναι κάποια υποβάθμιση της απαράδεκτης τοξικότητας των κυανιούχων νερών. Αλλά από το άζωτο του κυανίου (το κυάνιο είναι ένωση άνθρακα - αζώτου) ΔΕΝ θα απαλλαγούμε. Θα κυκλοφορεί δημόσιος κίνδυνος για αιώνες στην περιοχή. Ενώ η αλεσμένη γη θα περιέχει σε προσροφημένη μορφή ανεξέλεγκτες ποσότητες κυανίου. Είναι η Βέλτιστη Διατιθέμενη Τεχνική (ΒΑΤ) της Ε.Ε. για απόληψη χρυσού. Η μεταλλουργία του χρυσού σήμερα ζητεί να πάρει ΟΛΑ τα υπάρχοντα μέταλλα στα πετρώματα με την κυάνωση. Αυτό είναι το προϊόν της, ο χρυσός Dore. Η περιοχή θα απογυμνωθεί από τα εναλλάξιμα στο νερό μέταλλά της... Το υπόγειο νερό θα καταντήσει, με απλά λόγια, από πόσιμο υψηλής ποιότητας, σε νερό για ηλεκτρικά σίδερα (ή απλώς βρόχινο). Χώρια τα προσροφημένα δηλητήρια. Η κυάνωση απογυμνώνει τα πετρώματα από τα συνοδά τους μέταλλα. Το ίδιο θα κάνει και η πολυδιαφημισμένη μέθοδος Flash-smelting (χωρίς κυάνιο!...) για τις Σκουριές. Πλήρης και ανέκκλητη ανατροπή του ισοζυγίου μετάλλων στα υπόγεια νερά. Αλήθεια, δόθηκε τέτοια άδεια από το υπουργείο Ανάπτυξης;
Δεν υπάρχει μέθοδος απόληψης χρυσού που να αφήνει τα υπόλοιπα μέταλλα στα κατάλοιπα σε εναλλάξιμη μορφή για το νερό. Αν υπάρχει τέτοια μέθοδος, ας μας πληροφορήσουν οι αδειοδοτικές αρχές για να μας φύγει η σημερινή πλάνη.Ενημερώθηκαν και αντιλήφθηκαν λοιπόν οι κάτοικοι της Ιερισσού ότι ο σημερινός υδροφορέας της περιοχής τους, το όρος Κάκαβος, θα καταστραφεί ανέκκλητα από τις διεργασίες αυτές, με αρχή τις Σκουριές. Και αντέδρασαν. Το αδειοδοτικό σύστημα τους έκλεισε στη φυλακή, κατηγορώντας τους ως τρομοκράτες. Μήπως πρόκειται για πολιτική δίωξη;Αν οι σημερινοί πολιτικοί θέλουν ωμά να αφαιρέσουν τα μέταλλα από τη γη, καταστρέφοντάς την αιώνια στο βωμό του κέρδους (Ν. 210/1973) και βαπτίζοντάς την «ανάπτυξη», απλώς είναι απάνθρωποι. Και αυτό το ανέδειξαν ταπεινά οι κάτοικοι της Χαλκιδικής με τον αγώνα τους.
ΠΗΓΗ

Ο αφανισμός των αρχαίων ελαιώνων συνεχίζεται… Το μνημόνιο διαγράφει και την ζωντανή ιστορία της πατρίδας.

Ο αφανισμός των αρχαίων ελαιώνων συνεχίζεται… Το μνημόνιο διαγράφει και την ζωντανή ιστορία της πατρίδας.

ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ΥΒΡΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ.

Mεγαλύτερες διαστάσεις παίρνει το θέμα του αφανισμού των μνημειακών ελαιοδέντρων στην Κρήτη και ιδιαίτερα στην περιοχή του Αμαρίου, καθώς με εντονότερους ρυθμούς συνεχίζεται η κοπή δέντρων χιλιετιών από ελαιώνες της επαρχίας ενώ οι θερμοκρασίες στην «καρδιά» του χειμώνα πέφτουν αισθητά. Οι κερδοσκόποι, ωστόσο, εξακολουθούν να δρουν ανεξέλεγκτα και οργανωμένα και μεγάλα φορτηγά με τόνους ξυλείας μεταφέρουν τα φορτία για πώληση σε αγορές της Κρήτης και των Αθηνών…

Το έγκλημα που συντελείται φέτος από τους πρώτους μήνες του περασμένου φθινοπώρου, δείχνει να περνά …απαρατήρητο από τους τοπικούς φορείς και περισσότερο από τον Σύνδεσμο Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης, που υποδέχεται το πελώριο πρόβλημα ως… μικρού μεγέθους, αδιαφορώντας για τις συναισθηματικές και πολιτισμικές αξίες που οδηγούνται μαζί με τα δέντρα στην πυρά!

Στην ανάδειξη του θέματος κινούνται τις τελευταίες μέρες πολλά εθνικής εμβέλειας μέσα ενημέρωσης των Αθηνών και ήδη προχθές η «Καθημερινή» φιλοξένησε εκτενές ρεπορτάζ, ενώ μεγάλα τηλεοπτικά μέσα και εφημερίδες ζητούσαν πληροφορίες για την έκταση που έχει λάβει το πρόβλημα στην περιοχή του Αμαρίου.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Το ΜadeinCreta, πρώτο είχε αναρτήσει το θέμα στις 24 του περασμένου Οκτωβρίου (δείτε εδώ), επισημαίνοντας την έκταση του προβλήματος με τον αφανισμό χιλιάδων δέντρων ηλικίας χιλιετιών που έθρεψαν γενιές και γενιές, έζησαν και σπούδασαν οικογένειες και αποτελούσαν με τους αδελφούς κλώνους εξαιρετικά γλυπτά που οδηγήθηκαν από τους κερδοσκόπους στη φωτιά…

Το ρεπορτάζ του MadeinCreta την ίδια περίοδο αναρτήθηκε και από δεκάδες πόρταλ σε όλη την Ελλάδα και σ’ αυτό φιλοξενούνταν και οι απόψεις του Σταύρου Πατεράκη από τις Λαμπιώτες που εξέφραζε την αγωνία του ως εξής: «Δεν αποκλείεται», έλεγε, «να έλθουν να ξεριζώσουν τις ελιές μου και να μην πάρουμε χαμπάρι».

Ο Άρης Κουτάκης, στο ίδιο ρεπορτάζ, από τους υποστηρικτές της διατήρησης των μνημειακών ελαιοδέντρων στην περιοχή διατυπώνοντας την ανησυχία του για την έκταση που είχε λάβει το φαινόμενο είχε πει: «Ζω και εγώ την αγωνία των συνεπαρχιωτών μου ότι θα σηκωθούν ένα πρωινό και δε θα βρουν τα ελαιόδεντρα στα χωράφια τους. Και μόνο σαν σκέψη με ταράζει!»

Ο κ. Κουτάκης αποκαλύπτει ότι το φαινόμενο με τα τριαξονικά φορτηγά, πλήρη με ξυλεία από τα δέντρα-μνημεία, το παρακολουθεί καθημερινά τα τελευταία έξι χρόνια στην περιοχή, διαπιστώνει την δράση οργανωμένων ομάδων με άρτιο εξοπλισμό εκρίζωσης, κοπής και μεταφοράς των ποσοτήτων και εκφράζει την διαπίστωση ότι «αν η κατάσταση συνεχιστεί, σε πολύ λίγο χρόνο το ανάγλυφο της περιοχής του Αμαρίου θα έχει παντελώς αλλοιωθεί και τα πανάρχαια ελαιόδεντρα που για χιλιάδες χρόνια κοσμούσαν τον τόπο θα πάψουν να υφίστανται…»

Διαδώστε το!

Aγριολούλουδα με φαρμακευτικές ιδιότητες και εύκολη χρήση

Aγριολούλουδα με φαρμακευτικές ιδιότητες και εύκολη χρήση

Εκατό αγριολούλουδα της περιοχής της Νότιας Πίνδου και των Μετεώρων, ίσως τα πιο εντυπωσιακά αλλά συνάμα και τα πλέον ωφέλιμα, αφού απ' αυτά παρασκευάζονται εκατοντάδες βιομηχανικά φάρμακα «έκλεισε» στις σελίδες ενός λευκώματος ο πρώην δασάρχης Καλαμπάκας Ηλίας Ζαλαβράς, ύστερα από πολυετή έρευνα.
Το λεύκωμα αυτό, όπως αναφέρει, προλογίζοντας την έκδοση, ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ Σπύρος Ντάφης, "θα είναι μια αρχή, πολύ χρήσιμη για τους φίλους της φύσης, τους φυσιολάτρες και όχι μόνο, καθώς και μια πρώτη γνωριμία με την ομορφιά της φύσης για όλους".
Κάθε Γενάρη, αναφέρει ο συγγραφέας, με το πρώτο λιώσιμο του χιονιού, μέχρι το Φεβρουάριο ή το πολύ μέχρι τις αρχές Μαρτίου, γίνεται ένα θαύμα: «Μέσα σε λίγες ημέρες, τ' αγριολούλουδα, αψηφώντας κάθε εδαφική δυσκολία, αρχίζουν να στολίζουν με τη μεθυστική τους άνθηση τα βράχια των Μετεώρων. Προχωράνε προς τα πάνω στις δασωμένες με δρυς, ελάτια, πεύκα και οξιές βουνοπλαγιές, μέχρι στις χιλιοτραγουδισμένες κορυφές του Κόζιακα, του Ζυγού του Ασπροποτάμου και των Αγράφων», γράφει.
Στο λεύκωμα αναγράφεται το επιστημονικό όνομα του κάθε φυτού καθώς και η κοινή του ονομασία. Παράλληλα, μέσα σε παρένθεση, αναφέρεται και η ονομασία του στη βλάχικη γλώσσα, για όσα φυτά- όπως εξηγεί ο κ. Ζαλαβράς -δεν έχει λησμονηθεί ακόμη.
Κατά την περιγραφή της εικόνας και της οικολογίας του φυτού, γίνεται αναφορά ιδιαίτερη στις φαρμακευτικές του ιδιότητες, σαν απάνθισμα της σχετικής βιβλιογραφίας και της τοπικής παράδοσης.
Ορισμένα παραδείγματα παρουσιάζονται παρακάτω:
Αγιόκλημα
Είναι γνωστό από την αρχαιότητα ως κλύμενο του Θεόφραστου ή περικλύμενο του Διοσκουρίδη. Χαρακτηριστικά τα κιτρινόασπρα εύοσμα άνθη του, που σχηματίζουν μια επάκρια φόβη με στήμονες που προεξέχουν εμφανώς. Απαντάται σ' όλη την περιοχή και μέχρι του υψομέτρου των 1000 μέτρων σε προς νότιες ασβεστολιθικές θέσεις. Τα άνθη του περιέχουν αιθέριο έλαιο και χρησιμοποιούνται στην αρωματοποιία, ενώ θεωρούνται αντιασθματικά. Τα φύλλα είναι κατάλληλα για γαργάρες και οι καρποί ως διουρητικοί και αντικαταρροϊκοί.
Χελιδονόχορτο, λυσσοβότανο
Απαντάται σ' όλη την ορεινή υπό εξέταση περιοχή, σε διάκενα δασών ελάτης, μαύρης πεύκης και οξιάς. Ανθίζει τον Ιούνιο-Αύγουστο. Τα φύλα περιέχουν γλυκοζίδια, τα οποία επιδρούν απευθείας στους καρδιακούς μύες. Είναι, όμως, και φυτό δηλητηριώδες, γι' αυτό αποφεύγουν την βόσκηση του τα ζώα και οι μέλισσες σπάνια επισκέπτονται τα άνθη του.
Τάτουλα, αγριοκαρυά
Αυτοφύεται σ' όλη την πεδινή περιοχή σε "μεσαριές" καλλιεργειών, σε εδάφη φτωχά, ξερικά αλλά και σε ποτιστικά. Ανθίζει τον Ιούλιο με Οκτώβριο. Παλαιότερα οι Ινδοί, οι Άραβες και οι Τούρκοι παρασκεύαζαν από αυτό διάφορα ερωτικά φίλτρα. Φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες. Τα φύλλα και τα άνθη χρησιμοποιούνται, υπό μορφή τσιγάρων, κατά των κρίσεων του άσθματος. Τα αλκαλοειδή που περιέχει όλο το φυτό, παραλύουν το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, γι' αυτό και γίνεται ανάλογη χρησιμοποίηση του και σήμερα από την ιατρική.
Μελισσόχορτο, μελισσοβότανο
Παλαιότερα, χρησιμοποιούνταν από τους μελισσοκόμους, αφού η μυρωδιά που αναδύεται στον αέρα από το τρίψιμο του στα τοιχώματα της κυψέλης, συγκέντρωνε μέσα σ' αυτό τα διαφεύγοντα απ' αυτή σμήνη των μελισσών. Όλο το υπέργειο τμήμα του φυτού, περιέχει πτητικά έλαια, που του προσδίδουν πολύτιμες φαρμακευτικές ιδιότητες. Ως αφέψημα ενδείκνυται κατά της δυσπεψίας, της αϋπνίας, της κατάθλιψης και του σύγχρονου στρες. Χρησιμοποιείται, επίσης, στην αρωματοποιία και την ποτοποιία.
Πρίμουλα
Απαντάται μόνο στην ορεινή (υπό εξέταση) περιοχή και σε υψόμετρο άνω των 1000 μέτρων. Είναι από τα πρώτα άνθη που εμφανίζονται στην περιοχή αυτή αμέσως μετά το λιώσιμο του χιονιού. Φυτό με ευρύ φάσμα χρήσεων. Σε άλλες χώρες, τα άνθη του χρησιμοποιούνται για το "κρασί πρίμουλας". Ενώ η περιεκτικότητα της ρίζας σε άλατα σαλικυλικού οξέως του προσδίδουν φαρμακευτικές ιδιότητες κατά του κοκίτη και κατά της αρθρίτιδας. Παλαιότερα πωλούνταν οι ρίζες ως φάρμακο με την ονομασία radix arthritika.
Κουφοξυλιά
Κοινός στην περιοχή θάμνος, ύψους μέχρι 4 μέτρα. Ανθίζει την άνοιξη και τα λευκόχρωα άνθη του σε μεγάλα σκιάδια, καλύπτουν μεγάλο ποσοστό της κόμης του.Οι καρποί του είναι μικρές μαύρες ράγες,πλούσιες σε βιταμίνες C,A και βιοχρωστικές. Από μόνο του είναι ένα "φαρμακείο της φύσης". Τα άνθη του έχουν γλυκαντικούς παράγοντες και σαν έκχυμα αυξάνει την αντίσταση του οργανισμού,εμποδίζει το στρες,το διαβήτη,την αϋπνία και την αρτηριοσκλήρυνση.
Η περιοχή των Μετεώρων και της Ν. Πίνδου, λόγω της ποικιλότητας των εδαφοκλιματικών συνθηκών έχει μια από της πλουσιότερες χλωρίδες της χώρας αλλά και της Ευρώπης, ιδίως σ' ό,τι αφορά στα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά πολλά από τα οποία είναι μελισσοτροφικά, αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ζαλαβράς.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Μια ομάδα νεων ανθρώπων προσφέρει..

Με την φτώχεια να ανεβαίνει πια σε επικίνδυνα επίπεδα όλοι μας ποια
ψάχνουμε νέους και οικονομικούς τρόπους για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την
ζωή μας. Πόσο μάλλον ένας φοιτητής που μόλις μπαίνει σε αυτό το χώρο της
αγοράς εργασίας που..... καταρρέει.
Οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε μια αλλαγή....να αλλάξουμε το στόχο από χρήμα σε
σχέσης μεταξύ ανθρώπων. Είμαστε μια μικρή ομάδα αποφοίτων της πληροφορικής
και προσφέρουμε της υπηρεσίες μας στον χώρο της διαφήμισης και της παρουσίας των πελατών μας και των επιχειρήσεων του στο
Internet σε πολύ οικονομικές τιμές.
Κατασκευές δη μανικών ιστοσελίδων
Κατασκευές Ηλεκτρονικών καταστημάτων.
Διαφήμιση στα social media
Graphic design.
Logos.
Flash banners.
Online advertising & Search engine optimization
Προσφέρουμε ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΞΗΠΗΡΕΤΗΣΗ σε όποια τεχνικά θέματα προκήψουν και
εμείς και οι συνεργάτες μας.
https://www.facebook.com/MiniYpiresiesonline
Ευχαριστούμε το Κατοχικά Νέα που προωθεί την προσπάθεια μας αφιλοκερδώς.!

Πάτρα: 5η Πανελλήνια Έκθεση / Διαγωνισμός "MODELLERS FRIENDSHIP 2013"

Πάτρα: 5η Πανελλήνια Έκθεση / Διαγωνισμός "MODELLERS FRIENDSHIP 2013"

Από την Παρασκευή 13 Δεκ.  έως την Κυριακή 15Δεκ. θα γίνει η 5η πανελλήνια έκθεση στατικού μοντελισμού φίλων Μοντελισμού Πάτρας  PASYFIMON  στο παλαιό  Νοσοκομείο  Πάτρας, στην οποία θα συμμετέχουν μοντελιστές  από όλη την χώρα.
Οι πύλες της έκθεσης θα κλείσουν την Κυριακή στις 13:00  το μεσημέρι .     
Για πληροφορίες  6957215937 Κος  Κώστας Γιαννόπουλος . Πρόεδρος Συλλόγου.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ελληνικά βότανα: Μοναδικά φάρμακα

Τι θα λέγατε αν, για να σας φτιάξει η διάθεση, πίνατε λίγο μελισσόχορτο; Το ίδιο θα μπορούσατε να κάνετε με το θυμάρι, αν αισθάνεστε κρυωμένοι και βήχετε, αλλά και με πολλά βότανα που μέχρι πρότινος πιστεύατε ότι προορίζονταν μόνο για τα φαγητά σας.

Η χρήση των βοτάνων ως φαρμάκων έχει τις ρίζες της στο βαθύ παρελθόν και ξεκινά μαζί με την εμφάνιση του ανθρώπου στη Γη. Πρόκειται μάλιστα για μια πρακτική που συνεχίστηκε μέχρι πολύ πρόσφατα, όταν η φαρμακοβιομηχανία άρχισε να παρασκευάζει χημικά φάρμακα για να αντικαταστήσει τη βαλεριάνα, την μπελαντόνα, τη μαντζουράνα και πολλά άλλα βότανα, που όμως τα τελευταία χρόνια αρχίζουν να ξανακερδίζουν το ενδιαφέρον, όχι μόνο των απλών ανθρώπων, αλλά και των επιστημόνων, που αναζητούν τις θεραπευτικές τους δυνάμεις που είχαν επισημάνει τόσο οι αρχαίοι Έλληνες όσο και πολλοί γιατροί αργότερα. Σήμερα, περίπου το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού χρησιμοποιεί αποκλειστικά φαρμακευτικά φυτά, ενώ περίπου το 50% των φαρμάκων έχουν ως βάση κάποια φυσική ουσία.

Στα όσα ακολουθούν ξαναβρίσκουμε τα ελληνικά φαρμακευτικά βότανα, όχι βέβαια με την πρόθεση να αντικαταστήσουν τον γιατρό ή τη φαρμακευτική αγωγή, που ποτέ δεν πρέπει να αγνοούμε, αλλά με τη διάθεση να δημιουργήσουν ένα μικρό φυσικό φαρμακείο στο σπίτι μας για ήπιες διαταραχές.
Ενότητα 1η: Οδηγίες χρήσης

• Τα φαρμακευτικά βότανα πρέπει να καταναλώνονται με προσοχή και με τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού, κυρίως από όσους παίρνουν άλλα φάρμακα ή έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά και από τις εγκύους, τις θηλάζουσες και βέβαια τα παιδιά και τους εφήβους.
• Τα φαρμακευτικά βότανα δεν αποτελούν πανάκεια, ούτε πρέπει να τα καταναλώνουμε χωρίς μέτρο και με την προσδοκία ότι θα γιατρέψουν όλες τις ασθένειες.
• Οτιδήποτε είναι φυσικό δεν σημαίνει ότι είναι και απολύτως ασφαλές. Έτσι, τα φαρμακευτικά φυτά πρέπει να χρησιμοποιούνται με σύνεση και βάσει των συμβουλών των ειδικών, που τα γνωρίζουν καλά.

Δοσολογία Οι ποσότητες στις οποίες μπορούμε ή πρέπει να καταναλώνουμε τα φαρμακευτικά φυτά είναι πολύ δύσκολο να καθοριστούν με ακρίβεια. Η σωστή δοσολογία εξαρτάται κάθε φορά από πολλούς παράγοντες, όπως η ηλικία, η σωματική διάπλαση, η ασθένεια του ατόμου που τα καταναλώνει, καθώς επίσης και από το αν παίρνει άλλα φάρμακα ή αν έχει και άλλα προβλήματα υγείας. Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι δεν είναι όλα τα βότανα, από όπου κι αν προέρχονται, της ίδιας δραστικότητας, καθώς αυτή ποικίλλει ανάλογα με διάφορους παράγοντες, καλλιέργειας, συγκομιδής, αποξήρανσης, φύλαξης κ.λπ. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι μία επαρκής ποσότητα για έναν ενήλικο που έχει λάβει υπόψη όλες τις αντενδείξεις είναι ένα φλιτζάνι έγχυμα ή αφέψημα τη φορά. Για περισσότερες συμβουλές, ή για συστηματική χρήση, θα πρέπει να συμβουλευτούμε τον γιατρό ή τον φαρμακοποιό μας.
οι μορφές τους
�Αφέψηµα Το φυτό βράζει μαζί με το νερό, συνήθως για 5-10΄, και στη συνέχεια το διηθούμε. Χρησιμοποιείται για τα ξυλώδη μέρη, όπως οι ρίζες ή οι φλοιοί. �Έγχυµα
Είναι μέθοδος που ενδείκνυται για τα φύλλα, τα άνθη και τα πέταλα, αλλά όχι για τις ρίζες. Επίσης, χρησιμοποιείται και όταν δεν θέλουμε να φύγουν τα πτητικά συστατικά, όπως στις περιπτώσεις των αρωματικών φυτών. Για να το παρασκευάσουμε, βράζουμε το νερό, το κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το βότανο. Κατόπιν, αφήνουμε το μείγμα έτσι για 5-10΄ και στη συνέχεια το διηθούμε.
Πού βρίσκουμε τα δραστικότερα;
Είναι διαδεδομένη η λανθασμένη άποψη ότι τα άγρια φυτά είναι πιο δραστικά από τα καλλιεργούμενα. Όταν στα καλλιεργούμενα φυτά οι ποικιλίες που καλλιεργούνται, η περιποίηση των φυτών και η εποχή συλλογής, η φύλαξη (μέρη σκοτεινά και όχι υγρά) και η αποξήρανση (όταν χρειάζεται) είναι σωστές, τότε δεν παρατηρούνται ουσιαστικές διαφορές από τα άγρια. Επίσης, είναι σημαντικό να καταναλώνουμε τα βότανα σε διάστημα όχι μεγαλύτερο του ενός χρόνου από τη στιγμή της συλλογής τους.
Ενότητα 2η: Η ταυτότητά τους
1. Βαλεριάνα, κέντρανθος (κόκκινη βαλεριάνα)
Η βαλεριάνα είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Από τον 18ο αιώνα χρησιμοποιείται ως κατευναστικό του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η κόκκινη βαλεριάνα έχει ανάλογη δράση και χρησιμοποιείται στην κεντρική Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία. Τη βαλεριάνα τη βρίσκουμε κοντά σε ποτάμια και καταρράκτες, σε ελώδεις περιοχές και σε δάση. Το φυτό μπορεί να καλλιεργηθεί με σπόρους και μεταφυτεύοντας τις παραφυάδες σε βάθος 30 εκ. σε ελαφρύ έδαφος. Προτιμάει εδάφη ξηρά και πολύ ήλιο. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Οι ρίζες της, οι οποίες συλλέγονται το φθινόπωρο και αποξηραίνονται στη σκιά, αφού πρώτα τις πλύνουμε καλά. Χρήση: Σε μορφή εγχύματος λειτουργεί ως ήπιο κατευναστικό, αλλά βοηθά και στην αντιμετώπιση προβλημάτων αϋπνίας. Προσοχή: Οι υψηλές και συνεχείς δόσεις μπορεί να προκαλέσουν πονοκέφαλο. Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για περισσότερες από 8 συνεχείς ημέρες. Επίσης, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι ενισχύει τη δράση των υπνωτικών φαρμάκων. Σκόπιμο είναι να αποφεύγεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γαλουχίας.
2. Δυόσµος
Η καλλιέργειά του γίνεται με παραφυάδες σε ελαφρύ, όχι πολύ στεγνό έδαφος. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα υπέργεια τμήματα του φυτού, που συλλέγονται ακριβώς πριν την άνθιση και αποξηραίνονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C. Χρήση: Το αιθέριο έλαιο χρησιμοποιείται εξωτερικά σε μυαλγίες και νευραλγίες. Πρέπει όμως να αποφεύγεται η επαφή των παρασκευασμάτων που περιέχουν αιθέριο έλαιο με το πρόσωπο και με τη μύτη. Ως έγχυμα χρησιμοποιείται κατά της γαστρίτιδας, των κολικών και της δυσπεψίας. Διευκολύνει την έκκριση της χολής. Επίσης, υποβοηθά την εφίδρωση στον πυρετό και τη γρίπη. Το βράσιμο των φύλλων σε νερό και η εισπνοή των υδρατμών βοηθά κατά του κρυολογήματος. Προσοχή: Πρέπει να αποφεύγεται η παρατεταμένη χρήση του αιθέριου ελαίου για εισπνοές. Δεν πρέπει να δίνεται σε παιδιά για διάστημα μεγαλύτερο από 3 ημέρες, ενώ πρέπει να αποφεύγεται στα βρέφη. Μπορεί να μειώσει τη ροή του γάλακτος, γι’ αυτό πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή κατά τη γαλουχία. Επίσης, πρέπει να χρησιμοποιείται με μεγάλη προσοχή κατά την κύηση. Η χρήση παρασκευασμάτων με δυόσμο αντενδείκνυται σε άτομα με απόφραξη του χοληδόχου πόρου ή/και με σοβαρή ηπατική βλάβη.
3. Γλυκοριζα
Είναι ένα πολυετές φυτό που το συναντάμε ως αυτοφυές κυρίως στη Μακεδονία. Συλλέγεται από το φθινόπωρο μέχρι το τέλος Μαρτίου. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Οι ρίζες και τα ριζίδια, που πλένονται καλά και αποξηραίνονται. Χρήση: Το αφέψημα έχει σπασμολυτική δράση και χρησιμοποιείται σε ενοχλήσεις στομάχου. Επίσης, είναι πολύ αποτελεσματικό στον ξηρό βήχα ως μαλακτικό και αποχρεμπτικό. Προσοχή: Γενικά δεν πρέπει να καταναλώνεται σε υψηλές δόσεις, επειδή προκαλεί υπέρταση, οίδημα και υποκαλιαιμία. Πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγεται από τους υπερτασικούς. Επίσης, αντενδείκνυται σε άτομα με προβλήματα στη χοληδόχο κύστη, ηπατική κίρρωση, νεφρική ανεπάρκεια, αλλά και στην κύηση.
4. Αγριάδα ή άγρωστις ή αγρόπυρο Πρόκειται για ένα ζιζάνιο που βρίσκεται σε αγρούς και άγονες περιοχές και συλλέγεται την άνοιξη και το φθινόπωρο. Μπορούμε, επίσης, να το καλλιεργήσουμε και με σπόρους. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Το ρίζωμα, που αποξηραίνεται στη σκιά, αφού πρώτα πλυθεί καλά. Χρήση: Κυρίως πίνεται ως αφέψημα και ως διουρητικό για τις πέτρες στα νεφρά. Προσοχή: Ακριβώς επειδή είναι πολύ δραστική, η αγριάδα πρέπει να καταναλώνεται με προσοχή. Το αφέψημα χρειάζεται να είναι πολύ αραιωμένο, καθώς υπάρχει περίπτωση εάν διαλυθούν απότομα οι πέτρες να τραυματίσουν την ουροδόχο κύστη ή/και τους ουρητήρες και να παρατηρηθεί αίμα στα ούρα.
5. Βερβάσκο ή φλόµος
Πρόκειται για ένα πολύ κοινό φυτό στη χώρα μας, που μπορεί επίσης να πολλαπλασιαστεί και με την καλλιέργεια σπόρων. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα άνθη, αποξηραμένα σε σκιά σε ξηρές εποχές, στον αέρα. Τα συλλέγουμε από τα διετή φυτά από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Χρήση: Το έγχυμα ενδείκνυνται για τον παραγωγικό βήχα και τη βρογχική καταρροή. Προσοχή: Το έγχυμα πρέπει να διηθείται με πανί, για να απομακρύνονται οι τρίχες που έχει το φυτό.
6. Γλυκάνισο ή άνισο
Είναι ένα μονοετές φυτό με χαρακτηριστική ωραία μυρωδιά, του οποίου η καλλιέργεια γίνεται με σπόρους που φυτεύονται την άνοιξη σε σειρές. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Ο καρπός (αποξηραμένος), που συλλέγεται τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Χρήση: Το πίνουμε για να αντιμετωπίσουμε τη βρογχική καταρροή. Προσοχή: Αντενδείκνυται σε άτομα με υπερευαισθησία στον άνισο ή στη μινθόλη. Μπορεί να προκαλέσει ποικίλες αλλεργικές αντιδράσεις (δερματικές, αναπνευστικές, γαστρεντερικές).
7. Δεντρολίβανο ή αρισµαρές
Είναι ένας μεσογειακός θάμνος που πολλαπλασιάζεται με βλαστούς που αφήνονται να βγάλουν ρίζες ή αναπτύσσονται από σπόρους. Το συλλέγουμε φρέσκο όλο τον χρόνο. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τόσο τα ξηρά (αποξηραίνονται σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C), όσο και τα χλωρά φύλλα. Χρήση: Εξωτερικά χρησιμοποιείται σε ερεθισμούς του δέρματος και σε εντριβές για ρευματικές παθήσεις, διότι προκαλεί τοπική υπεραιμία. Όταν λαμβάνεται εσωτερικά, δρα ως τονωτικό, σαν εμμηναγωγό και εκτρωτικό. Το έγχυμα μπορεί επίσης να χρησιμεύσει και κατά της πιτυρίδας, ως τελευταίο ξέπλυμα στα μαλλιά. Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επίσης, σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει σπασμούς και ίλιγγο.
8. Θυµάρι
Θάμνος που βρίσκεται σε άγρια κατάσταση ή καλλιεργείται με σπόρους που φυτεύονται σε σειρές. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα κλαδιά του, που συλλέγονται πριν την άνθιση και κατά τη διάρκειά της το καλοκαίρι. Το φυτό αποξηραίνεται σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C. Χρήση: Το έγχυμα χρησιμοποιείται για λοιμώξεις του θώρακα και ως αποχρεμπτικό σε βρογχική καταρροή. Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επίσης, σε πολύ υψηλές τοξικές δόσεις μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο, ίλιγγο και νεφρικές διαταραχές.
9, Μαϊντανός ή πετροσέλινο
Είναι αυτοφυές στην Ελλάδα, αλλά καλλιεργείται και με σπόρους. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Κυρίως τα υπέργεια τμήματα, αλλά και οι ρίζες, που αποξηραίνονται σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 40° C. Χρήση: Το αφέψημα είναι διουρητικό και εμμηναγωγό. Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και σε περιπτώσεις φλεγμονής των νεφρών. Μπορεί να λαμβάνεται με εξαιρετική προσοχή σε περιπτώσεις οιδήματος που έχει προκληθεί από καρδιακή ή/και νεφρική ανεπάρκεια. Έχουν αναφερθεί περιστασιακές αλλεργικές αντιδράσεις από το δέρμα και τους βλεννογόνους. Επίσης, σε μεγάλες δόσεις προκαλεί μέθη.
10. Μάραθο ή µάλαθρο
Χρησιμοποιείται από τους ρωμαϊκούς χρόνους και πιστεύεται ότι βοηθάει στο αδυνάτισμα. Μάλιστα, λέγεται ότι το όνομά του προέρχεται από το ρήμα μαραίνω που σημαίνει αδυνατίζω. Στην Ελλάδα το συναντούμε ως αυτοφυές σε ξηρούς τόπους. Η καλλιέργειά του γίνεται με σπόρους που σπέρνονται σε σειρές. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Οι ώριμοι καρποί (αποξηραμένοι), που συλλέγονται το φθινόπωρο. Χρήση: Το έγχυμα και το αφέψημα χρησιμοποιούνται ως φάρμακα του πεπτικού συστήματος, για τη δυσπεψία, τους κοιλιακούς και στομαχικούς πόνους, αλλά και για τους κολικούς. Το έγχυμα (με την προσθήκη μελιού) χρησιμοποιείται για τη βρογχική καταρροή (και σε παιδιά). Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται στην εγκυμοσύνη και στη γαλουχία. Έχουν αναφερθεί περιστασιακές αλλεργικές αντιδράσεις από το δέρμα και τους βλεννογόνους. Επίσης, σε μεγάλες δόσεις προκαλεί μέθη.
11. Μαντζουράνα
Είναι αυτοφυής στην Ελλάδα, αλλά καλλιεργείται και με σπόρους. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα υπέργεια τμήματα του φυτού, που συλλέγονται από τον Ιούλιο μέχρι τον Αύγουστο και αποξηραίνονται στη σκιά. Χρήση: Το αφέψημα είναι ορεκτικό, ευεργετικό για το στομάχι, αντισπασμωδικό, διουρητικό. Το κατάπλασμα με οινόπνευμα χρησιμεύει στον καθαρισμό των πληγών. Πολλές θεραπευτικές ιδιότητες αποδίδονται στη μαντζουράνα, αλλά μέχρι στιγμής δεν είναι καλά τεκμηριωμένες επιστημονικά. Προσοχή: Σε μεγάλες δόσεις μπορεί να γίνει ηπατοτοξική, γι’ αυτό και η κατάχρηση του αφεψήματος είναι επικίνδυνη. Προσοχή επίσης χρειάζεται και στην εξωτερική εφαρμογή του φυτού. Πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι περιέχει σε χαμηλές συγκεντρώσεις αρβουτίνη και υδροκινόνη, που οδηγούν σε αποχρωματισμό του δέρματος.
12. Νεροµολόχα ή αλθέα
Είναι ένα φυτό πολύ κοινό στην Ελλάδα που καλλιεργείται κιόλας. Πολλαπλασιάζεται με τη ρίζα, σπανίως και με σπόρους. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Οι ρίζες, οι οποίες συλλέγονται στο τέλος του φθινοπώρου, αποθηκεύονται σε δροσερό μέρος και στη συνέχεια ξεφλουδίζονται και ξηραί-νονται σε θερμοκρασία 50-60° C. Επίσης, τα φύλλα και τα άνθη, που συλλέγονται το καλοκαίρι. Χρήση: Τα φύλλα και τα άνθη χρησιμοποιούνται όμοια με τη μολόχα. Επιπλέον, οι ρίζες έχουν αντιφλεγμονώδη δράση σε ήπιες φλεγμονές του γαστρικού βλεννογόνου. Προσοχή: Η ταυτόχρονη χρήση με άλλα φάρμακα μπορεί να επιβραδύνει την απορρόφησή τους.
13. Μελισσόχορτο ή µέλισσα
Το βότανο αυτό ήταν δημοφιλές μεσαιωνικό ελιξήριο νεότητας. Στη χώρα μας το συναντάμε παντού ως αυτοφυές. Επίσης, καλλιεργείται με σπόρους, που βλασταίνουν αργά, ή με διαίρεση φυτών. Προτιμά καλά εδάφη που δεν είναι πολύ στεγνά. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα φύλλα (αποξηραμένα ή φρέσκα), που συλλέγονται πριν την άνθιση. Τα φύλλα αποξηραίνονται σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί γίνονται καφέ αν αποξηρανθούν πολύ αργά. Χρήση: Σε μορφή εγχύματος, ως κατευναστικό.
14. Μολόχα
Είναι ένα μονοετές φυτό πολύ κοινό στην Ελλάδα, που συναντάται σε υγρές περιοχές, σε αγρούς και στην άκρη των δρόμων. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα άνθη ή/και τα φύλλα, που συλλέγονται από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο και αποξηραίνονται γρήγορα στη σκιά. Χρήση: Σχεδόν πάντα δίνεται ως αφέψημα σε ερεθισμούς του στοματικού βλεννογόνου και του λάρυγγα, όταν συνοδεύονται από ξηρό βήχα. Είναι καταπραϋντικό. Εξωτερικά χρησιμοποιείται σε φλεγμονές του δέρματος.
15. Ρίγανη Είναι ένα βότανο διαδεδομένο από την αρχαιότητα. Η σύγχρονη έρευνα έχει ανακαλύψει τις αντιμικροβιακές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητές της. Είναι αυτοφυές σε ασβεστούχα και πυριτιούχα εδάφη σε ζεστές περιοχές, σε φτωχά βοσκοτόπια, στην άκρη των δρόμων και αλλού. Μπορεί και να καλλιεργηθεί όταν πάρουμε ολόκληρο το φυτό και το μεταφυτέψουμε. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα υπέργεια τμήματα του ανθισμένου φυτού, αποξηραμένο σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C. Χρήση: Το έγχυμα δίνεται κατά του βήχα, σε βρογχική καταρροή και γενικά στις παθήσεις των αναπνευστικών οδών. Χρησιμοποιείται ως διουρητικό, σε ενοχλήσεις του ουροποιητικού συστήματος, σε κοιλιακά άλγη, καθώς και για γαργάρες και πλύσεις του στόματος. Είναι αντιφλεγμονώδες για τον λάρυγγα και τα ούλα. Το μάσημα ριγανόξυλου ανακουφίζει τον πονόδοντο. Προσοχή: Δεν υπάρχει μέχρι στιγμής επαρκής επιστημονική τεκμηρίωση για την αποτελεσματικότητα του φυτού και αυτό πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ως προς την αναμενόμενη θεραπευτική του δράση.
16. Τίλιο ή φλαµούρι
Βρίσκεται στα δάση, αλλά καλλιεργείται κιόλας. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Από το δέντρο, που ανθίζει τον Μάιο με Ιούλιο, χρησιμοποιούμε φαρμακευτικά τα άνθη, που συλλέγονται μόλις ανοίξουν τελείως και ξηραίνονται σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C. Χρήση: Τα άνθη χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις κρυολογήματος και ως εφιδρωτικό φάρμακο. Το ελληνικό τίλιο είναι πολύ πλούσιο σε βλέννη με πολυσακχαρίτες και κάνει καλό στο στομάχι.
17. Φασκόµηλο ή αλισφακιά
Πρόκειται για ένα φυτό που συνδέεται με τη μακροβιότητα. Είναι αυτοφυές στις χώρες της Μεσογείου, αλλά καλλιεργείται και σε κήπους με σπόρους ή κομμάτια ρίζας. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα φύλλα του, που συλλέγονται το καλοκαίρι, αποξηραμένα σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35° C, αλλά και χλωρά. Χρήση: Το φυτό έχει αντιμικροβιακές και στυπτικές ιδιότητες. Το έγχυμα χρησιμοποιείται εξωτερικά σε φλεγμονές των βλεννογόνων και εσωτερικά στη δυσπεψία. Επίσης, είναι ιδανικό για γαργάρες και στοματικές πλύσεις. Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται στην εγκυμοσύνη και τη γαλουχία, ούτε από όσους έχουν επιληψία, υπέρταση και από τα μικρά παιδιά. Επίσης, σε μεγάλες δόσεις μπορεί να προκαλέσει δηλητηριάσεις. Η παρατεταμένη χρήση μπορεί να οδηγήσει σε επιληπτικούς σπασμούς.
18. Τουσσιλάγκο ή βήχιο ή χαµαιλεύκη
Πρόκειται για ένα πολύ κοινό πολυετές ελληνικό φυτό που συναντάται σε υγρά μέρη. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα άνθη, που συλλέγονται νωρίς την άνοιξη και αποξηραίνονται σε σκιά, και τα φύλλα, που συλλέγονται τον Μάιο και τον Ιούνιο και αποξηραίνονται στον ήλιο. Χρήση: Ο Ιπποκράτης και ο Διοσκουρίδης το αναφέρουν ως αποχρεμπτικό. Το έγχυμα από το φυτό αυτό χρησιμοποιείται σε οξεία βρογχική καταρροή και σε ήπιες φλεγμονές του στοματικού και φαρυγγικού βλεννογόνου. Προσοχή: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείται περισότερο από 4-6 εβδομάδες συνολικά κατ’ έτος. Η χρήση παρασκευασμάτων με τουσσιλάγκο αντενδείκνυται σε άτομα με πέτρες στη χοληδόχο κύστη, με απόφραξη του χοληδόχου πόρου και συναφείς παθήσεις. Εφιστάται η προσοχή κατά την παρασκευή και τη χρήση του, δεδομένου ότι το φυτό περιέχει ηπατοτοξικά συστατικά και η ημερήσια δόση δεν πρέπει να υπερβαίνει συνολικά τα 100 μg σε αυτά τα συστατικά.
19. Χαµοµήλι
Είναι ένα πολύ κοινό και γνωστό φυτό στη χώρα μας. Καλλιεργείται μερικές φορές με σπόρους, που σπέρνονται αργά το φθινόπωρο ή την άνοιξη. Το άγριο χαμομήλι ανθίζει από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα «κεφάλια», αποξηραμένα σε σκιά και σε θερμοκρασία χαμηλότερη των 35˚ C. Χρήση: Εσωτερικά -κυρίως ως έγχυμα- χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις στομαχικών διαταραχών και μολύνσεων του στόματος ή του λάρυγγα. Εξωτερικά -με τη μορφή εγχύματος σε κομπρέσες- χρησιμοποιείται σε δερματικά εξανθήματα, σε εγκαύματα και σε φλεγμονές των ματιών. Προσοχή: Για τις πλύσεις των ματιών με χαμομήλι εφιστάται η προσοχή κατά τη διήθηση του εγχύματος, ώστε να μην υπάρχουν κόκκοι γύρης ή σκόνη στο διήθημα, που μπορεί τελικά να επιδεινώσουν το πρόβλημα. Επίσης, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για παρατεταμένο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
20. Φλησκούνι ή βληχόνι
Είναι είδος συγγενές της μέντας και του δυόσμου και μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντί γι’ αυτά. Βρίσκεται αυτοφυές σε ολόκληρη την Ελλάδα, συνήθως κοντά σε νερά και σε παραθαλάσσιες περιοχές, αλλά μπορεί και να καλλιεργηθεί. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Τα φύλλα και τα άνθη, που συλλέγονται από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο. Χρήση: Πίνουμε το αφέψημα ή το έγχυμα ως τονωτικό, ευεργετικό για το στομάχι και καταπραϋντικό κατά της βρογχίτιδας, της ημικρανίας, των ιλίγγων και της διάρροιας. Το κατάπλασμα μπαίνει σε αποστήματα και μώλωπες. Επίσης, χρησιμεύει και για να κάνουμε γαργάρες για τις παθήσεις του ρινοφάρυγγα, για το βήχα και γενικά για το άσθμα και τη γρίπη.
21. Ταραξάκο ή πικραλίδα ή αγριοµάρουλο ή αγριοράδικο Είναι πολύ κοινό φυτό και το συναντάμε σε χωράφια, στις άκρες των δρόμων και σε ακαλλιέργητες περιοχές. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Η ρίζα, η οποία πρέπει να κόβεται κατά μήκος πριν αποξηρανθεί στον ήλιο ή στη σκιά και συλλέγεται το φθινόπωρο. Επίσης τα φύλλα, καθώς και ολόκληρο το φυτό. Χρήση: Το έγχυμα από τα φύλλα και ο χυμός τους έχουν διουρητική και ορεξιογόνο δράση. Επίσης, διευκολύνουν την έκκριση της χολής. Προσοχή: Όπως συμβαίνει και με όλα τα φυτά που περιέχουν πικρά συστατικά, μετά την κατανάλωσή του μπορεί να προκληθεί πεπτική δυσανεξία λόγω γαστρικής υπεροξύτητας. Η χρήση παρασκευασμάτων με ταραξάκο αντενδείκνυται σε άτομα με απόφραξη του χοληδόχου πόρου και συναφείς παθήσεις. Σε περιπτώσεις με πέτρες στη χοληδόχο κύστη μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο κατόπιν ιατρικής συμβουλής.
22. Γεντιανή
Είναι πολυετές φυτό, αυτοφυές στην Ελλάδα. Χρησιμοποιούμενα μέρη: Η αποξηραμένη ρίζα, που ξεθάβεται το φθινόπωρο. Χρήση: Το έγχυμα δίνεται ως διεγερτικό της όρεξης. Προσοχή: Γενικά δεν πρέπει να καταναλώνεται σε υπερβολικές δόσεις. Αντενδείκνυται σε άτομα με έλκος στομάχου ή/και δωδεκαδακτύλου. Υπερευαίσθητα άτομα μπορεί να εμφανίσουν πονοκέφαλο.

Τα θρεπτικά συστατικά του ροδιού

Σύμβολο της ζωής και της γονιμότητας, το ρόδι είναι πηγή πολύτιμων θρεπτικών συστατικών που χαρίζουν υγεία και ευεξία, αρκεί να ξέρετε τον τρόπο με τον οποίο θα το αξιοποιήσετε.

Είναι ο καρπός που δίνει ο Πλούτωνας στην Περσεφόνη για να τη «δέσει» με τον Άδη και το έμβλημα των Ελευσίνιων Μυστηρίων.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το έθαβαν μαζί με τους νεκρούς τους, ενώ αποτελεί ένα από τα τρία «ευλογημένα φρούτα» του Bουδισμού. Χρησιμοποιήθηκε ως διακοσμητικό στοιχείο στο ναό του Σολομώντα και στους μανδύες των ιερέων και αναφέρεται στο Άσμα Ασμάτων στην Παλαιά Διαθήκη. Στην ελληνική παράδοση, είναι σύμβολο γονιμότητας και αιωνιότητας (αν και συνδέεται και με το θάνατο), γι’ αυτό σε γάμους και την Πρωτοχρονιά σπάμε ρόδια. Μάλιστα, έχει δώσει το όνομά του στην ισπανική πόλη Γρανάδα. Μυηθείτε κι εσείς στα μυστικά του ροδιού και μάθετε γιατί τόσοι πολιτισμοί και τόσες θρησκείες έχουν το ρόδι ως σύμβολο γονιμότητας και καλοτυχίας.
Από τα πρώτα δέντρα που καλλιεργήθηκαν
Το ρόδι πρωτοεμφανίστηκε στην κεντρική Ασία και συγκεκριμένα στην Περσία. Είναι ένα από τα πρώτα φρούτα καλλιέργειας και η βοτανική ονομασία του είναι Punica granatum. Η ροδιά είναι ένα μικρό φυλλοβόλο δέντρο με γυαλιστερά φύλλα και πορτοκαλοκίτρινα λουλούδια, αν και πολλές φορές μοιάζει με θάμνο. Τα φρούτα της είναι στρογγυλά, κόκκινα (ή κίτρινα, όταν ωριμάσουν) και γεμάτα με σπόρους. Είναι φυτό ανθεκτικό στη ζέστη, στην ξηρασία και στην έλλειψη φροντίδας, και προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικά εδάφη.
Ένα ρόδι την ημέρα… Το ρόδι είναι πλούσιο σε βιταμίνες (Α, C, Ε, φυλλικό οξύ), σίδηρο, κάλιο και φυτικές ίνες, ενώ είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε θερμίδες. Μάλιστα, ένα ρόδι καλύπτει το 40% της ποσότητας της βιταμίνης C και το 25% του φυλλικού οξέος που έχει καθημερινά ανάγκη ένας ενήλικος. ­Είναι πλούσιο σε τρεις διαφορετικές μορφές αντιοξειδωτικών ουσιών (τανίνες, ανθοκυανίνες, ελλαγικό οξύ) και η συνολική αντιοξειδωτική ικανότητά του έχει υπολογιστεί ότι είναι 2-3 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του κόκκινου κρασιού ή του πράσινου τσαγιού. Σε πρόσφατη μελέτη, φάνηκε ότι το ρόδι και οι διάφορες ποι­κιλίες μούρων έχουν την ισχυρότερη αντιοξειδω­τική δράση σε κυτταρικό επίπεδο, σε σύγκριση με άλλα 25 φρούτα που εξετάστηκαν.
Γεμάτο οφέλη Χάρη στις αντιμικροβιακές, αντιφλεγμονώδεις, αντιβηχικές, στυπτικές, επουλωτικές και αντιδιαρροϊκές του ιδιότητες, ο χυμός του ροδιού χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς σκοπούς εδώ και αιώνες. Ανάμεσα στα άλλα, εμποδίζει την οξείδωση της «κακής» χοληστερίνης (LDL), που αποτελεί σοβαρό παράγοντα κινδύνου για καρδιαγγειακά νοσήματα, και φαίνεται να μειώνει τα επίπεδα της ολικής και της «κακής» χοληστερίνης σε διαβητικούς ασθενείς με υπερλιπιδαιμία. Προστατεύει από εγκεφαλικές βλάβες, ρίχνει την πίεση του αίματος και υπάρχουν ενδείξεις ότι η μακρόχρονη κατανάλωσή του βελτιώνει την ερωτική λειτουργία ανδρών με πρόβλημα στύσης. Επίσης, θεωρείται ότι συμβάλλει στην πρόληψη του καρκίνου του δέρματος, του μαστού και του προστάτη, αλλά και στην ­επιβράδυνση της ανάπτυξής τους. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της χρόνιας διάρροιας, της δυσεντερίας και των αιμορραγιών, και για την αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας. Τέλος, καθαρίζει και προστατεύει το δέρμα, χρησιμοποιείται στην αντιμετώπιση των εγκαυμάτων και του ιού του έρπητα και μειώνει τις ρυτίδες και τα έλκη.
Όλοι οι τρόποι για να ωφεληθείτε! Πέρα από το φυσικό χυμό του ροδιού, υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να επωφεληθείτε από τις ευεργετικές του ιδιότητες. ● Φτιάξτε αφέψημα: Σε 1 λίτρο βραστό νερό, ρίχνετε 1 φλιτζάνι φλούδα ροδιού και βράζετε για 3΄. Περιμένετε να κρυώσει και σουρώ­νετε. Μπορείτε να πίνετε 1 ποτηράκι 10΄ πριν από το φαγητό για 15 ημέρες. Το ρόδι συμβάλλει στην καλύτερη λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος. ● Κάντε πλύσεις και γαργάρες: Τα φύλλα της ροδιάς χρησιμοποιούνται, π.χ., σε περιπτώσεις αιμορροΐδων μετά από κάθε κένωση, αλλά και για τον πονόλαιμο. Σε ένα φλιτζάνι νερό, βάζετε 8-10 φύλλα και βράζετε για 10΄. Σουρώνετε και χρησιμοποιείτε στην πρώτη περίπτωση το μείγμα κρύο -για πλύσεις τοπικά κάθε βράδυ-, για όσο διάστημα χρειαστεί, και στη δεύτερη χλιαρό για γαργάρες, 2-3 φορές την ημέρα.
Οδηγίες «χρήσης»

› Πώς να τα διαλέξετε Υπάρχουν τρεις ποικιλίες ροδιών, τα γλυκά, τα ημίγλυκα και τα ξινά ρόδια. Ανεξάρτητα, ωστόσο, από τη γεύση που σας αρέσει, προτιμήστε τα βαριά ρόδια με γυαλιστερή και σφιχτή επιδερμίδα. Βέβαια, ακόμη κι όταν η φλούδα τους συρρικνωθεί, το εσωτερικό τους μπορεί να φαγωθεί.
› Πώς να τα καθαρίσετε Το καθάρισμα των ροδιών απαιτεί λίγο χρόνο, αλλά είναι εύκολο. Κόβετε κυκλικά και αφαιρείτε τη φλούδα στο μέρος του κοτσανιού και τη χαράζετε μέχρι το κάτω μέρος, χωρίς να πιέζετε πολύ το μαχαίρι, όπως κάνετε με το πορτοκάλι. Στη συνέχεια, ανοίγετε το ρόδι στη μέση και αφαιρείτε τους σπόρους. › Πώς να τα διατηρήσετε Τα ρόδια διατηρούνται πολλές ημέρες εκτός ψυγείου ή σε σκοτεινό μέρος, αν κρεμαστούν μαζί με το κλαδί τους. Αν θέλετε να τα κρατήσετε για αρκετούς μήνες, μπορείτε να τα φυλάξετε στο κάτω μέρος του ψυγείου. Για να τα διατηρήσετε ακόμη περισσότερο, μπορείτε να τα καθαρίσετε και να τα φυλάξετε στην κατάψυξη, κλεισμένα σε ειδικό δοχείο ή σακουλάκι για τρόφιμα. Έτσι, όποτε χρειάζεστε σπόρους, παίρνετε απλά όσους θέλετε.
› Πώς να πάρετε το χυμό τους Σε πολλές συνταγές, εκτός από τους σπόρους του ροδιού, χρησιμοποιείται και ο χυμός του. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο τρόποι για να πάρετε το χυμό από τους καρπούς: είτε στύβετε τα ρόδια στο στύφτη, όπως κάνετε με τα πορτοκάλια, είτε πιέζετε τους καρπούς σε ένα σουρωτήρι. Μάλιστα, σε αντίθεση με την πρώτη περίπτωση, στη δεύτερη μένουν στο σουρωτήρι και οι μεμβράνες που χωρίζουν τους σπόρους, οι οποίες δίνουν μια ελαφρώς στυφή γεύση στο χυμό.
Διατροφική ανάλυση ανά ρόδι (περίπου 280 γρ.)*

Ενέργεια	234 kcal
Πρωτεΐνες	4,71 γρ.
Λιπαρά	3,30 γρ.
Υδατάνθρακες	52,73 γρ.
Φυτικές ίνες	11,3 γρ.
Ασβέστιο	28 mg
Σίδηρο	0,85 mg
Μαγνήσιο	34 mg
Φώσφορο	102 mg
Κάλιο	666 mg
Νάτριο	8 mg
Ψευδάργυρος	0,99 mg
Χαλκός	0,446 mg
Σελήνιο	1,4 mcg
Βιταμίνη C	28,8 mg
Νιασίνη (Β3)	0,826 mg
Φυλλικό οξύ	107 mcg
Βιταμίνη Ε	1,69 mg
Βιταμίνη Κ	46,2 mcg

ePontus Radio – The Voice of Pontus

Μια ομαδα web προγραμματιστών μετά από 13 χρόνια εμπειρίας στον χώρο των υπηρεσιών Streaming Services από την Ρωσία και την Ελλάδα έκαναν το πρώτο τους βήμα στης 01/11/2013 και δημιούργησαν το πρώτο ελληνορωσικό δικτυακό ραδιόφωνο του Πόντου με παραδοσιακή Ποντιακή μουσική.
Slogan: The Voice of Pontus - Η Φωνή Του Πόντου
Το ePontus Radio μέσα 2 μήνες ανέβηκε στης πρώτες θέσεις ακροαματικότητας χάρη στην προγραμματισμένη στρατηγική και εμπειρία στο SEO.
Ο πρωτεργάτης αυτού του εγχειρήματος είναι ο Dmitry N. Giannopulos παρόλο που έχει ποντιακές ρίζες, ανάπτυξε το όλοProject του ePontus Radio. Με αυτό το πάθος και τον επαγγελματισμό που τον διακατέχει.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που στήριξαν το όλο Project του ePontus Radio. Σε τεχνικούς , φίλους , πόντιους τραγουδιστές , ακροατές και σε found της Ρωσίας που είναι δίπλα μας.

http://www.epontus.ru

Τραγοπώγων: σπορά φύτεμα καλλιέργεια

Τραγοπώγων: σπορά φύτεμα καλλιέργεια

Τραγοπώγων ο πρασόφυλλος-Tragopogon porrifolius

Το διετές αυτό φυτό είναι πολύ κοινό είδος στην Ελλάδα. Έχει κεφάλια με ανθίδια ρόδινα-ιώδη και οκτώ οξύληκτα βράκτια. Τα φύλλα του είναι πλατιά, περίβλαστα και βρίσκονται στο κατώτερο τμήμα του βλαστού. Οι σαρκώδεις ρίζες του φυτού είναι εδώδιμες και έχουν τη γεύση στρειδιού.
Καλλιεργείτε πολύ από τους Ευρωπαίους. Σε εμάς δεν είναι γνωστός, παρόλο που οι λεξικογράφοι τον εξήγησαν με το σκούλι, όνομα που δόθηκε από του νέους βοτανολόγους, κατά τους παλιούς είναι το salfisi των Γάλλων.

Τα φύλλα αυτού του φυτού τρώγονται βραστά με λάδι, ή ωμά σε σαλάτα, οι δε ρίζες του καρυκεύονται ποικιλοτρόπως.

Απαιτεί δε όπως όλα τα μακρόριζα γη βαθειά δουλεμένη, όχι όμως πολύ κοπριά, ούτε έδαφος υγρό, επειδή τότε γίνεται μεγάλος αλλά άνοστος.

Τον σπέρνουν πολύ πρώιμα σε πρασιές (σαμάρια), τον σκαλίζουν μία ή δύο φορές και τον ποτίζουν ενίοτε.

Οι ρίζες του πρέπει να συλλέγονται πριν κάνει σπέρματα το φυτό επειδή χάνουν την τρυφερότητά τους.

Στα ψυχρά κλίματα ο τραγοπώγων σαν απαλό φυτό, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί τον χειμώνα χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις. Στην Ελλάδα όμως μπορεί να σπείρει κανείς όλους τους μήνες για να έχει κάθε καιρό και φύλλα και ρίζες. Τα πρώτα πρέπει να κόβοντε όταν είναι τρυφερά.Είναι δύσκολο για να συλλέξει κανείς τον σπόρο του τραγοπώνου γιατί είναι φτερωτός όπως του μαρουλιού και αμέσως όταν ωριμάσει τον σκορπίζει ο άνεμος. Για αυτό τον μαζεύουν το πρωί.

Σκόλυμος Καλλιέργεια και φαρμακευτικές ιδιότητες

Σκόλυμος Καλλιέργεια και φαρμακευτικές ιδιότητες

Αυτό το λαχανικό είναι άγνωστο σε εμάς σήμερα, αλλά τρωγόταν από τους παλιούς κατά τον Διοσκουρίδη (Το φύλλο του μοιάζει με της άγριας αγκινάρας, και από αυτό τρώνε τους βλαστούς του αφού τους ασπρίσουν, όπως τρώνε τους βλαστούς από τη θαλασσοκράμβη και τα σπαράγγια.
Επιστημονιικό όνομα: Σκόλυμος ο στικτός-Scolymus maculatus, Scolymus hispanicus L. Αγγλικές ονομασίες: Spanish oyster plant, Spanish Golden-thistle Κοινές ονομασίες: σκόλυμος, σκόλυμπος, ασκόλυμπρος, σκολίμπρι, σκόλιαντρος, ασπράγκαθο, σπαράγγι. Οικογένεια: Αστεροειδών (Asteraceae)

Περιγραφή:

Έχει φύλλα τα οποία βρίσκονται στο ενδιάμεσο μεταξύ του χαμαιλέοντα και του ονομαζόμενου λευκού αγκαθιού, πιο σκούρα όμως και πιο παχιά. Βγάζει παχύ βλαστό γεμάτο με φύλλα, πάνω στον οποίο βρίσκεται ένα αγκαθωτό κεφάλι. Η ρίζα από κάτω είναι σκούρα και παχιά, η οποία έχει τις φαρμακευτικές ιδιότητες (1). Είναι διετές ή πολυετές φυτό, που μπορεί να φτάσει το 1 μέτρο ύψος. Έχει βαθιά χοντρή ρίζα και χοντρό κεντρικό βλαστό. Τα φύλλα του είναι οδοντωτά και αγκαθωτά. Ανθίζει το καλοκαίρι και το βρίσκουμε παντού σε όλη την Ελλάδα σε ακαλλιέργητα εδάφη σε χαμηλό υψόμετρο.

Καλλιέργεια (2)

Στην Ευρώπη που το κλίμα δεν ευδοκιμεί για να καλλιεργήσουν σκόλυμο το χειμώνα σε ανοιχτό μέρος, τον σπέρνουν κάτω από κιβώτια με υαλοσκεπή όταν επιθυμούν να τον φάνε πρώιμα. Εμείς στο κλίμα της Ελλάδας μπορούμε να τον σπείρουμε σχεδόν όποτε θέλουμε στα περιβόλια μας. Η γη πρέπει να είναι καλά δουλευμένη και παχευμένη. Τον σπέρνουν κατευθείαν στο έδαφος ή σε ξεχωριστό μέρος και τον μεταφυτεύουν. Τα φυτά πρέπει να απέχουν περίπου 2 πόδια αναμεταξύ τους. Τα σκαλίζουν τα παραχωματώνουν και τα σκαλίζουν συχνά. Αφού μεγαλώσουν, διαλέγουν μια καλή ημέρα, τα δένουν με δύο ή τρία δέματα άχυρου, και τα κουκουλώνουν με αχώνευτη και στεγνή κοπριά, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μείνουν μόνο έξω ανοιχτές οι άκρες των φύλλων. Αν ο καιρός είναι πολύ ζεστός, ρίχνουν νερό κάθε δύο μέρες στο κέντρο του φυτού για να επισπεύσουν το άσπρισμα , το οποίο τελειώνει περίπου σε 20 ημέρες και τότε τα κόβουν, καθαρίζουν τα φύλλα τους, τα πουλούν ή τρώνε τα γουλιά και τα κοτσάνια τους. Χειμερινή καλλιέργεια
Τους χειμωνιάτικους σκόλυμους αντί να τους τυλίξουν με κοπριά, τους κουκουλώνουν με χώμα και τότε ασπρίζουν γρηγορότερα. Τους βγάζουν δε όταν φοβούνται τον πάγο και τους αποθηκεύουν στο υπόγειο όπου ασπρίζουν φυσικά.
Όταν όμως ασπρίσουν σε χώμα, πρέπει να φαγωθούν αμέσως γιατί σαπίζουν. Για αυτό πρέπει να παραχώνουμε μόνο αυτούς που θέλουμε για κατανάλωση.

Συγκομιδή σπόρου

Τους σκολύπους εάν θέλεις να τους κρατήσεις για σπόρο, τους κόβεις κατά τον Δεκέμβριο οχτώ δάχτυλα ψηλά και τους παραχώνεις έως την άνοιξη. Τότε τους σκεπάζεις και τους καλλιεργείς μέχρι να βγάλουν σπόρο.

Είναι δύο είδη σκόλυμων: Οι ακανθώδεις και οι χωρίς. Οι πρώτοι είναι οι καλύτερα καλλιεργήσιμοι και νομίζω πως ότι χωρίς να ζητήσει κανείς σπόρο από την Ευρώπη, μπορεί να συλλέξει από τους άγριους σκόλυμους και να τον σπείρει στον κήπο του, να επιμεληθεί τα φυτά όπως άνωθεν και θα τα καταφέρει να συγκομίσει βλαστούς τρυφερούς και νοστιμότατους.

Φαγώσιμες χρήσεις

Η πόα του αυτοφυή σκόλυμου μόλις πρωτοβλαστήσει, τρώγετε σαν λαχανικό όπως το σπαράγγι (1). Είναι χόρτα αγκαθωτά, τα οποία όταν είναι τρυφερά, τα βράζουν (ρίζες και φύλλα) και τα τρώγουν για την νοστιμάδα τους.(3)
Τα νέα φύλλα και οι βλαστοί του τρώγονται βραστά μόνα τους ή με άλλα χόρτα. Οι ρίζες και οι μίσχοι γίνονται σούπες ή μαγειρεύονται με κρέας. Επίσης μπορούν να βραστούν και να γίνουν τουρσί με ξύδι και λάδι.

Συγκομιδή άγριων φυτών: Τα νέα τρυφερά φύλλα πριν γίνουν ακανθωτά και οι τρυφεροί βλαστοί του μαζεύονται από το χειμώνα έως την άνοιξη. Το φθινόπωρο μαζεύεται η ρίζα και οι σαρκώδες ράχες των φύλλων του.

Φαρμακευτικές ιδιότητες

- Η ρίζα από κάτω είναι σκούρα και παχιά, η οποία έχει τις φαρμακευτικές ιδιότητες. - Βρασμένη σε κρασί, ενδείκνυται σε όσους έχουν τις μασχάλες τους και το υπόλοιπο σώμα τους δύσοσμο.(1) - Προκαλεί επίσης πολλά και δύσοσμα ούρα (1).

Πέτρες-Νεφρών-Χολής

Το ζουμί όμως από τα βρασμένα σκολύμπρια (ρίζες και φύλλα) το πίνουν όσοι έχουν πέτρες στα νεφρά, οπότε πίνουν ζουμί κρύο 3-4 φορές την ημέρα, από ένα ποτήρι του κρασιού και σε λίγες ημέρες βγαίνουν οι πέτρες από την ουρήθρα. Το ίδιο ζουμί ωφελεί πολύ και στις πέτρες τις χολής, οπότε ο άρρωστος πίνει από ένα ποτήρι του νερού από το ρόφημα αυτό, το πρωί νηστικός επί 10 – 15 ημέρες συνέχεια(3).

Νεφρά

Βράζουμε σκόλιαντρους και πίνουμε τέσσερα – πέντε ποτήρια του κρασιού την ημέρα. Είναι σπουδαίο για την νεφρολιθίαση. Ύστερα από μερικών ημερών κούρα, μπορούν να βγουν οι πέτρες του νεφρού(4).

Μαλλιά

Ο σκόλυμος (golden thistle), συλλεγμένος πριν ανθίσει, όταν χτυπηθεί και πιεστεί παράγει ένα χυμό, που αν εφαρμοστεί στο κεφάλι, κάνει τα μαλλιά να αναπτυχτούν πάλι, όταν έχουν πέσει από αλωπεκία (5).

Άλλες ιδιότητες

Παλιοί ( Lewis , Λινναίος , Giribert κ . ά .) και νέοι φυσιοθεραπευτές συνιστούν τη χρησιμοποίηση όλου του φυτού ( ανθισμένου ) ως περίφημο φάρμακο εναντίον της ατονίας των πεπτικών οργάνων , της ανορεξίας , καθώς αυξάνει τις εκκρίσεις του στομαχιού και της χολής.
Είναι επίσης χρήσιμο κατά της γενικής ατονίας του οργανισμού, ιδιαίτερα εκείνης που συνοδεύει τους διαλείποντες πυρετούς ή εκείνης που ακολουθεί τα εξανθηματικά νοσήματα , καθώς και εναντίον του ίκτερου, Το αφέψημα του κνίκου χρησιμοποιείται και εξωτερικά στα άτονα , τα γαγγραινώδη και καρκινώδη έλκη , όπου παίζει το ρόλο του καθαριστικού και τονωτικού. Τέλος , χρησιμοποιείται κατά της κράμπας , ενώ είναι και γαλακταγωγό ( Aυξάνει τη ροή του γάλακτος). (6)

Πηγές:

1) Διοσκουρίδης-Περί ύλης Ιατρικής-Τρίτος τόμος
2) Γεωργική και οικιακή οικονομία/Τόμος 2-Γρηγορίου Παλαιολόγου-Ναύπλιο 1835
3) Τα βότανα-Λαική Φαρμακολογία και θεραπευτική (Λαογραφία) –Ξεν. Γ. Αναγνωστόπουλου-Αθήναι 1961
4) 230 βότανα-Ιουλίας Δαβάρα-Αθήναι 1978
5) Πλίνιος-Φυσική ιστορία, βιβλίο 20, συνταγές από φυτά του κήπου
6) http://phyto.gr/agriagatho/

Τα οφέλη των κάστανων στην υγεία

Τα οφέλη των κάστανων στην υγεία

 

Περιέχουν βιταμίνες και είναι άριστη πηγή υδατανθράκων

Η καστανιά λέγεται και «αρτόδεντρο». Το αρτόδεντρο είναι δέντρο τροπικό και κατάγεται από την Ωκεανία. Φτάνει ως τα 30μ. ύψος, τα φύλλα του είναι μεγάλα και πλατιά, χωρισμένα βαθιά σχηματίζοντας έτσι 3-9 λοβούς. Τα άνθη του είναι μικρά-αρσενικά και θηλυκά στο ίδιο δέντρο αλλά χωρισμένα.

Τα αρσενικά σχηματίζουν κρεμαστές τούφες και τα θηλυκά πυκνά σύνολα, σχεδόν σφαιρικά, κίτρινου χρώματος.

Αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα δέντρα γιατί τα πάντα πάνω της -φύλλα, καρπός, φλούδα- χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία πολλών ασθενειών όπως οι αιμορροΐδες, η ανορεξία, οι ρευματισμοί και ο πυρετός.

Ο καρπός του δέντρου αυτού είναι τα κάστανα και ανήκουν στην οικογένεια των ξηρών καρπών.

Οι ξηροί καρποί, αν και διαφορετικοί μεταξύ τους, ομαδοποιούνται μαζί υπό τον όρο «ξηροί καρποί» διότι η βιοχημική και διατροφική τους σύσταση είναι παρόμοια.

Τα διατροφικά χαρακτηριστικά και τα οφέλη του κάστανου είναι τα εξής:

- Από θερμιδικής άποψης, τα κάστανα είναι πλούσια μεν σε θερμίδες, συγκριτικά όμως με τους άλλους ξηρούς καρπούς, αποδίδουν λιγότερο.

Σύσταση ανά 100γραμμ.	Ενέργεια (kcal)
Φιστίκια	570
Αμύγδαλα	560
Καρύδια	530
Καρύδα τριμμένη	350
Σταφίδες	250
Χουρμάδες	210
Κάστανα	170
Κάσιους	600

- Περιέχουν 48% νερό.

- Είναι άριστη πηγή υδατανθράκων (45% κυρίως με την μορφή αμύλου).

- Καλή πηγή πρωτεϊνών (περιέχουν απαραίτητα αμινοξέα τα οποία ο οργανισμός δεν μπορεί να συνθέσει).

- Περιέχουν:

• Βιταμίνες Β1 και Β2 (ομαλή λειτουργία νευρικού συστήματος).
• Βιταμίνη C (ενίσχυση ανοσοποιητικού συστήματος).
• Φολλικό οξύ (απαραίτητο για την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων και πολύτιμο για τις εγκυμονούσες μια και παίζει σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος του εμβρύου).

- Μεγάλη είναι επίσης η περιεκτικότητά τους σε ασβέστιο (ενίσχυση οστών και δοντιών, άριστη επιλογή για όσους δεν καταναλώνουν γαλακτοκομικά προϊόντα) και μαγνήσιο (αντικαταθλιπτικές ιδιότητες, υγεία μαλλιών) αλλά και σίδηρο, φωσφόρο, νάτριο και κάλιο.

- Όσον αφορά στην περιεκτικότητα τους σε λιπαρά οξέα, όπως όλοι οι ξηροί καρποί, έτσι και τα κάστανα είναι πλούσια σε λιπαρά, για τα οποία πολύς λόγος γίνεται, η διατροφή όμως του ανθρώπου χρειάζεται να περιέχει και λιπαρά, καθώς:

• Ελευθερώνουν στον οργανισμό τις λιποδιαλυτές βιταμίνες A, D, E και Κ.
• Στρώματα λίπους προστατεύουν εσωτερικά όργανα (από τραυματισμούς).
• Αποτελούν ένα είδος «μόνωσης» στις αλλαγές της θερμοκρασίας.
• Βοηθούν στην παραγωγή των εικοσανοεϊδών-ουσίες σπουδαίες που ρυθμίζουν λειτουργίες όπως η θρόμβωση, η παραγωγή αντισωμάτων, τα επίπεδα της χοληστερόλης.
• Τα απαραίτητα λιπαρά οξέα ή αλλιώς ω-3 και ω-6 λιπαρά οξέα, προάγουν την παραγωγή προσταγλανδινών (που ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση, τον καρδιακό ρυθμό, τα επίπεδα χοληστερόλης, παράγοντες δηλαδή που σχετίζονται με την υγεία της καρδιάς).

- Πλήρης τροφή, ιδανική για παιδιά που βρίσκονται στην ανάπτυξη, αθλητές και ασθενείς που αναρρώνουν κυρίως από γαστρεντερικές διαταραχές.

Δεν πρέπει επομένως να διστάζουμε να καταναλώνουμε κάστανα, αρκεί να προσέξουμε το σύνολο των θερμίδων και των λιπαρών που λαμβάνουμε μέσα στην ημέρα. Αυτούσια, αποτελούν ιδανική επιλογή για τις κρύες νύχτες στον κινηματογράφο και ως φρουϊ-γλασέ, ένα υγιεινό, γλυκό σνακ που μπορούμε να δώσουμε άφοβα στα παιδιά μας για το σχολείο.

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ...,ΑΦΘΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ...,ΑΦΘΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Το λεμόνι εκτός από το να προσφέρει οξύτητα στο φαγητό και άρωμα στα γλυκά έχει και πολλές άλλες χρήσεις που δικαιολογούν το χαρακτηρισμό «θαυματουργό» που του αποδίδουν πολλοί. Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα, καθαρίζει και ενυδατώνει το δέρμα, επιταχύνει τη διαδικασία της θεραπείας και της ανάρρωσης.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Onmed.gr το νερό με λεμόνι βοηθάει στα εξής:
Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα
Τα λεμόνια περιέχουν βιταμίνη C η οποία ενισχύει το ανοσοποιητικό και μειώνει τον κίνδυνο αναπνευστικής λοίμωξης. Επιπλέον το ασκορβικό οξύ που περιέχει καταπολεμά τις φλεγμονές, ενώ η σαπωνίνη έχει αντιμικροβιακές ουσίες που κρατούν μακριά τη γρίπη και το κρυολόγημα.

Διευκολύνει την πέψη
Τα φλαβονοειδή που περιέχει βοηθούν την πέψη και καθαρίζουν το συκώτι. Επίσης, η βιταμίνη C συνδέεται με το μειωμένο κίνδυνο έλκους.

Καθαρίζει το δέρμα
Η βιταμίνη C και τα αντιοξειδωτικά που περιέχει το λεμόνι καταπολεμούν τις ελεύθερες ρίζες που ευθύνονται για την εμφάνιση ρυτίδων.

Επιτάχυνση της θεραπείας
Το ασκορβικό οξύ και η βιταμίνη C βοηθούν στην ταχύτερη επούλωση των τραυμάτων, ενώ η βιταμίνη C καταπολεμά τη φλεγμονή.

Βοηθά στην ενυδάτωση
Το νερό με λεμόνι ενεργοποιεί το πεπτικό σύστημα και απομακρύνει τις τοξίνες από το σώμα.

Δίνει ενέργεια
Ο χυμός από το λεμόνι παρέχει ενέργεια στο σώμα και ταυτόχρονα βοηθά στην καταπολέμηση του άγχους και της κατάθλιψης, ενώ η μυρωδιά του ηρεμεί το νευρικό σύστημα.

Ζέα ή ζειά

Ζέα ή ζειά 

Για την τίφη, την όλυρα και τη ζειά

Ο Μνησίθεος κατατάσσει στην τρίτη θέση την τίφη, μετά το σιτάρι και το κριθάρι.

Είναι άξιον θαυμασμού ότι ούτε εκείνος που συνέθεσε το έργο του Ιπποκράτη με τον τίτλο Περί διαίτης, όποιος παλαιός άνδρας κι αν ήταν, δεν μνημόνευσε το όνομα της Zειάς.Γιατί, ακόμα κι αν πίστευε ότι η τίφη αποκαλείται από μερικούς ζειά, έπρεπε αυτός να το δηλώσει. Ίσως, όμως, είναι καλύτερα να παραθέτουμε τα λόγια τους.

Ο Διοκλής, λοιπόν, έγραψε τα εξής στο πρώτο βιβλίο των Υγιεινών προς Πλείσταρχο, στο οποίο εξετάζει και τις δυνάμεις των τροφών: «Μετά το κριθάρι και το σιτάρι επόμενα ως προς τις αρετές είναι περισσότερο από τα άλλα η όλυρα, η τίφη, η ζειά, το ιταλικό κεχρί και το κεχρί».

Σε μερικά αντίγραφα δεν αναφέρεται καθόλου η ζειά, ενώ σε μερικά και το «ως προς τις αρετές» δεν έχει γραφτεί έτσι αλλά «ως προς τις χρήσεις» ως εξής: «Μετά το κριθάρι και το σιτάρι επόμενα ως προς τις χρήσεις είναι περισσότερο από τα άλλα η όλυρα, η τίφη, το ιταλικό κεχρί και το κεχρί», ωσάν να είναι άλλος σπόρος η όλυρα και άλλος η τίφη.

Ο Μνησίθεος λέει ότι για έναν σπόρο έχουν καθιερωθεί δύο ονόματα, γράφοντας ως εξής: «Από τους σπόρους καταλληλότατοι για τροφή είναι το σιτάρι και το κριθάρι, και αμέσως μετά από αυτά εκείνο που ονομάζεται με δύο τρόπους, αλλά είναι το ίδιο - γιατί άλλοι το αποκαλούν τίφη και άλλοι όλυρα-. Και μετά γράφει τα εξής: «Μετά από αυτά είναι η ζειά , το κεχρί και το ιταλικό κεχρί».

Στον Διοκλή, λοιπόν, αρκούσε να πει για την τίφη ίλυρα μόνο αυτά που μόλις παρέθεσα.

Ο Μνησίθεος όμως, στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη λεπτομερέστερη εξέταση αυτών, αφού πρώτα έγραψε για το σιτάρι και το κριθάρι και έπειτα για την τίφη , λέει τα εξής: «Από τους υπόλοιπους καλύτερος είναι η τίφη (γιατί τρέφει ικανοποιητικά και χωνεύεται χωρίς πολύ κόπο), ενώ κανείς που τρώει σε μεγάλη ποσότητα ψωμί από ζειά δεν μπορεί να είναι υγιής• ειδικά όσοι είναι ασυνήθιστοι από αυτή την τροφή, ακόμα κι αν φάνε πολύ λίγο.Γιατί είναι βαρύ και δύσπεπτο. Όσοι όμως, ζώντας σε ψυχρή χώρα, αναγκάζονται να τρέφονται με αυτό και να το σπέρνουν, επειδή αντέχει πάρα πολύ στο κρύο και λόγω της έλλειψης σοδειάς σε αυτές τις χώρες. Αυτοί στην αρχή συνηθίζουν να τρώνε λίγο και κατόπιν ότι είναι συνηθισμένο, κάνει και για τα σώματα ευκολότερη την επεξεργασία του. Γενικώς, πρέπει να πούμε ότι η ζειά είναι βαριά και δύσπεπτη, σκληρή και γεμάτη ίνες.

Τη ζειά την έχει μνημονεύσει και ο Θεόφραστος στο έβδομο βιβλίο του έργου Περί φυτών λέγοντας εξής περίπου: «Από όσα μοιάζουν με το σιτάρι και - κριθάρι, όπως η ζειά, η τίφη, η όλυρα, η βρόμη και το αγριόσταρο, το πιο ισχυρό και-που αδυνατίζει περισσότερο το χώμα είναι η ζειά- γατί έχει βαθιές και πολλές ρίζες και πολλά και παχιά καλάμια. Και ο καρπός της είναι πάρα πολύ ελαφρύς και αγαπητός σε όλα τα ζώα». Και πάλι στη συνέχεια: «Η τίφη είναι το πιο ελαφρύ απ' όλα- γιατί έχει ένα και λεπτό καλάμι, και γι' αυτό χρειάζεται φτωχό έδαφος και όχι όπως η ζειά πλούσιο και εύφορο». Και στη συνέχεια αμέσως μετά από αυτά γράφει τα εξής: «Αυτά τα δύο είναι και τα πιο όμοια με το σιτάρι, η ζειά και η τίφη.

Ο Ηρόδοτος στο δεύτερο βιβλίο γράφει τα εξής: Πολλοί ζουν με σιτάρι και κριθάρι, για τους Αιγύπτιους όμως αυτό είναι απαράδεκτο• φτιάχνουν το ψωμί τους από όλυρα, την οποία άλλοι αποκαλούν ζειά.

Ο Διοσκουρίδης στο δεύτερο βιβλίο του έργου Περί ύλης ιατρικής γράφει τα εξής:

Η ζέα είναι δύο ειδών, γιατί άλλη αποκαλείται μονή και άλλη δίκοκη, καθώς έχει τον σπόρο της ενωμένο μέσα σε δύο κάλυκες. Είναι πιο θρεπτική από το κριθάρι και πιο νόστιμη, ενώ, όταν γίνεται ψωμί, είναι λιγότερο θρεπτική από το στάρι.

Πηγή: Γαληνός-Περί των εν τροφαίς δυνάμεων

 Ζειά ή ζέα και όλυρα

Οι περί την ερμηνεία των υπό των αρχαίων συγγραφέων μνημονευομένων και περιγραφομένων φυτών ασχοληθέντες συμπεραίνουνσιν ότι η μεν Ζειά ή Ζέα αναφέρεται εις Σίτον την Σπέλταν η δε Όλυρα εις Σίτον τον μονόκοκκον ή εις Βρίζαν την σιτηράν.

Οι προσδιορίζοντες την όλυραν ως βρίζαν βασίζονται ιδίως εις τον Ησύχιον που λέει: «όλυρα είδος σπέρματος, ή βρώμα τι μεταξύ σίτου και κριθής, οι δε αυτήν κριθήν, άλλοι καρπόν τινά σιτικόν, ζειάν, τινές ζέαν ». Αλλ’ εκ του χωρίου τούτου εξάγεται νομίζω ότι το όνομα όλυρα εδίδετο κατά τόπους εις διαφόρους καρπούς «σιτικούς» , τους και ζειάς και ζέας υπό άλλων αλλαχού ονομαζόμενους. Και ως προς μεν την βρίζαν ουδέ λόγος καν πρέπει να γίνεται, διότι το σιτηρόν τούτο αναφέρεται δια πρώτην φοράν περί τα μέσα του πρώτου μ.Χ. αιώνος (βλ. βρίζα), η δε καλλιέργεια και χρήσις αυτού εις τα Ελληνικά χώρας πρέπει να εισήχθηκε πολύ βραδύτερον.
Κατά την ηνετέραν γνώμην εκ πλείστων σωζομένων χωρίων αρχαίων συγγραφέων εν οις μνημονεύονται η ζειά και η όλυρα προκύπτει ότι τα ονόματα ταύτα επί το πλείστον αναφέρονται εις τα είδη ή διαφοράς Σόργου (Sorghum).
Εν πρώτοις η ζειά των αρχαίων δεν είνε δυνατόν να σημαίνη το είδος Σίτος η Σπέλτα (Triticum Spelta), διότι ο σίτος ούτος ευδοκιμεί και καλλιεργείται εις χώρας ψυχροτέρας των σιτοφόρων τόπων της Ελλάδος και της Ανατολής εν γένει. Εν Ελλάδι και ανά την Ανατολήν σπανίως και μόνο εις ορεινούς τόπους απαντά καλλιεργούμενον το είδος τούτο, ενώ η μεν των αρχαίων ζειά συνήθως αναφέρεται ως είδος κοινής καλλιέργειας ιδίως της Αιγύπτου και της Αραβίας, χωρών εις τας οποίας, λόγο του κλίματος, ο σίτος σπέλτα δεν δύναται να ευδοκιμήση.
Αφ’ ετέρου ο μεν Θεόφραστος όστις αναφέρει, ενίοτε δε και περιγράφει, ουχί ολίγας γνωστάς επί των ημερών του διαφοράς και είδη σίτου (πυρών), διακρίνει από ταύτα την ζειάν, ήν αποκαλεί «πολύλοπον», ο δε συνήθως λεπτομερέστερος εις τας περιγραφάς του Διοσκουρίδης, αναφέρων την όλυραν ως ανήκουσαν εις το γένος (δηλ. εις το είδος) της ζειάς, δεν υποδεικνύει στενήν συγγένειαν ή ομοιότητα αυτής προς τον σίτον (τους πυρούς) εν γένει, εκ της κατατάξεως δε ην τηρεί εν τη περιγραφή των διαφόρων σιτηρών, μνημονεύων μετά τους πυρούς, την κρηθήν και μετά ταύτην την ζειάν και την όλυραν, υποδηλοί την απωτέραν συγγένειαν των τελευταίων δύο προς τους πυρούς, αν και χαρακτηρίζει την ζειάν «τροφιμωτέραν κριθής».
Άλλως η τε ζειά και η όλυρα των αρχαίων δεν δύνανται να χαρακτηρισθώσιν ως είδη ή διαφοραί σίτου και διότι ο καρπός των αναφέρεται ως χρησιμοποιούμενος υπό των Ελλήνων ιδίως προς διατροφήν των κτηνών. Ούτω ο Θεόφραστος λέγει ότι ο καρπός της ζειάς είνε «προσφιλής πάσι τοις ζώοις» (Φ.Ι. 8,9,2). Τα ζειάς αναμεμιγμένας μετά κριθών βλέπομεν εν τη «Οδυσσεία» χορηγουμένας εις τους ίππους (Δ, 41), κριθαί δε και όλυραι χορηγούμεναι εις τους ίππους αναφέρονται και εν τη «Ιλιάδι» (Ε, 196 και Θ, 564).
Εάν η ζειά και η όλυρα ήσαν είδη ή διαφοραί σίτου ο καρπός τους δεν θα εχορηγείτο εις τα κτήνη το πάλαι ότε ο σίτος (οι πυροί) εις τας ελληνικάς χώρας είχεν αξίαν πολύ ανωτέραν της σημερινής. Άλλως τε η χρήσις σίτου (και βρίζης) προς διατροφή των κτηνών, και ιδίως των μηρυκαστικών, αποβαίνει επιβλαβής (προκαλεί τυμπανίτην) άνευ προηγουμένης ειδικής παρασκευής (βράσεως). Ταύτα αποδεικνύουσι νομίζω ότι η ζειά και η όλυρα των αρχαίων δεν αναφέρονται εις είδη ή διαφοράς σίτου.
Εις ποία σιτηρά των σημερινών βοτανικών δυνάμεθα λοιπόν να τα υπάγωμεν;
Ο Ηρόδοτος, περιγράφων τας ως προς τα είθη και έθιμα διαφοράς ας παρετήρησεν ότι υπήρχον μεταξύ των Αιγυπτίων και άλλων λαών της εποχής του, λέγει προς τοις άλλοις ότι ενώ οι άλλοι άνθρωποι ετρέφοντο με πυρούς (σίτον) και κριθάς, οι Αιγύπτιοι, θεωρούντες επονείδιστον την χρήσιν των καρπών τούτων προς αρτοποίαν, ετρέφοντο με ολύρας, αι οποίαι, ως ο ίδιος αναφέρει, έκτοτε ωνομάζοντο και ζειαί(1). Αλλ’ όπως το πάλαι ούτω και σήμερον εν Αιγύπτω οι ιθαγενείς αν και γνωρίζωσι και καλλιεργώσι τον σίτον και την κριθήν, ουχ ήττον προς αρτοποιίαν ποιούσι χρήσιν ουχί του καρπού αυτών αλλ’ είδους σόργου, όπερ είνε κν. Γνωστόν παρ’ ημίν και πανταχού της Ανατολής υπό το όνομα νταρί (συνώνυμα κατά τόπους ασπροσίταρο, λιανοκαλάμποκο ή καλαμπόκι, ενιαχού δε της Κύπρου τσέρκο) και ούτινος αι πολυάρριθμοι διαφοραί και παραλλαγαί από παναρχαιοτάτης εποχής καλλιεργούνται πολλαχού της Ασίας και της Αφρικής και παρέχουσι θρεπτικόν και ευθηνόν άρτον εις πολλά εκατομμύρια ανθρώπων(2). Σόργοι ήσαν βεβαίως αι ζειαί με τας οποίας επί 30 ημέρας ετρέφετο εν Αραβία ο στρατός των Ρωμαίων κατά την από Λευκής Κώμης εις Νέγρανα κοπιώδη και πλήρη στερήσεων πορίαν του (3), διότι ως σήμερον ούτω και τότε ουδέν άλλο σιτηρόν πλην του σόργου παρήγετο εις τον αυχμηρόν και άνυδρον εκείνον τόπον. Είδος σόργου ήτον ωσαύτως η ζειά ήν, ως αναφέρει ο Στράβων, κατά προτίμησην εχρησιμοποίουν προς αρτοποιίαν οι άνθρωποι εν τη μέση Ιταλία, και η οποία εκαλλιεργείτο εις γονιμωτάτας γαίας σπειρομένη επί δύο κατά συνέχειαν έτη εις τον αυτόν αγρόν (4), διότι τόσον εις την μέση όσον και εις την άνω Ιταλίαν και σήμερον έτι οι πολλοί των αγροτών με σόργον και αραβόσιτον τρέφονται και διότι εις γονίμους γαίας ουδέποτε καλλιεργείται σίτος η σπέλτα, κριθή ή βρίζα, αλλά μάλλον άλλοι σίτοι ως και είδη και διαφοραί σόργου και αραβόσιτος, όστις, ως αλλού ελέχθη (βλ. σελ. 134) εισήχθη και διεδόθη ανά τον παλαιόν κόσμον πρό τινων μόλις αιώνων.
Εις είδη λοιπόν ή διαφοράς σόργου ως επί το πλείστον πρέπει ν’ αναφέρωνται η ζειά και η όλυρα των αρχαίων, αφού, ως γνωστόν, των σόργων ο καρπός είνε «προσφιλής πάσι τοις ζώοις», τα οποία τρώγουσιν αυτόν αβλαβώς, και αφού έκπαλαι του καρπού τούτου ποιούσι κατά προτίμησιν χρήσιν προς αρτοποιίαν οι Αιγύπτιοι και οι της Αραβίας και της μέσης και βορείου Ιταλίας κάτοικοι (ούτοι σήμερον ιδίως του αραβόσιτου).
Ενισχύεται άλλως η γνώση ημών αύτη και εκ της ομοιότητος ήτις παρατηρείται μεταξύ των σανσκριτικών και νεοινδικών ονομάτων των σόργων (juar, joar kai jowari) και του ελλ. Ζειά.
Άλλως αι διαφοραί και τα είδη των καλιεργουμένων σόργων (β.λ.) είνε πολλά και ποικίλλουσι μεγάλως και ως προς την μορφήν και τα έξεις και την διάρκειαν του φυτού και ως προς το μέγεθος το σχήμα και το χρώμα του καρπού. Κοινότατον πολλαχού της Ανατολής είνε το σόργον το χαλέπιον, το οποίον ενιαχού και καλλιεργείται ως είδος κτηνοτροφικόν, εις το είδος δε τούτο πιθανώς αναφέρεται η ζειά του Θεόφραστου, όστις λέγει ότι αύτη είνε φ. «ισχυρότατον και μάλιστα καρπιζόμενον… και γαρ πολύρριζον και βαθύριζον και πολυκάλαμον, ο δε καρπός κουφότατος και προσφιλής πάσι τοις ζώοις» (Φ. Ι. 8,9,2). Τοιούτον δε πράγματι είνε Σ. το χαλέπιον, όπερ πρέπει να ήνε η παρ’ άλλοις μη ευγενής όλυρα, διότι διεκρίνετο και ευγενής και ευγενεστάτη όλυρα, εξ ης κατεσκευάζεται «τράγος» (Γαληνός).
Αλλ΄ εις το «μέγα ετυμολογικόν» (α’ μ.Χ. αιώνος) ορίζεται η μεν κριθή ως εξάστοιχος ο δε σίτος ως τετράστοιχος η δε όλυρα ως δίστοιχος, δίστοιχον δε στάχυν γνωρίζουμε μόνον της διστοίχου κριθής (β.λ.), ην υπό το όνομα τούτο (δίστοιχον) αναφέρει και ο Θεόφραστος.
Ώστε είνε πιθανόν εις ωρισμένον τόπον και κατά τινα εποχήν το είδος τούτο της κριθής να διεκρίνετο και υπό το όνομα όλυρα.
Περί του των νεωτέρων βοτανικών γένους zea βλ. αραβόσιτος, δια δε την υπό των ημετέρων φαρμακοποιών όλως αδικαιολογήτως ονομαζομένην ερυσιβώδη όλυραν βλ. γομφόμορφος (βλ. και μηδική η δενδρώδης).

(1) «Από πυρών και κριθέων ωλλοι ζώουσι, Αιγυπτίων δε τω ποιευμένω από τούτων την ζόην όνειδος μέγιστόν έστιν, αλλά από ολυρέων ποιεύνται σιτία, τας ζειάς μετεξέτεροι καλέουσι»(2,36) Και κατωτέρω. «Αρτογαγέουσι δε εκ των ολυρέων ποεύντες άρτους, τους εκείνοι κυλλήστις ουνομάζουσι» (2,77).
(2) Δύο είδη ή διαφοράς σόργου συμπεραίνω ότι εγνώριζον ήδη οι Έλληνες βεβαίως από της εποχής του Ηροδότου, αν ουχί από της εποχής του Ομήρου, διότι τα ονόματα ζειά και όλυρα αυτό σημαίνουσι. Τρίτη διαφορά πρέπει να ήνε η αναφερομένη υπό του Διοσκουρίδη δίκοκκος ζειά. Αλλά και η παρά τω Γαληνώ «ευγενεστάτη όλυρα» διαφορά ή παραλλαγήν σημαίνει.
(3) «Η δε του Συλλαίου προδοσία κακείνην εποίησε την χώραν δυσπόρευτον, τριάκοντα γουν ημέραις διήλθεν αυτήν, ζειάς και φοίνικας ολίγους παρέχουσαν, και βούτηρον αντ’ ελαίου, δια τας ανοδίας»
(4) Προκειμένου περί ομβρικής ο Στράβων λέγει:»Άπασα δ’ ευδαίμων η χώρα, μικρώ δ’ ορειοτέρα, ζειά μάλλον ή πυρώ τους ανθρώπους τρέφουσα» (5, 227), προκειμένου δε περί Καμπανίας επιλέγει «Ιστορείται δ’ ένια των πεδίων σπείρεσθαι δι’ έτους, δις μεν τη ζειά, το δε ρίτον ελύμω, τινά δε και λαχανεύεσθαι τω τετάρτω σπόρω» (5, 242)

Πηγή: Παν. Γ. Γεννάδιος, Φυτολογικόν Λεξικόν, Aθήνα 1914 (σελ. 400)