Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Το λινάρι

Επιστημονική ονομασία: Linum usitatissimum L.-Λινάρι
Οικογένεια: Λινίδες (Linaceae)
Άλλα ονόματα: Λίνον το ωφελιμότατον (το χρησιμότατο), λίνο, λινοκαλάμι, λιναρόσπορος, λινόσπορος, Flax, Linseed


ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Ετήσιο φυτό, που φθάνει σε ύψος 30-100 εκατοστών. Έχει λυγερό βλαστό, λογχοειδή φύλλα, γαλάζιο-κυανά άνθη και ελαιώδη σπέρματα σε διάφορες αποχρώσεις του καφέ.

ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ & ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ
Το λινάρι καλλιεργείται σε όλο τον κόσμο για τις ίνες, τα σπέρματα και το έλαιο των σπερμάτων του. Ανθίζει Ιούνιο-Ιούλιο και τα σπέρματα συλλέγονται προς το τέλος του καλοκαιριού.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΜΕΡΗ
Σπέρματα, έλαιο σπερμάτων.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ
Το λινάρι περιέχει 30-40% μη πτητικό έλαιο (που περιέχει 36-50% λινολενικό οξύ και 23-24% λινολεϊκό οξύ), 6% γλίσχρασμα, 25% πρωτεΐνες, διάφορα οργανικά οξέα(μεταξύ των οποίων και βιταμίνη F), μικρές ποσότητες λιναμαρίνης (ενός κυανιούχου γλυκοζίτη), και ένα ένζυμο τη λινομαράση. Η λιναμαρίνη έχει ηρεμιστική επίδραση στο αναπνευστικό σύστημα.
Ακόμη περιέχει άφθονες κολλώδεις ουσίες, πηκτίνη, κερί, φωσφατίδια, οξικό οξύ, ρητίνη και φωσφορικά άλατα.

ΙΣΤΟΡΙΑ & ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Το λινάρι καλλιεργείται εδώ και τουλάχιστον 7.000 χρόνια στη Μέση Ανατολή και από παλιά χαίρει εκτίμησης ως φαρμακευτικό βότανο. Ο Πλίνιος (23-79 μ.Χ.) συνόψισε τις πολλές εφαρμογές του θέτοντας τα ερωτήματα: "Υπάρχει κομμάτι της σημερινής ζωής στο οποίο να μην εμπλέκεται το λινάρι; Και σε ποιο προϊόν της Γης υπάρχουν μεγαλύτερα θαύματα για εμάς από ότι σε αυτό;"

ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ & ΧΡΗΣΕΙΣ
Το λινάρι καλλιεργείται σαν φαρμακευτικό φυτό και το λάδι των σπόρων του, παρουσιάζει ενδιαφέρον και σαν φαγώσιμο επειδή είναι πλούσιο σε γλίσχρασμα και ακόρεστα λίπη και είναι πολύτιμο γιατρικό για πολλά προβλήματα των σπλάχνων και του στήθους. Αν καταναλωθεί ολόκληρο, τα σπέρματα καταπραΰνουν τους ερεθισμούς της πεπτικής οδού. Απορροφούν τα υγρά και τα φουσκώματα, σχηματίζοντας μία ζελατινώδη μάζα που δρα ως αποτελεσματικό διογκωτικό υπακτικό. Εναλλακτικά, τα σπέρματα μπορεί να σπασθούν πριν καταναλωθούν και με αυτή τη μορφή παρέχουν τα απαραίτητα λιπαρά οξέα. Αν με τα σπέρματα παρασκευασθεί ρόφημα σαν το τσάι, αυτό είναι ευεργετικό, σε μικρότερο βαθμό, για την ουροποιητική οδό. Εξωτερικά, κατάπλασμα θρυμματισμένων σπερμάτων μπορεί να βοηθήσει σε περιπτώσεις χρόνιου βήχα, βρογχίτιδας, πνευμονίας και εμφυσήματος.
Ακόμη, χρησιμοποιείται στη μαγειρική και τα τελευταία χρόνια συνιστάται για τη διύλιση βαρέων τοξικών μετάλλων όπως το αλουμίνιο που υπάρχουν μες στον οργανισμό μας. Χρησιμοποιείται, επίσης, για τη διευκόλυνση της εξόδου των πετρών της χοληδόχου ενώ αναμειγνυόμενο με σκόνη φτελιάς αποτελεί ένα καλό κατάπλασμα για τα εγκαύματα.
Από τους σπόρους φτιάχνονται επίσης εξαιρετικά απορροφητικά και επουλωτικά καταπλάσματα. Οι σπόροι είναι εξάλλου αποτελεσματικό εντερικό καθαρτικό, ενώ ένα αφέψημα ελαίου λιναρόσπορου είναι καλό για το βήχα και τις λοιμώξεις, φλεγμονές του πεπτικού και ουροποιητικού συστήματος (κυστίτιδα, πυελϊτιδα, βλενόρροια).

ΧΡΗΣΕΙΣ-ΔΟΣΟΛΟΓΙΑ
Για εσωτερική χρήση
Ολόκληροι οι σπόροι, 1-2 κουταλιές σε κούπα με ζεστό νερό. Τρίψτε τους σπόρους για κατάπλασμα. Χρησιμοποιήστε μόνο φρεσκοτριμένους σπόρους εσωτερικά. Ακόμα και μερικές ημέρες είναι αρκετές για να γίνει οξειδωτική υποβάθμιση, δημιουργώντας ερεθιστικά λιπίδια.
Μουσκεύουμε όλη τη νύχτα, 3 κουταλάκια της σούπας σπόρους σε ένα λίτρο ζεστού νερού και πίνουμε 3 φλιτζάνια την ημέρα.
Καθαρτικοί (Για τη δυσκοιλιότητα βράζουμε 10 γραμμάρια λιναρόσπορο - μία κουταλιά σε δύο ποτήρια νερό μέχρι να μείνει το μισό και το πίνουμε χλιαρό).
Το ίδιο αφέψημα κάνει καλό στα βρογχικά και την πνευμονία.
Για τον ίκτερο βράζουμε 15-20 γραμμάρια σπόρων σε ένα λίτρο νερό και πίνουμε τρία φλιτζανάκια τη μέρα.
Το αφέψημα γίνεται με μια κουταλιά σπόρους σε ένα φλιτζάνι νερό. Το βράζουμε μέχρι να μείνει το μισό νερό και μόλις χλιαρύνει το πίνουμε.
Ένα κουταλάκι ωμό λινέλαιο από το φαρμακείο σκοτώνει τα σκουλήκια και παράσιτα των εντέρων. (Για να μη μας πιάσει αηδία πίνουμε και λίγο χυμό λεμονιού). Επίσης ένα κουταλάκι κάνει καλό και στο βήχα και στις βρογχίτιδες.
Μια παλιά πρακτική συνταγή με μεγάλη επιτυχία λέει: για να ελαττώσετε τις πέτρες στη χολή πιείτε μιάμιση ως δύο κουταλιές της σούπας λινέλαιο (από φαρμακείο, όχι από χρωματοπωλείο) και ξαπλώστε στο αριστερό σας πλευρό για μισή ώρα. Οι πέτρες θα περάσουν στα έντερα και θα φύγουν από εκεί.
Αν πάσχετε από δυσκοιλιότητα τρώτε τακτικά λίγους λιναρόσπορους (1-2 κουταλιές της σούπας) αφού πρώτα τους πλύνετε καλά με άφθονο νερό.

Για εξωτερική χρήση
Κάνουμε μαλακτικά καταπλάσματα με αλεύρι λιναριού για πρηξίματα αδένων και αποστήματα καθώς και για τους πόνους των ρευματισμών ή ως αλοιφή στα εγκαύματα. Βάζουμε 20-25 γραμμάρια αλεύρι σε μισό λίτρο αποσταγμένο νερό και το βράζουμε μέχρι να πήξει. Το αδειάζουμε σ' ένα πανί και το τοποθετούμε στο σημείο που χρειάζεται. Να είναι τόσο ζεστό όσο το δέχεται ο οργανισμός σας. Το αλεύρι όμως του λιναριού πρέπει να είναι φρέσκο, αλλιώς ταγγίζει το λάδι που περιέχει και μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδες).
Άλλος τρόπος για κατάπλασμα: Βράζουμε καλά τους λιναρόσπορους ώσπου να μαλακώσουν και να κολλάνε άμα τους αγγίζουμε. Τους αδειάζουμε σ' ένα καθαρό πανί και τους βάζουμε έτσι ζεστούς (όσο ζεστούς τους δέχεται το κορμί μας) στο μέρος που θέλουμε.
Πολτοποιημένοι η βρασμένοι σπόροι λιναριού κάνουν ένα θαυμάσιο κατάπλασμα που μπαίνει στα πυώδη σπυριά και τους καλόγηρους κι έτσι ανοίγουν και φεύγει το πύον.
Στις αιμορροΐδες χρησιμοποιούμε καταπλάσματα από 50 γραμμάρια λιναρόσπορου βρασμένου σε ένα λίτρο γάλα.
Έλαιο λιναριού αναμεμιγμένο με κόκκινο κρασί, συνιστάτε για τη θεραπεία των πληγών.

Ο Πλίνιος στο κεφάλαιο για το λιναρόσπορο μας δίνει 30 χρήσεις του:
Ο λιναρόσπορος δεν χρησιμοποιείτε μόνο σε συνδυασμό με άλλες ουσίες, αλλά εφαρμοζόμενος μόνος του, διασκορπίζει τα μπιμπίκια στο πρόσωπο των γυναικών.
Ο χυμός του επίσης είναι πολύ ευεργετικός στην όραση.
Συνδυασμένος με λιβάνι και νερό , ή αλλιώς με μύρο και κρασί, είναι θεραπεία για την αποσυμφόρηση των ματιών και εφαρμοσμένο με μέλι, λιωμένο ζωικό λίπος ή κερί κάνει για τα πρηξίματα του παρωτιδικού αδένα.
Παρασκευασμένο όπως η πολέντα (χυλός από αραποσιτάλευρο), είναι καλό για τα υγρά του στομαχιού και ένα αφέψημα από αυτό σε νερό και λάδι, εφαρμοζόμενο τοπικά με άνισο, υποδεικνύετε για την περιαμυγδαλική διαπύηση (επιπλοκή οξείας αμυγδαλίτιδας)
Μερικές φορές χρησιμοποιείτε ξεραμένο, επίσης, για να σταματήσει τη χαλαρότητα των εντέρων και εφαρμογές από αυτό χρησιμοποιούνται, με ξύδι, για την κοιλιοκάκη (Coeliac ή Celiac Disease) και δυσεντερία.
Τρώγεται με σταφίδες, επίσης, για τους πόνους του συκωτιού και εξαιρετικά μαντζούνια φτιάχνονται από αυτό την θεραπεία της φθίσης (πνευμονικής φυματίωσης).
Φαγητό με λιναρόσπορο, με την προσθήκη νίτρου, αλατιού ή στάχτες, μαλακώνει την ακαμψία-δυσκαμψία των μυών, τενόντων, αρθρώσεων, σπονδύλων, καθώς και τους μεμβρανώδεις ιστούς του εγκεφάλου.
Καταναλωμένο με σύκα, το φαγητό με λιναρόσπορο ωριμάζει τα αποστήματα και τα φέρνει στην επιφάνεια
Ανακατωμένο με τη ρίζα άγριας αγγουριάς, εξάγει όλα τα ξένα σώματα από την σάρκα, καθώς και τα θραύσματα από σπασμένα κόκαλα.
Ένα αφέψημα λιναρόσπορου σε κρασί εμποδίζει τα έλκη να επεκταθούν και αναμεμιγμένο με μέλι είναι θεραπευτικό για τα ξεσπάσματα τυφοειδών-εντερικών πυρετών.
Χρησιμοποιούμενο με το νεροκάρδαμο, σε ίσες ποσότητες, διορθώνει τα κακο σχηματισμένα νύχια, ανακατωμένο με ρετσίνι και μύρο, θεραπεύει παθήσεις των όρχεων και της κήλης και με νερό γαγγραινώδες πληγές.
Ένα αφέψημα λιναρόσπορου με τριγωνέλλα, σε αναλογία ενός σεξτάριου από το καθένα, σε υδρομέλι, συστήνεται για πόνου στο στομάχι.
Εφαρμοζόμενο σαν έγχυμα με λάδι ή μέλι, είναι ωφέλιμο για επικίνδυνες παθήσεις του στήθους και των εντέρων.

ΑΛΛΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ
Το φυτό καλλιεργείτο και χρησιμοποιείτο από τους αρχαίους Μεσοποτάμιους, τους Αιγυπτίους και τους Έλληνες για την κατασκευή ρούχων.
Το έλαιο από τους σπόρους είναι γνωστό ως λινέλαιο. Χρησιμοποιείται πλατιά στις μπογιές και στις βαφές για τα νύχια.
Το λινέλαιο απορροφάει αστραπιαία το οξυγόνο από τον αέρα και σχηματίζει ένα σκληρό, διάφανο βερνίκωμα. Γι' αυτό χρησιμοποιείται πολύ στις καλές τέχνες και στη βερνικοποίϊα.
Ακόμη χρησιμοποιείται σε τυπογραφικά μελάνια, στην υφαντουργία και τα υπολείμματα από την κατεργασία για να βγει το λάδι (οι λινόπιτες) γίνονται πλούσια ζωοτροφή για τα γαλακτοπαραγωγά ζώα. Τελευταία χρησιμοποιείται και στην παραγωγή καλλυντικών.
Από τα υπολείμματα βλαστών και λινών υφασμάτων παρασκευάζεται χαρτί άριστης ποιότητας.

ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ
Μην υπερβαίνετε τις συνιστώμενες δόσεις. Μη χρησιμοποιείτε άγουρα σπέρματα, τα οποία μπορεί να είναι τοξικά.
Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού και ειδικά όταν παίρνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα ή βότανα.

Πηγές: 100 βότανα χίλιες θεραπείες, 200 βότανα και οι θεραπευτικές τους ιδιότητες, Βοτανοθεραπεία-Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια θεραπευτικών φυτών, Πλήρης οδηγός για τα βότανα, Φυσική Ιστορία - Πλίνιος ο Πρεσβύτερος/Βιβλίο 20/Θεραπείες που προέρχονται από φυτά του κήπου/Κεφάλαιο 92/Λιναρόσπορος-30 θεραπείες-Herbal material media/Michael Moore.

Τουτέστιν το λινάρι είναι ωφελιμότατο για τις περισσότερες αρρώστιες για αυτό και το όνομά του από τους αρχαίους (Λίνον το ωφελιμότατον). Είναι η καλύτερη πηγή ω-3 λιπαρών και φυσικά αν είναι βιολογικά καλλιεργημένο, είναι ανώτερο από το μουρουνέλαιο λόγω του ότι τα ψάρια δεν ζουν πλέον σε καθαρές θάλασσες. Οι αντικαρκινικές του ιδιότητες αναφέρονται παντού και για μένα θα έπρεπε να διερευνηθεί περισσότερο, η καλύτερη ιδιότητά του που αφορά την διύλιση των βαρέων τοξικών μετάλλων όπως το αλουμίνιο στον οργανισμό μας, που είναι πολλές φορές η αιτία για τις αυτοάνοσες ασθένειες και κυρίως για το Alzheimer που οι ασθενείς έχουν 100 φορές πιο μεγάλη συγκέντρωση αλουμινίου στον εγκέφαλό τους .

Άλλες πολύ σημαντικές πληροφορίες για την φαρμακευτική χρήση του λιναριού μπορείτε να διαβάσετε και εδώ:
http://curezone.com/forums/fm.asp?i=50365
http://www.beckwithfamily.com/indexf.html

Μπάμια: σπορά φύτεμα καλλιέργεια

Οι μπάμιες είναι φυτά μονοετή, που ανήκουν στην οικογένεια των μαλαχωδών. Τα φύλλα είναι πεντάλοβα οδοντωτά, τα άνθη μεγάλα ωχροκίτρινα, οι  καρποί των κερατοειδείς οκτάγωνοι, με σπόρους στρογγυλούς και χονδρούς.
Οι μπάμιες θεωρούνται λαχανικό πρώτης τάξεως και για αυτό στη κατανάλωση βρίσκουν μεγάλη χρησιμοποίηση: χλωρές, ξηρές είτε κονσερβοποιημένες. Καλλιεργούνται παντού, ποτιστικές ή ξερικές ιδίως στη Μακεδονία.
Ευδοκιμούν σε μέρη ζεστά και σε χώματα βαθιά  μέσης συστάσεως, προπάντων δε καλά λιπασμένα. Ως καταλληλότερο λίπασμα συνιστάται η κοπριά, σε ποσό 4-5 τόνους στο στρέμμα, πρέπει όμως να είναι χωνεμένη και καλής ποιότητος.
Τα χημ. λιπάσματα επίσης δίδουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, ως συμπληρωματικά της κοπριάς είτε σκέτα, σε εδάφη πού δεν έχουν οργανικές ουσίες. Από τα σύνθετα χημ. λιπάσματα πολύ καλοί είναι οι τύποι 6-8-8 ή 4-10-11, σε ποσό 100-130 κιλά στο στρέμμα.
Η σπορά γίνεται επί τόπου, σε προετοιμασμένες βραγιές ή αυλάκια, κατ’ Απρίλιο-Μάιο ή και ενωρίτερα, για τους πολύ θερμούς τόπους. Πάντως, πρέπει να πραγματοποιείται όταν περάσουν οι κίνδυνοι από τις παγωνιές, τις οποίες φοβούνται εξαιρετικά οι μπάμιες.
Η εργασία της σποράς εκτελείται είτε με το τσαπί  είτε με το αλέτρι. Οι σπόροι τοποθετούνται σε γουβίτσες ανά 2-3 κατά διαστήματα 30-40 πόντους, όπου σκεπάζονται πολύ ελαφρά. Προκειμένου για ξερική καλλιέργεια ή σπορά πρέπει να γίνεται πυκνότερα. 
Μετά την βλάστηση, οι αναγκαίες περιποιήσεις αποτελούνται από 2-3 σκαλίσματα και τακτικά ποτίσματα μέχρι τέλους της παραγωγής.
Η συγκομιδή αρχίζει μετά το δέσιμο των καρπών, μόλις αποκτήσουν σχετική ανάπτυξη. Πρέπει να μαζεύονται κάθε 2-3 ημέρες, όταν ακόμη είναι τρυφεροί και απαραιτήτως με το κοτσάνι τους. 
Η παραγωγή, συνήθως εξακολουθεί μέχρι φθινοπώρου.
Παραγωγή σπόρου
Για τη παραγωγή σπόρου, πρέπει να διαλέγονται τα ποιό εύρωστα και παραγωγικότερα φυτά, στα όποια διατηρούνται λίγοι καρποί, και κατά προτίμηση εκείνοι της βάσεως.
Αυτοί διατηρούνται, για να ωριμάσουν, μέχρι τέλους, οπότε συλλέγονται και φυλάσσονται. Η βλαστική δύναμις των σπόρων διαρκεί 4-5 έτη.
Ποικιλίες
Οι μπάμιες έχουν, κυρίες, δύο ποικιλίες, τις μακρόκαρπες και τις μικρόκαρπες. Στις πρώτες, οι καρποί γίνονται πολύ μεγάλοι και χονδροί, και η καλλιέργεια τους επιτυγχάνει μόνο ποτιστική. Στις δεύτερες, οι καρποί είναι πολύ μικροί και λεπτοί, χρησιμοποιούμενοι για κονσερβοποιία ή για αρμάθιασμα προς αποξήρανση. Αυτές καλλιεργούνται και ξερικές.
Ασθένειες
Οι συνηθέστερες αρρώστιες στις μπάμιες είναι, το ωίδιο (μπάστρα) (Fryciphe Polygoni). Παρουσιάζεται στα φύλλα και τούς τρυφερούς βλαστούς, τούς οποίους σκεπάζει με μια σκόνη στακτερί.  Όταν η προσβολή είναι δυνατή προξενεί μεγάλες ζημίες, γιατί περιορίζει την παραγωγή και καταστρέφει τη ποιότητα. Ευνοείται με καιρό ζεστό και υγρό. Καταπολεμείται εύκολα με μερικά θειαφίσματα.
Σεπτορίαση  των φύλλων (Septoria malvasearum ). Παρουσιάζεται στα φύλλα με πολυάριθμα κιτρινωπά στίγματα που εμποδίζουν την κανονική τους ανάπτυξη. Δεν κάνει σοβαρές ζημίες, γιατί παρουσιάζεται στο τέλος. Προλαμβάνεται με ραντίσματα βορδιγαλείου πολτού (1 %), τα όποια πρέπει να γίνονται στην αρχή.
Πηγή: Πρακτικός οδηγός του λαχανόκηπου-Λάμπρου Οικονομίδου-Αθήναι 1940

Οι βρωμούσες ή μιά βρώμικη ιστορία



Σαν τροφή
Οι μπάμιες είναι γενικώς μαλακτικές και η μπάμια είναι πολύ καλ

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Μαϊντανός: Φαρμακευτικές Ιδιότητες

Παλιότερα ο μαϊντανός την εποχή του Ιπποκράτη και του Διοσκουρίδη χρησιμοποιούταν μόνο έως φάρμακο!
Το φυτό αυτό, ως αρωματικό στη συνήθη δόση διεγείρει την όρεξη και διευκολύνει την πέψη των τροφίμων.

Ο εκ των φύλλων και του στελέχους εξαγόμενος χυμός, λαμβανόμενος στη μέτρια δόση των 150 γραμ. κατά τον χρόνο της κρίσεως, έχει μεγάλη επιτυχία, στους διαλείποντας πυρετούς, την άνοιξη και το φθινόπωρο.
Ο χυμός ούτος αναμιγνυόμενος μετά θερμού γάλακτος και λαμβανόμενος προ του πρωινού γεύματος (νηστικός) αποτελεί άριστον αποχρεμπτικό, συνιστώμενο στις περιπτώσεις του υγρού άσθματος, του πνευμονικού κατάρρου και της αφωνίας.
Αναμιγνυόμενος μετά μέλιτος, χρησιμοποιείται επιτυχώς, στα πεσίματα ή παντός είδους μώλωπες, προς επαναφορά της κανονικής κυκλοφορίας και έκκρισης του μολυνθέντος αίματος, του προσβληθέντος μέρους.
Τα φύλλα χρησιμοποιούνται εξωτερικώς, ως τοπικό καθαρτικό των δυσθεραπεύτων πληγών και των καρκινώδους φύσεως ελκών.
Είναι δε αποτελεσματικά τιθέμενα επί των οφθαλμών, σε περιπτώσεις πυώδους οφθαλμίας.
Τα εκ φύλλων καταπλάσματα, αφού βράσουν επί πολύ εντός οίνου, τιθέμενα επί των πληγωμένων μερών, θεραπεύουν εντός ολίγου χρόνου, τα κτυπήματα και τούς μώλωπας.
Τα καταπλάσματα ταύτα, εάν τεθούν επί του λαιμού, ωφελούν σε περιπτώσεις φλεγμονής του λάρυγγα, πρέπει όμως να θερμαίνονται εκάστοτε εντός του οίνου, εις τον όποιον έβρασαν αρχικώς.
Επιτυγχάνεται ένα εξαίρετο φάρμακο εναντίον των υποδερματικών φυμάτων, διά της καλής αναμίξεως εντός γουδιού, μιας δραχμίδος (φούχτας) φύλλων Μαϊντανού, ετέρας Άνθρίσκου του Χαιρεφύλλου (κοινώς Σκαντσίκι, εν Κεφαλληνία), ολίγου μαγειρικού άλατος και μιας κουταλιάς ελαιολάδου. Το μίγμα τούτο απλώνεται επί υφάσματος και τοποθετείται επί τού αποστήματος πρωί και απόγευμα μέχρις αποθεραπείας.
Επί δηγμάτων σφήκας ή μέλισσας, εξαφανίζεται ο πόνος, εάν τρίψουμε το δηχθέν μέρος, με φύλλα Μαϊντανού.
Διά να καταπραΰνουμε τούς δριμείς πόνους των αυτιών και των δοντιών, αρκεί να εισαγάγουμε, εντός τού πάσχοντος αυτιού ένα βωλάριο, από μίγματος κοπανισμένου Μαϊντανού, ελαιολάδου και κοινού άλατος.
Τα σπυριά τού δέρματος εξαλείφονται διά της πλύσεως αυτών πρωί και απόγευμα, με αφέψημα Μαϊντανού, εντός βρόχινου ύδατος.
Η ρίζα, συλλεγόμενη κατά το δεύτερο έτος, όταν αυτή βρίσκεται στην πλήρη ανάπτυξη της και αποξηραινομένη αμέσως εντός κλιβάνου, είναι χρήσιμος για τη παρασκευή αφεψήματος ορεκτικού, λίαν αποτελεσματικού, προκειμένου περί υδρωπικίας, ίκτερου (χρυσής), οιδημάτων του ήπατος και του σπληνό,ς ως και των ανωμαλιών της κυκλοφορίας του αίματος.
Το αφέψημα τούτο, το οποίο είναι και αντισκορβουτικό, επιτυγχάνεται διά της βράσεως, περί την ώρα, εντός κλειστού δοχείου 0.60 - 0.90 γραμ. ρίζας, εις δύο λίτρα νερού.
Τέλος οι σπόροι, λαμβανόμενοι ως αφέψημα, στη δόση των 5 -10 γραμ. εντός λίτρου νερού, είναι ορεκτικοί, στομαχικοί, αντιφυσώδεις, εμμηναγωγοί και διουρητικοί.
Η έντονος οσμή και γεύσης πάντων των μερών του  οφείλεται στο αιθέριο έλαιο, το οποίο περιέχει το φυτό τούτο, το καλούμενο Απιόλη.
Πηγή: Θεραπευτικά φυτά-Μιχ. Δ. Καλλιφρονα-Αθήναι 1936
Τα φύλλα του θεωρούνται ως διαλυτικά, τιθέμενα εξωτερικώς επί μαστιτιδών, προς πρόληψη του σχηματισμού αποστήματος του μαστού. ’Επίσης επί δηγμάτων εντόμων, κλπ.
Φύλλα και ρίζες, χρησιμοποιούνται ως ορεκτικά και διεγερτικά, εις έγχυμα (20 γραμ. για ένα λίτρο νερού).
Η ρίζα είναι και διουρητική και διαφορητική, διδομένη διά ταύτα επί ίκτερων, ύδροπικίας κλπ.
Ο χυμός είναι αντιπυρετικός. Τα φύλλα περιεγράφησαν και ως αντιγαλακταγωγά, όχι μόνο μόνον εσωτερικώς λαμβανόμενα, αλλά και επιδενόμενα επί των μαστών των θηλαζουσών γυναικών.
Τα σπέρματα του φυτού είναι ανθελμινθικά.
Γενικώς το άπιον πετροσέλινον είναι ευστόμαχο και εκ των άριστων εμμηναγωγών φαρμάκων, εξ αυτού δε εξάγεται και το γνωστό εκ της φαρμακολογίας εμμηναγωγό Άπιόλιο ή Άπίολο (Apiol)

Προφυλάξεις
Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ειδικά όταν λαμβάνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα, βότανα ακόμα και συμπληρώματα.
Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι καθαρά και μόνο για ενημερωτικό σκοπό.

Πηγή: Τα εδώδιμα φυτά-Ανάργυρου Μ. Σφακιανάκκη 

Ιξός, μελάς, γκι, το Χριστουγεννιάτικο αντικαρκινικό φυτό

Επιστημονικό όνομα: Viscum album-Βίσκον το λευκόν
Οικογένεια: Λορανθιίδες-(Loranthaceae)
Άλλα ονόματα: Ιξός, μελάς, ελατένιο, γκι, Mistletoe
Ο ιξός ήταν το «χρυσό» κλαδί, που έσωσε το θρυλικό Αινεία στο κάτω κόσμο.
Περιγραφή
Παρασιτικός θάμνος που σχηματίζει τσαμπιά έως 3 μέτρα επάνω στο δέντρο που του χρησιμεύει ως ξενιστής. Έχει στενά σκληρά φύλλα, κιτρινωπά άνθη σε ταξιανθίες των 3 και κολλώδη στρογγυλά, λευκά μούρα. Ο ιξός έχει συνδεθεί με τα Χριστούγεννα και το χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σπιτιών μας.

Χρησιμοποιούμενα μέρη
Φύλλα, μούρα, κλαδιά.
Συστατικά
Ο ιξός περιέχει γλυκοπρωτείνες, πολυπεπτίδια (βισκοτοξίνες), φλαβανοειδή, καφεικό και άλλα οξέα, λιγνάνες, ακετυλχολίνη και στα μούρα, πολυσακχαρίτες.
Οι βισκοτοξίνες εμποδίζουν των σχηματισμό όγκων και διεγείρουν την αντίσταση του οργανισμού του ανοσοποιητικού.
Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις
Ο ιξός χρησιμοποιείτε κυρίως για να μειώνει την πίεση του αίματος και τον καρδιακό παλμό, για να καταπραΰνει το άγχος και για να βοηθάει τον ύπνο.
Σε μικρές δόσεις ανακουφίζει επίσης και τις κρίσεις πανικού, τους πονοκεφάλους και βελτιώνει την ικανότητα συγκέντρωσης.
Ο ιξός χορηγείτε ακόμη για τους βόμβους των αυτιών και την επιληψία.
Τέλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία της υπερκινητικότητας στα παιδιά.
Στην ανθρωποσοφιστική ιατρική, τα αποστάγματα των μούρων χρησιμοποιούνται, με την μορφή ενέσεων, για την θεραπεία των καρκίνων.
Έρευνα
Η δραστικότητα του ιξού ως αντικαρκινικού φαρμάκου έχει γίνει αντικείμενο ενός σημαντικού αριθμού ερευνών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποια συστατικά, ιδιαίτερα οι βισκοτοξίνες, παρουσιάζουν αντικαρκινική δράση, αλλά η αξία ολόκληρου του φυτού στη θεραπεία του καρκίνου δεν είναι αποδεκτοί για όλους.

Προφυλάξεις
Ο ιξός και ιδιαίτερα τα μούρα του είναι ισχυρά τοξικά. Χρησιμοποιήστε τα μόνο με την επίβλεψη ειδικού.
Πηγή βοτανοθεραπεία: Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια θεραπευτικών φυτών/Andrew Chevallier
Ιξός-2.000 χρόνια πριν…
Είναι καλός ο λείος, αυτός που πρασινίζει από μέσα στο χρώμα και απέξω είναι υποκίτρινος ο οποίος δεν έχει τίποτα τραχύ ή πιτυρώδες. Μαζεύεται από ένα καρπό σφαιρικό, που γίνεται στην ιξιά που έχει φύλλα όμοια με τον πύξο.
Κόβεται ο καρπός μετά πλένεται και έπειτα βράζεται σε νερό. Φυτρώνει και στην κυδωνιά, την αχλαδιά και σε άλλα δέντρα, βρίσκεται και στην ρίζα κάποιον θάμνων.
Έχει τη δυνατότητα να διαλύει, μαλακώνει, απορροφά και να χωνεύει τις νεοπλασίες, τις παρωτίτιδες και τα άλλα αποστήματα ανακατεμένος με ίση ποσότητα ρετσινιού και κεριού, ενώ σε γάζα θεραπεύει τις γεμάτς αίμα φλύκτραινες των ποδιών. Μαζί με λιβάνι μαλακώνει τα χρόνια έλκη και τα κακοήθη αποστήματα, ενώ αν βραστεί με ασβέστη και ορυκτό γαγάτη ή άσσιο και τεθεί σαν κατάπλασμα, λιώνει τη σκλήρυνση της σπλήνας.
Πηγή : Διοσκουρίδης-Περί ύλης Ιατρικής Βιβλίο Γ’/89
Σήμερα:
Αποστάγματα από αυτό χρησιμοποιούνται στη θεραπεία του καρκίνου, αλλά πρέπει να χρησιμοποιείς το Ευρωπαϊκό είδος και σε συνδυασμό με άλλα βότανα. Το Αμερικάνικο γκι είναι ένα διαφορετικό φυτό. Στην Ευρώπη υπάρχουν κλινικές που το χρησιμοποιούν για το καρκίνο
Πηγή:  Save Your Life- Dr. Schulze (1995)
 

Η αποδεδειγμένη δράση και χρήση του ιξού για την αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων στην ιατρική (έγκριση από το FDA- Η.Π.Α, έγκριση κυκλοφορίας σε χώρες της Ευρώπης) όπως νευρολογικές, καρδιακές και σήμερα περισσότερο για διάφορες μορφές καρκίνου, το κατέστησαν αντικείμενο ενδιαφέροντος από πολλούς μελετητές. Θεωρείται ότι διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα και επηρεάζει τη διαδικασία της διαφοροποίησης των καρκινικών κυττάρων και της κυτταρικής απόπτωσης. Χρησιμοποιείται και στην πρόληψη του καρκίνου σε ασθενείς υψηλού κινδύνου, όπως ασθενείς με ελκώδη κολίτιδα, δυσπλασία του τραχήλου της μήτρας, θηλωμάτωση της ουροδόχου κύστης και πολύποδα παχέος εντέρου. Η παρούσα μελέτη εστιάστηκε στην σωματική εμβρυογένεση και άλλες πλεονεκτικές πλευρές της ιστοκαλλιέργειας που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην χρήση του ιξού ως φαρμακευτικό φυτό, μέσω της εφαρμογής βιοτεχνολογικών μεθόδων, εφόσον η έως, πριν την παρούσα μελέτη, επιβεβαιωμένη έρευνα με ιστοκαλλιέργεια στο Viscum album ήταν περιορισμένη σ’ ένα πολύ μικρό αριθμό μελετών.
 
Κοιτάξτε εδώ:
 

Προφυλάξεις
Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ειδικά όταν λαμβάνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα, βότανα ακόμα και συμπληρώματα.
Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι καθαρά και μόνο για ενημερωτικό σκοπό.
 
Μια αναζήτηση στη Google με όρο mistletoe clinic θα σας βγάλει πολλές σχετικές πληροφορίες
 Mistletoe therapy centres in the UK
http://www.positivehealth.com/article/case-studies/remission-from-breast-cancer-diet-mistletoe-carctol-and-park-attwood

Η αντιμικροβιακή δράση της μαστίχας

Το φαρμακευτικό δάκρυ του μαστιχόδενδρου
 Έλληνες ερευνητές ανακάλυψαν νέα ισχυρή αντιμικροβιακή δράση στο μαστιχόνερο
Την ώρα που στη Χίο οι μαστιχοπαραγωγοί μετρούν τις πληγές τους από την καταστρεπτική πυρκαγιά του Αυγούστου, δύο επιστημονικές μελέτες αποκαλύπτουν νέες ιατροφαρμακευτικές δράσεις της χιώτικης μαστίχας. Ετσι, εκτός από τη γνωστή συμβολή της στην πρόληψη δημιουργίας ελκών χάρη στη δράση της ενάντια στο ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, καταδεικνύεται πλέον και η αντιμικροβιακή και αντιμυκητιακή δράση συστατικών του μαστιχόνερου ενάντια σε ιδιαίτερα παθογόνους μικροοργανισμούς όπως είναι τα κολοβακτηρίδια και οι σταφυλόκοκκοι. 

Παράλληλα, μια ανασκόπηση προηγούμενων μελετών τοποθετεί τη μαστίχα στο πρώτο σκαλί του βάθρου ως θεραπευτικό φυσικό παράγοντα ευρέος φάσματος. Τα καινούργια δεδομένα μπορούν να δώσουν νέα δυναμική στο ήδη αυξημένο διεθνές ενδιαφέρον για τα προϊόντα της μαστίχας. Ωστόσο με περισσότερα από 200.000 καμένα μαστιχόδενδρα το πλήγμα στην εφετινή παραγωγή αλλά και, πολύ περισσότερο, στις σοδειές των επόμενων χρόνων θα είναι βαρύ. Γι΄ αυτό η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου και το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχουν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για την αναγέννηση των καλλιεργειών και της οικονομίας τους.

«Βλέποντας τα αποτελέσματα των πειραμάτων μας δεν μπόρεσα να μη σκεφθώ "τι καταπληκτικά και μοναδικά προϊόντα φύονται σε τούτο τον τόπο". Η δε μαστίχα μόνον σε αυτή τη γωνιά της γης, στο νησί της Χίου. Και εμείς δεν τα εκτιμούμε... και δεν τα χρησιμοποιούμε όσο θα έπρεπε» λέει στο «Βήμα» η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Εργαστήριο Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κυρία Χρυσάνθη Παπαδοπούλου, η οποία συμμετείχε στην έρευνα για τη χημική μελέτη και τις αντιμικροβιακές ιδιότητες του μαστιχόνερου. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο έγκριτο επιστημονικό έντυπο «Food Chemistry».
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Εργαστηρίου Φαρμακογνωσίας στον Τομέα Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων του Πανεπιστημίου Αθηνών βρήκαν ότι η σύνθεση του μαστιχόνερου, η οποία δεν είχε ποτέ μελετηθεί, είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του μαστιχέλαιου. Σε αυτό εντόπισαν πολύτιμες ουσίες οι οποίες ανήκουν στη χημική κατηγορία των τερπενίων. Στη συνέχεια εξέτασαν την αντιμικροβιακή δράση των συστατικών αυτών, καθώς και του εκχυλίσματος μαστιχόνερου κατά κολοβακτηριδίων (Escherichia coli), σταφυλόκοκκου (Staphylococcus aureus) και του μύκητα Candida spp.
Μάλιστα, η ομάδα των επιστημόνων (Σ. Παράσχος, Πρ. Μαγιάτης, Π. Γκούσια, Βαγγ. Οικονόμου, Ηρ. Σακκάς, Χρ. Παπαδοπούλου, Αλ. Σκαλτσούνης) δοκίμασε τη δράση τους και σε «άγρια» στελέχη των συγκεκριμένων μικροοργανισμών (ιδιαίτερα παθογόνα και ανθεκτικά σε αντιβιοτικά), καθώς και σε τροφιμογενή στελέχη τους.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά, καθώς τα συστατικά του μαστιχόνερου (κυρίως δύο από αυτά: α-τερπινεόλη και λιναλοόλη) αποδείχθηκαν ισχυρά αντιμικροβιακά.
«Η αντιμικροβιακή δράση του μαστιχόνερου και τα συστατικά του θα μπορούσαν να έχουν πολύ ενδιαφέρουσες εφαρμογές (π.χ. ως φυσικό συντηρητικό τροφίμων), δεδομένου ότι είναι ένα προϊόν που χρησιμοποιείται παραδοσιακά σαν ένα πρόσθετο σε μια σειρά των τροφίμων» αναφέρει ο καθηγητής και διευθυντής του Eργαστηρίου Φαρμακογνωσίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Αλέξιος-Λέανδρος Σκαλτσούνης.
Η ρητίνη του Pistacia lentiscus (L.) var. chia (Duham) - ενός αειθαλούς θάμνου ο οποίος ανήκει στην οικογένεια Anacardiaceae και καλλιεργείται αποκλειστικά στη Νότια Χίο - είναι γνωστή ως μαστίχα. Το αιθέριο έλαιο της ρητίνης του μαστιχόδενδρου (γνωστό ως μαστιχέλαιο) είναι ένα από τα πιο ακριβά της αγοράς. Χρησιμοποιείται ευρέως ως πρόσθετο τροφίμων, στη ζαχαροπλαστική, στη βιομηχανία αρωμάτων, ως συστατικό σε καλλυντικά και προϊόντα υγείας, αλλά και για φαρμακευτικούς σκοπούς.
Στην ελληνική παραδοσιακή ιατρική έχει χρησιμοποιηθεί για περισσότερα από 2.500 χρόνια για τη θεραπεία πολλών ασθενειών, όπως για πόνους στο στομάχι και για τα πεπτικά έλκη. Οι ιδιότητες της μαστίχας αναφέρονται στα έργα του Ηροδότου, του Διοσκουρίδη και του Γαληνού. Αλλά και πολλοί ρωμαίοι, βυζαντινοί, άραβες και ευρωπαίοι συγγραφείς κάνουν εκτενείς αναφορές στη θεραπευτική της δράση.
Τα τελευταία χρόνια ήρθε και η επιστημονική γνώση να επιβεβαιώσει ό,τι είχε δείξει η πρακτική. Σύμφωνα με μια πρόσφατη ανασκόπηση προηγούμενων μελετών (2012) η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Τομέα Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων του Πανεπιστημίου Αθηνών (Σ. Παράσχος, Σ. Μητάκου, Αλ. Σκαλτσούνης) και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Current Medical Chemistry», η μαστίχα χαρακτηρίζεται θεραπευτικός παράγοντας ευρέος φάσματος και θεωρείται πιθανή φυσική πηγή θεραπείας.
Και αυτό χάρη σε μελέτες που έχουν καταδείξει τις αντιμικροβιακές, αντιμυκητιακές, αντιοξειδωτικές, υπολιπιδαιμικές, αντιφλεγμονώδεις, αντικαρκινικές ιδιότητες της μαστίχας, καθώς και την ευεργετική δράση της στη νόσο του Crohn (φλεγμονώδης νόσος του εντέρου).
Το μαστιχόνερο είναι ένα εμπορικό αρωματικό υγρό το οποίο λαμβάνεται κατά την απόσταξη της μαστίχας για την παραγωγή του μαστιχέλαιου. Επί του παρόντος χρησιμοποιείται ως αρωματικό νερό στα προϊόντα ζαχαροπλαστικής ή ως ένα λιγότερο ακριβό υποκατάστατο ελαίου μαστίχας. Αν και το μαστιχόνερο είναι ένα εμπορικά διαθέσιμο προϊόν, με αύξηση των πωλήσεών του τα τελευταία χρόνια, το προφίλ της χημικής του σύνθεσης και οι βιολογικές ιδιότητές του ήταν ως σήμερα άγνωστα.

Ο πικρός απολογισμός των πυρκαγιών
Είκοσι πέντε πολύτιμοι τόνοι χαμένοι στη στάχτη

Με 200.000-220.000 μαστιχόδεντρα στάχτη και 25 τόνους μαστίχας χαμένους, η Ενωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου προσπαθεί να περιορίσει τη ζημιά και να την καταστήσει αναστρέψιμη. Ο πρόεδρός της κ. Ευθύμης Μονίαρος αναφέρει ότι πέρυσι τα 1.200.000 παραγωγικά μαστιχόδεντρα έδωσαν 150 τόνους μαστίχας, την οποία οι περίπου 2.000 μαστιχοπαραγωγοί παρέδωσαν στην Ενωση. Εφέτος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των προέδρων των 20 συνεταιρισμών μαστίχας του νησιού, έχουν χαθεί περισσότεροι από 25 τόνοι.
Η τιμή της μαστίχας για τον παραγωγό είναι 80 ευρώ το κιλό, εκ των οποίων τα 72 ευρώ καταβάλλει η Ενωση και τα 8 προέρχονται από ευρωπαϊκή επιδότηση.
«Ηδη έχουμε ζητήσει αποζημίωση όλων των παραγωγών που έχουν ασφαλίσει την παραγωγή τους στον ΕΛΓΑ. Ο ΕΛΓΑ όμως δεν ασφαλίζει από πυρκαγιά, οπότε περιμένουμε να πάρουμε τα χρήματά μας μέσω ΠΣΕΑ» αναφέρει ο κ. Μονίαρος. Επίσης, όπως επισημαίνει, η Ενωση ζητεί να αποζημιωθεί η παραγωγή σε βάθος πενταετίας. Και αυτό διότι τα μαστιχόδεντρα δίνουν μια μέση παραγωγή 150 κιλών το έτος σε ηλικία 10-12 χρόνων.
Από την πλευρά του, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Αθανάσιος Τσαυτάρης δηλώνει ότι στο πρόγραμμα ΠΣΕΑ προβλέπεται να αποζημιωθούν και οι μαστιχοπαραγωγοί οι οποίοι δεν ήταν κατά κύριο επάγγελμα αγρότες, αν και δεν προβλεπόταν.
Οι μαστιχοπαραγωγοί αναμένουν επίσης νομοθετική ρύθμιση ώστε να ενισχυθεί η φύτευση των νέων μαστιχόδεντρων. Παράλληλα, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ενωσης, θα γίνουν προσπάθειες να ενταχθούν σε ένα κοινοτικό πρόγραμμα με στόχο τη διασφάλιση του γενετικού υλικού. «Πρέπει να διατηρηθεί η βιοποικιλότητα της περιοχής και να αποφύγουμε την εισαγωγή άλλου είδους μαστιχόδεντρου» σημειώνει ο κ. Μονίαρος.
Χρειάζεται όμως και η στήριξη του έλληνα καταναλωτή. «Η Attica Bank άνοιξε λογαριασμό για όσους θέλουν να βοηθήσουν και κατέθεσε η ίδια 50.000 ευρώ» αναφέρει ο ίδιος.
Για την υποστήριξη των μαστιχοπαραγωγών διαμορφώνεται από το υπουργείο και ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα, είτε είναι αγρότες κατ' επάγγελμα είτε μη αγρότες, με βάση τη μοναδικότητα του προϊόντος. Σύμφωνα με τον κ. Τσαυτάρη, «θα ληφθεί μέριμνα, ώστε αυτά να μη θεωρηθούν κρατικές ενισχύσεις μη συμβατές με το κοινοτικό δίκαιο, αλλά εξειδικευμένη ενίσχυση προς την καλλιέργεια και το προϊόν, ώστε να μην θεωρηθούν ως παράνομες, κρατικές ενισχύσεις».
Πηγή: http://www.tovima.gr

Περί κύπερης ο λόγος...

Από καιρό έχω αποκρυσταλλώσει την άποψη ότι ο Παγκόσμιος Ιστός, το Ίντερνετ όπως το αποκαλούν οι περισσότεροι, το «Δίχτυ» όπως το αποκαλώ εγώ, μιας και  «κολλάμε» επάνω του – πολλές φορές χωρίς καν να το αντιληφθούμε – ψάχνοντας για κάποια πληροφορία και καταλήγουμε να περνάμε ώρες ολόκληρες μεταφερόμενοι από τη μια ιστοσελίδα στην άλλη ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό της πληροφόρησής που μας δίνει να αποτελείται από επαναλαμβανόμενες δημοσιεύσεις ανακυκλωμένες (τελικά εκτός από την κούραση, τις περισσότερες φορές, αποκομίζουμε τα στοιχεία της καθεστηκυίας τάξης). Μόνο οι εξαιρετικά επίμονοι μπορεί να συναντήσουν τις «μη συμβατές» κι έξω από τα καθιερωμένα απόψεις για οποιοδήποτε ζήτημα.
Λαμπρό παράδειγμα αποτελεί η αναζήτησή μου για την κύπερη.  Από τα 11.900 αποτελέσματα που πρόσφερε η μηχανή αναζήτησης της google, η συντριπτική πλειοψηφία τους αναφερόταν στο πόσο δυσκολοεξόντωτο ζιζάνιο είναι (και βεβαίως τα περισσότερα από αυτά περιείχαν τις συμβουλές της χημικής εξόντωσής της).

Θεωρώντας ότι η φύση (ευτυχώς!)  δε λειτουργεί με τα κριτήρια της ανθρώπινης νόησης, οπότε αγαλλιάζει «βλέποντας» να αναπτύσσονται είδη συνεργαζόμενα αγαστά με τα υπόλοιπα γεννήματά της, είδη που αλληλοβοηθιούνται χωρίς να βάζουν το μυαλουδάκι τους στη διαδικασία της επεξεργασίας του δούναι και λαβείν, είδη που απλά, υπέροχα και ανυπέρβλητα «βιώνουν» την ύπαρξή τους, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια διαφορετική άποψη για την κύπερη.

Τα πρώτα αξιόλογα στοιχεία τα βρήκα στη wikipedia και στην iatronet (στο δεύτερο περιέχονται όλα τα στοιχεία της wiki αλλά και πολύ περισσότερα ιδιαίτερα στην αναφορά του Διοσκουρίδη) και στο plantprotection.
Αλλά τη διαφορά την έκανε και πάλι ο Θοδωρής, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει τις δικές του πληροφορίες. Κι αυτό γιατί σχεδόν όλα τα στοιχεία που είχα βρει στις παραπάνω αναφερόμενες ιστοσελίδες υπήρχαν στο Λεξικό του Δημητρίου Σ. Καββαδά.

Για όσους δεν ενδιαφέρονται για την ιστορία και τη χρησιμότητά της, για να τους γλιτώσω από την ανάγνωση του άρθρου, αναφέρω αρχικά τους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να της κάνετε δύσκολη τη ζωή ή να την εξαφανίσετε:
Οι τύποι, Cyperus rotundus  και Cyperus esculentus, είναι πολυετή ζιζάνια. Τα ριζώματα και οι κόνδυλοι, μπορεί να έχουν ύψος 76,20 εκ. Τα φύλλα του cyperus esculentus λεπταίνουν σταδιακά ενώ του Cyperus rotundus απότομα. Έχουν ινώδες ριζικό σύστημα και οι κόνδυλοι αναπτύσσονται εντός του ριζικού συστήματος. Συνήθως φύονται από τους κονδύλους.
Το Cyperus difformis είναι μονοετές, με ύψος 35-50 εκ., φύονται σε κάθε τύπο εδάφους, αδιάφορα της ποσότητας υγρασίας, και επιβιώνουν σε πολύ ψηλές θερμοκρασίες.

Τρόποι αντιμετώπισής τους:
Εκτός από την απομάκρυνση των φυτών το συντομότερο δυνατό μετά τη  βλάστηση, και την καλύτερη αποστράγγιση στις υγρές περιοχές, υπάρχουν και κάποια άλλα μέτρα
Η καλλιέργεια με φυλλώδη φυτά και φυτά που παρέχουν στο έδαφος πράσινη λίπανση.
Η πρώτη μέθοδος περιορισμού του Cyperus spp είναι η βαθιά και συχνή άροση. Φέρνει στην επιφάνεια του εδάφους τις ρίζες του ζιζανίου, οι οποίες καταστρέφονται με την υψηλή θερμοκρασία του καλοκαιριού ή την πολύ χαμηλή του χειμώνα.  Απαραίτητο είναι και το σκάλισμα, που θα επαναλαμβάνεται κάθε 2-3 εβδομάδες.
Για τους υπόλοιπους, αυτούς που προσπαθούν να κατανοήσουν τη σοφία της φύσης, ιδού τα στοιχεία που αφορούν την κύπερη:
Ο κύπειρος, λοιπόν, ανήκει στην οικογένεια των κυπειροειδών, είναι μονοκοτυλήδονο φυτό, περιλαμβάνει περίπου 600  είδη ριζωματωδών πολυετών υδρόφιλων φυτών με παγκόσμια εξάπλωση. Φυτρώνει σε ρυάκια, υγρότοπους, λιμνάζοντα νερά, όχθες λιμνών κ.ά. Κάποια είδη του είναι καλλωπιστικά (π.χ. Cyperus alternifolius, Κύπειρος ο εναλλασσόφυλλος στη Μαδαγασκάρη). Το Cyperus papyrus το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να φτιάχνουν παπύρους. Στην Ελλαδίτσα υπάρχουν δέκα είδη (μερικά : Cyperus rotundus, από τα σοβαρότερα ζιζάνια των καλλιεργειών, Cyperus esculentus (κοινώς, κίτρινη κύπερη), με εδώδιμα κονδυλώδη ριζώματα, πλούσια σε άμυλο, Cyperus longus, με αρωματικό έρπον ρίζωμα και πολύ μακριά, τραχιά φύλλα)· αυτοφυής είναι ο Κύπειρος ο εδώδιμος Cyperus esculentus, που είναι γνωστός ως μάννα. Καλλιεργείται σε δεξαμενές και ενυδρεία.
Η κύπειρος το ξέρετε ότι είναι ένα από τα συστατικά της παρασκευής του άγιου μύρου;
Ακόμη, γνωρίζουμε ότι όσα κορίτσια προορίζονταν για εταίρες πωλούσαν κύπερο έξω από τα αφροδίσια ιερά, εισερχόμενα έτσι στον εταιρισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Θαΐς στην Αλεξάνδρεια, κ.ά.
Και δεν ξεχνάμε ότι χάρη στην εντεριώνη που περιέχει ο κύπειρος ο πάπυρος, κατασκεύαζαν, στην αρχαιότητα, είδος χάρτου, γνωστό ως ‘πάπυρος’. Έτσι χρησιμοποιήθηκε σαν γραφική ύλη κι αυτή είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία του στην ιστορία της ανθρωπότητας! Επ’ αυτού γράφονταν οι νόμοι, οι κανόνες, και γενικά δια μέσου αυτού διεδόθη η ανθρώπινη γνώση κι επιστήμη, η σκέψη και η φιλοσοφία. Τα περισσότερα αρχαία συγγράμματα έχουν γραφεί επί παπύρων, οι οποίοι σώζονται έως σήμερα!
Για την ιστορία τώρα, τη μεγαλύτερη παραγωγή στην αρχαιότητα την είχε η Αθήνα, η Κόρινθος και κυρίως το Άργος.

Ο  Όμηρος και οι λυρικοί ποιητές της αρχαιότητας τον αναφέρουν, ο Διοσκουρίδης επίσης (: 
«… οι ρίζες του , οι οποίες και χρησιμοποιούνται, απλώνονται σαν μακρόστενες ή και στρογγυλές ελιές, συνδεδεμένες μεταξύ τους, μαύρες αρωματικές,  πικρές…» αναφέρει επίσης ότι «…  Καλύτερη είναι η πιο βαριά, χοντρή και σκληρή, τραχιά  και αρωματική μαζί με μία καυστικότητα. Τέ­τοια είναι αυτή της Κιλικίας και  της Συρίας και των Κυκλάδων νήσων.   Έχει ικανότητα θερμαντική, αναστομωτική (= να ανοίγει) και διουρητική σε όσους έχουν λιθίαση και υδρωπικία. Βοηθά  επίσης αυτούς που έχουν πληγεί από σκορπιό και είναι κατάλληλη για τις ψύξεις και εμφράξεις της μήτρας πυριωμένη (= θερμαινόμενη σε ξηρό λουτρός; Με υποκαπνισμούς;) προκαλώντας έτσι την έμμηνο ρύση. Ξερή και ψιλοτριμμένη κάνει καλό στα έλκη του στόματος και τα διαβρωτικά έλκη (= νεμομένοις;)  αναμιγνύεται και στα καταπλάσματα που θερμαίνουν και είναι χρήσιμη και στις στυπτικές ουσίες των μύρων. Αναφέρεται και ένα  άλλο είδος κυπέρου που γίνεται στην Ινδία, όμοιο με το ζιντζιβέρι, που, όταν μασηθεί, παίρνει το χρώμα του κρόκου, είναι πικρό, ενώ σε επάλειψη αφαιρεί αμέσως τις τρίχες),
αλλά και ο Θεόφραστος  «… η καλύτερη είναι των Κυκλάδων, την οποία ονομάζει πάρι ή μαλινάθαλλη. Και λέγει ότι είναι «…το φυτό στυπτικώτερο και του σχοίνου και του καλάμου». 
Σήμερα γνωρίζουμε ότι χρήσιμα μέρη του φυτού αυτού είναι η ρίζα ή το ρίζωμά του, το οποίο συλλέγεται άνοιξη ή φθινόπωρο. Το φθινόπωρο συλλέγεται η ρίζα του κύπερου του εδώδιμου… (η τελευταία παράγραφος από iatronet.gr)
Τι ξέρουμε τώρα για κάποια από τα εν Ελλάδι φυόμενα:
Κο ξανθωπός (Cflavescens L., Pucreus flavescens Rehb.)  συναντάται σε υγρά ή τελματώδη εδάφη μαζί με άλλα υδροχαρή φυτά. (Β3)
Κ. ο πυγμαίος (CRottbDoliehostylis pygmaea Nees): σπάνιο ή αμφίβολο είδος, πιθανά παραλλαγή του προηγούμενου. Συναντάται στα τελματώδη εδάφη της Καρδίτσας και της Κέρκυρας.
Κ. ο μελανωπός (Cuscus) : συναντάται σε αμμώδεις και τελματώδη εδάφη σχεδόν σ’ όλη την Ελλάδα μαζί με άλλες υδροχαρείς πόες.
Κ. ο δύσμορφος (Cdifformis L.): συναντάται στις τελματώδεις και υγρά εδάφη της Κέρκυρας, της Αχαΐας και της Κρήτης.
Κ. ο λείος (Cglaber L., Picreus glaber Hay.): συναντάται στα υγρά εδάφη της ηπειρωτικής Ελλάδας, την Κέρκυρα και τις Κυκλάδες.
Κ. ο σχοινοειδής (Cschoenoides Crieseb., Calilea mucronata Parl., Scnoenus micronatus L.,): συναντάται σε όλη την Ελλάδα, σε αμμώδεις περιοχές.
Κ. η συμπαγής (Cglomeratus I., Pycreus Hay): σπάνιο είδος στις αμμώδεις υγρές περιοχές της Κέρκυρας.
Κ. ο στρογγῦλος (Crotundus I., Pycreus votundus Hay.): συναντάται σε χέρσους αμμώδεις αγρούς σε όλη την Ελλάδα (άλλες ονομασίες του: κύπερη, τρουπαλάκι, χόρτο του νερού στη Μάνη, κάπουρας στην Κύπρο. Πιθανά είναι το κύπειρον του Θεόφραστου Ιστορία 9, 7, 3).
Οι βλαστοί είναι λεπτοφυείς, τριγωνικοί, ύψους 20-40 εκ., λείοι και τα ριζώματα λεπτά, διογκωμένα κατά τόπους με κόμπους κονδυλόμορφους και μελανούς. Τα φύλλα είναι μακριά με πλάτος 2-6  χιλ. τροπιδοφόρα. Η ταξιανθία τους είναι κατά σκιάδιο, με όρθιες ακτίνες 3-4 εκ. πολύ άνισων, με 3-4  φυλλόμορφα βράκτεια στη βάση, ισομήκη ή λίγο πιο μακριά απ’ αυτήν. Αχαίνια τριγωνικά και μικρότερα κατά το μισό από τα λέπυρα.
Κύπειρος η εδώδιμος (Cyperus esculentus I., Pycreus esculentus Hay.,) : φυτρώνει σε αμμώδεις, παράκτιους καλλιεργούμενους χέρσους τόπους της ηπειρωτικής Ελλάδας, της Πελοποννήσου και της Κρήτης (άλλες ονομασίες του: μάννα, μάννα του ουρανού, πιθανά η μαλινοθάλλη του Θεόφραστου: Φυτών Ιστορία 4, 8, 12 «φύεται κατά γῆς, ἐν τοῖς ἀμμώδεσι χωρίοις…» και της οποίας «χρῶνται πάντες ὥσπερ τραγήμασι»). Πράγματι τα κονδυλώδη ριζώματά του έχουν γεύση λεπτοκαρύων και τρώγονται ωμά και ξερά όπως τα αμύγδαλα.
Κόνδυλοι αυτού του είδους βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους της 12ης φαραωνικής δυναστείας και από αυτό τεκμαίρεται ότι καλλιεργούνταν όπως και σήμερα ευρέως στην Αίγυπτο.
Αυτό το είδος καλλιεργείται στην Ισπανία, στην περιοχή της Βαλένθιας, και από τους κονδύλους του παρασκευάζεται η γνωστή ισπανική σουμάδα horchata. Σημαντική επίσης κατανάλωση κονδύλων γίνεται στη ζαχαροπλαστική αντί αμυγδάλων. Ακόμη από την έκθλιψή τους λαμβάνεται εξαιρετικής ποιότητας έλαιο, γευστικότερο και από το λάδι της ελιάς και έχει το πλεονέκτημα να ταγκιάζει τόσο αργά ώστε να αποτελεί πρακτικά το καταλληλότερο μέσο διατήρησης ορισμένων τροφίμων
Ευδοκιμεί και είναι παραγωγικότατος σε εδάφη βαθιά, γόνιμα, κατά προτίμηση αμμώδη και μάλλον υγρά.Πολλαπλασιάζεται με το φύτεμα κονδύλων νωρίς την άνοιξη, οι οποίοι δεν θα είναι παλιότεροι από ένα χρόνο.
Κύπειρος ο μακρός (Cyperus longus Ι., Pycreus longus Hay.) : συναντάται σε τέλματα και όχθες ποταμών και ρυακιών, σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Είναι γνωστός με τις ονομασίες που έχει ο  Κύπειρος ο στρογγύλος. Το αρωματικό του ρίζωμα, το λεγόμενο γαρύφαλλο του Άργους, μασιέται, όπως η μαστίχα για τη δυσοσμία του στόματος.
Έχει τριγωνικό βλαστό, 40 εκ. – 1μ. ύψος, με έρπον ρίζωμα, αρωματικό και τα φύλλα του είναι πολύ μακριά, τραχιά, τροπιδοφόρα, με πλάτος 4-10 χιλ.. Ταξιανθία κατά σκιάδιον, με πολλές λεπτές  άνισες, μακριές ακτίνες. Τα σταχίδια είναι καστανέρυθρα, γραμμοειδή, με μήκος 10-20 χιλ. και 1,5 πλάτος. Διατεταγμένα σε μορφή βεντάλιας ή κοντών δεσμίδων και άξονα φτερωτό Τα λέπυρα είναι επάλληλα πυκνά, πολύνευρα με χείλη ωχρά. Τα αχαίνια είναι τριγωνικά τρεις φορές μικρότερα από τα λέπυρα.
Πιθανά στο είδος αυτό να αναφέρεται ο Όμηρος: κύπειρον, (Ιλιάδα Φ, 351 και Οδύσσεια δ), 603 και
κύπειρος (Ύμνος εις Ερμήν, 107),
ο Θεόφραστος : κύπειρος, (Φυτών Ιστορία 1, 8, 1 και 40, 10, 5, 6) και
ο Διοσκουρίδης: κύπειρος «… ἡ βαρυτάτη καὶ πυκνὴ καὶ ἁδρά, δύσθραυστος, τραχεῖα, εὐώδης μετά τινος δριμύτητος» (IV, 13).
(Επιπλέον από την πηγή που αναφέρω στην αρχή του άρθρου, …….., Ζιζάνιο αλλά και νομευτικό… Περιέχει ένα ρητινώδες κόμμι, με κύριο συστατικό το άμυλο και σε μικρή ποσότητα πτητικό έλαιο. Το υδατώδες εκχύλισμα είναι άοσμο και λόγο δριμύ, ενώ το οινοπνευματώδες έχει αρωματική οσμή και γεύση. Έτσι, παλαιά οι αρωματοποιοί χρησιμοποιούσαν τη ρίζα για να παρασκευάζουν μασητικό για την ευωδίαση του στόματος και της αναπνοής. Γι’ αυτό τον σκοπό άλλωστε επωλείτο στα αρχαία αρωματοποιεία και το μασούσαν όπως τη μαστίχα, ιδίως κατά τις ώρες των συναναστροφών και των συζητήσεων. Παλαιότερα εθεωρείτο και θαυμάσιο στομαχικό φάρμακο. Στις μέρες μας έπαψε πια να χρησιμοποιείται.
Από τα είδη που φυτρώνουν σε άλλες περιοχές του κόσμου, χρήσιμα είναι:
Κύπειρος ο Πάπυρος (Cyperus papyrus L., Papyrus antiquorum Link.) : φυτρώνει στις γύρω από το Νείλο ποταμό περιοχές της Αιγύπτου, την τροπική Αφρική, την Παλαιστίνη και τη Νότια Ιταλία, ιδιαίτερα στη Σικελία. Αναφέρεται ως πάπυρος από την αρχαιότατη εποχή (Θεόφραστος, Φυτών Ιστορία 4, 8, 2-4) και τον Διοσκουρίδη (Ι, 115), από την εντεριώνη του οποίου κατασκευάζονταν χάρτες και τα χειρόγραφα της εποχής, τα οποία συγκολλούμενα κατάλληλα αποτελούσαν τις βίβλους ή βύβλους και βιβλία ή βυβλία, κυλίνδρους του Ηρόδοτου και του Πλάτωνα.
Κύπειρος ὁ ἐπαλλασσόφυλος (Cyperus alternifolius I.) : συναντάται στη Μαδαγασκάρη, και στην Ελλάδα σε δεξαμενές με ποικιλόχροα μορφή, το οποίο είναι διακοσμητικό είδος.
 Τα στοιχεία πάρθηκαν από το ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΟΝ-ΦΥΤΟΛΟΓΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ, τόμ. Ε΄ του Δημητρίου Σ. Καββαδά.
Ίσως, να σας ενδιαφέρουν και τα παρακάτω στοιχεία:
Κ. η εδώδιμος (Cyperus esculentus) :  Οι ρίζες και τα ριζώματα (τα λεγόμενα αμύγδαλα της γης) έχουν γλυκιά σακχαρούχα και ευχάριστη γεύση, που μοιάζει μ’ εκείνη του κάστανου. Είναι δε ωραία και εύπεπτη τροφή και τρώγεται από αρχαιοτάτων χρόνων. Από χημικής απόψεως, περιέχουν λεύκωμα, λίπος, γόμμα, άμυλο, κ.λπ. Το άμυλό τους είναι εφάμιλλο των πατατών. Παλιά το χρησιμοποιούσαν για θρεπτικές κρέμες και σούπες.
Στην Ισπανία καλλιεργείται σε μεγάλη έκταση. Το είδος της δροσιστικής σουμάδας, την παρασκευάζουν από ριζώματα εδώδιμου κύπειρου, τους κονδύλους του και το ονομάζουν ‘χούφα’ ('chufa') ή ‘ορεάτα’ (‘horchata’). Σε πολλά μέρη, καβουρδίζουν τη ρίζα, την αλέθουν και παρασκευάζουν ένα είδος καφέ, με πολύ ευχάριστη γεύση. Τα ριζώματα του εδώδιμου κύπειρου με έκθλιψη δίνουν άφθονο έλαιο.

και το τελευταίο κομμάτι...
Κύπερη = Κύπειρος.  Φυτό υδρόφιλο. Γίνεται ψηλή έως δύο μέτρα.
Με την κύπερη πλέκουν ψάθες, ζεμπίλια, πετροζέμπιλα και σκοινιά που καταχρηστικάς λέγονται βουρλιές. Χρησιμοποιούνται και ως δεματικό, για τα στάχυα κατά τον θερισμό και για το δέσιμο των σύκων σε συκοπητταρίδες .
Η επεξεργασία  της κύπερης είναι η έξης: Θερίζουν την κύπερη, την ξεραίνουν και την φυλάσσουν σε χώρο πού να μην έχει υγρασία. Κάθε φορά που θα τη χρειασθούν, παίρνουν ένα δεμάτι κύπερη και το βουτούν στο νερό.  Έπειτα παίρνουν ένα φύλλο και το χτυπούν ανάμεσα στις παλάμες τους- εν συνεχεία παίρνουν ανά δύο και τα στρίβουν.
Κατόπιν τα στρίβουν με το γυριστόξυλο (τη βοήθεια δηλ. του γυρτστόξυλου) και κατόπιν
παίρνουν τις δύο άκρες και τις στρίβουν πάλι με το γυριστόξυλο και χάνουν τις «βουρλιές», ματίζοντας βεβαίως κάθε τόσο τα γυρισμένα τεμάχια.
Οι «βουρλιές» γίνονται τόσο ισχυρές ώστε να δένουν άλογο και να μην μπορούν να τις σπάσουν. Την πληροφορία όφείλω στον πολύτιμο φίλο της Λαογραφίας Ιωά ννη Καλογιαννάκη από τον Πρινιά Μονοφατσίου.
Κυπερίδα= μικρή κύπερη = Κυνόδους o δάκτυλος.
Ζιζάνιο υδροχαρές φυτρώνει στα κηπούλια. Την τρώνε τα κουνέλια και παχαίνουν.
Τα φύλλα της τρώνε οι γάτες όταν έχουν δυσπεψία.
Πηγή: Συμβολή εις την δημώδη ορολογία των φυτών-Ευαγγελίας Κ. Φραγκάκι-

Αγριάδα: Φαρμακευτικές ιδιότητες

Couch grass-Elytrigia repens, Elymus repens, Agropyron repens, Triticum repens
Ο Culpeper το 1653 γράφει: αν και ένας κηπουρός θα έχει άλλη άποψη για την αγριάδα, ο  γιατρός κρατεί 2 στρέμματα με αγριάδα που αξίζει τα διπλά από 20 στρέμματα καρότα…
John Parkinson το 1640 γράφει: η αγριάδα όχι μόνο διαλύει τις πέτρες στην κύστη, αλλά ανοίγει και τα βουλώματα στο συκώτι και στη χοληδόχο κύστη, υποδεικνύοντας ότι ίσως βοηθάει να διαλύσει ακόμα και τις πέτρες στη χολή.

Στην εποχή μας
Η επιτροπή Ε, η ειδική ομάδα που εγκρίνει την ασφάλεια των βοτανικών φαρμάκων για την Γερμανική κυβέρνηση, έχει εγκρίνει την αγριάδα για τη θεραπεία της βρογχίτιδας και της λαρυγγίτιδας όπως επίσης για τις μολύνσεις της κύστης και της πέτρες των νεφρών.
Επίσης χρησιμοποιείτε μαζί με άλλα βότανα για τις αρθρίτιδες και τους ρευματισμούς.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις με παραδείγματα που έχει χρησιμοποιηθεί η αγριάδα σαν φάρμακο στην Ευρώπη όπως για το συκώτι και τα προβλήματα της χολής, ακόμη και ίκτερο.
Τέλος τα ζώα … οι σκύλοι και οι γάτες το τρώνε σαν φυσικό καθαριστικό, και οι ιδιοκτήτες αλόγων την προσθέτουν στην τροφή τους για να καλυτερεύσουν το τρίχωμά τους.
Το τσάι με αγριάδα χρησιμοποιείτε για:
κυστίτιδα
ουρηθρίτιδα
μεγεθυμένο προστάτη
προστατίτιδα
πέτρες στη χολή
ερεθισμένη κύστη
διάμεση μολυσμένη κυστίτιδα

Προφυλάξεις
Πάντα χρησιμοποιείτε τα βότανα υπό την επίβλεψη ενός ειδικού ιατρού και ειδικά όταν λαμβάνετε ταυτόχρονα άλλα φάρμακα, βότανα ακόμα και συμπληρώματα.
Οι πληροφορίες που παρέχονται είναι καθαρά και μόνο για ενημερωτικό σκοπό.