ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826 οι κάτοικοι του Μεσολογγίου πραγματοποίησαν την ηρωική Έξοδο από την πόλη τους, ως μια σωτήρια λύση απαλλαγής τους από την πολιορκία των Τούρκων.

Το απόγευμα της 10ης Απριλίου 1821, οι Τούρκοι κρέμασαν στην κεντρική Πύλη του Πατριαρχείου τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, τον οποίο η αγία μας Εκκλησία κατέταξε ως μάρτυρα μεταξύ των αγίων και τιμά τη μνήμη του την ίδια ημέρα, ημέρα του μαρτυρίου του.

Οι δύο αυτές πράξεις ανήκουν στις ηρωικότερες και ενδοξότερες ημέρες του απελευθερωτικού Αγώνα του 1821 και καταχωρήθηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ανεξαρτησίας του Γένους, του Ελληνικού Έθνους.

Γι’ αυτούς τους λόγους ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, αποφάσισε την τιμή των δύο αυτών επετείων, στην πόλη της Εξόδου, ως εξής:

Το πρωί της Τετάρτης 10 Απριλίου 2013 σε όλους τους Ναούς της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου θα ψαλλεί η ακολουθία του αγίου Γρηγορίου Ε’ και θα τελεσθεί η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας και ώρα 19:00’ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς θα τελέσει την Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων στον Ιερό Ναό Αποστόλου Παύλου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου. Μετά τη Θεία Λειτουργία θα τελέσει επιμνημόσυνη δέηση (τρισάγιο) υπέρ αναπαύσεως των ψυχών πάντων των αγωνιστών και προμάχων της ηρωικής Εξόδου της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου.

Στελλάρια η φαρμακευτική

Στελλάρια η φαρμακευτική

Ένα από τα 10 πολυτιμότερα βότανα και τροφή μέσα στο χωράφι μας
 

 Stellaria media (Chickweed)/Caryophyllaceae

Περιγραφή

Η Στελλάρια είναι πολυετές φυτό που βρίσκεται σ’ όλο τον κόσμο, εκτείνεται άτακτα και φτάνει σε ύψος τα 15 εκατ. Έχει χνουδωτούς μίσχους, οβάλ φύλλα, βλαστούς στρογγυλούς, διάχυτους και αστεροειδή λευκά άνθη. Αναπτύσσεται εύκολα σε χέρσα εδάφη και θεωρείται ζιζάνιο. Το φυτό συλλέγεται από την άνοιξη στα νότια και πεδινά της Ελλάδας μέχρι το καλοκαίρι στα βόρεια.

Φυσικό περιβάλλον και καλλιέργεια

Η Στελλάρια βγαίνει στο τέλος του χειμώνα, αντέχει σε θερμοκρασίες 20ο Φαρενάιτ. Τα νέα φυτά είναι μικροσκοπικά και δεν τα αντιλαμβάνεσαι καθώς προχωράς στους αγρούς. Μόλις ανέβει η θερμοκρασία, ανάλογα με την περιοχή, περίπου νωρίς την άνοιξη, γίνεται εμφανέστατη η παρουσία τους. Το κάθε φυτό ζει μόνον 6 με 7 εβδομάδες αλλά ο σπόρος που πέφτει απ’ αυτό το φυτό παράγει νέα φυτά. Αν η περιοχή δεν έχει την απαιτούμενη υγρασία και η θερμοκρασία ξεπεράσει τους 90ο Φαρενάιτ η Στελλάρια θα ξεραθεί και δεν θα βγάλει νέα φυτά μέχρι η θερμοκρασία και η υγρασία να επανέλθουν στην ιδανικά γι’ αυτήν επίπεδα.

Συστατικά

Συστατικά του είναι οι βιταμίνες Α, C, Μαγνήσιο, τριτερπενοειδείς σαπωνίνες, κουμαρίνες, φλαβονοειδή, καρβοξυλικά οξέα και είναι υψηλή η περιεκτικότητά του σε σίδηρο και ψευδαργύρο. Υψηλότερη από οποιαδήποτε άλλο φυτό πράσινο.  Σύμφωνα με μια άλλη πηγή (Bianco 1998) η Στελλάρια περιέχει στη σύστασή της επίσης πολύ υψηλό ποσοστό καλίου (potassium). Έρχεται δεύτερη, μόνο μετά από το άγριο σπανάκι, και είναι υψηλότερο από το καλλιεργήσιμο σπανάκι, το μπρόκολο και το (Swish chard). Επίσης έχει πολύ υψηλή περιεκτικότητα οξαλικά (oxalate). Έχει πολλές αντιοξειδωτικές ιδιότητες.

Χρησιμοποιούμενα μέρη

Χρησιμοποιούμενα μέρη είναι τα υπέργεια μέρη του.

Ιστορία και παράδοση

Ο Διοσκουρίδης ανέφερε ότι είναι χρήσιμη αν επαλειφθεί με χυλό και σιτάλευρο στις φλεγμονές των ματιών. Ο χυμός της μπορεί να εισαχθεί στο αυτί για την ωταλγία.

Χρησιμοποιείται κυρίως επαλειφόμενη σαν χυμός, κατάπλασμα, αλοιφή ή κρέμα για τη θεραπεία των ερεθισμών του δέρματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να καταπραΰνει την έντονη φαγούρα όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει.

Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις

Μια κοινή φαρμακευτική χρήση του είναι να συνθλίψεις τα φύλλα και τα στελέχη και να χρησιμοποιήσεις το χυμό τους σαν καταπραϋντικό για το δέρμα και τα μάτια.

Τον φρεσκοστιμένο χυμό μπορείτε να τον χρησιμοποιήσετε για το έκζεμα έως 5 φορές την ημέρα.

Για εξάνθημα πάνας (σύγκαμα) και φλεγμονώδη δερματικά εξανθήματα μπορείτε να κάνετε επαλείψεις με την αλοιφή της 1-2 φορές την ημέρα.

Μια πολύ πρακτική χρήση είναι να βάλετε το βότανο μέσα σ’ ένα βαμβακερό ύφασμα, να το τυλίξετε, να το χτυπήσετε για να ποτίσει το ύφασμα και να το χρησιμοποιήσετε μετά κατευθείαν πάνω στο δέρμα σας.

Χρησιμοποιείται συχνά για να ανακουφίζει το έκζεμα, τα κιρσώδη έλκη και την κνίδωση.

Έγχυμα του νωπού ή του αποξηραμένου φυτού μπορεί να προστεθεί στο νερό του μπάνιου, οπότε οι μαλακτικές ιδιότητες του βοτάνου θα συντελέσουν στη μείωση των φλεγμονών – για παράδειγμα στις αρθρώσεις με ρευματισμούς – και στην ενίσχυση της αποκατάστασης των ιστών.

Η Στελλάρια μπορεί να χρησιμοποιηθεί εσωτερικά για τη θεραπεία των ασθενειών στο στήθος (Η Στελλάρια είναι εξαιρετική για προβλήματα των πνευμόνων, περιλαμβανομένων το βήχα, το κρύωμα, την βρογχίτιδα κι άλλα παρόμοια). Θα ενεργοποιήσει το συκώτι να αποβάλλει τις τοξίνες που είναι παρεμφερείς σ’ αυτές τις ασθένειες.

Το χρησιμοποιούμε τρώγοντάς το φρέσκο σαν σαλάτα ή σαν τσάι και τοποθετημένο σαν κατάπλασμα στην περιοχή του στήθους κάνοντάς του αλλαγές όταν κρυώνει και στεγνώνει.

Είναι εξαιρετικό για τον καθαρισμό του συστήματος περιλαμβανομένου του στομαχιού και του εντέρου. Μία κούπα από το έγχυμα ζεστό λαμβανόμενο κάθε τρεις ώρες καταπραΰνει την δυσκοιλιότητα. Σε μικρές ποσότητες το βότανο υποβοηθά τη χώνεψη.

Μία άλλη ασυνήθιστη χρήση της Στελλάριας είναι η μεταφορά της ροής του αίματος στο συκώτι και στις ηπατικές βαλβίδες τις οποίες ενισχύει.

Προφυλάξεις:

Σε υπερβολικές ποσότητες μπορεί να προκαλέσει διάρροια και εμετό. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν πρέπει να λαμβάνεται.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στη συλλογή του:

Πάντα ξεχωρίζεται τη στελλάρια από τα λευκά άνθη της περιμένοντας να ανθίσει.

Δεν πρέπει να μπερδεύεται με το Scarlet Pimpernel (Anagallis arvensis) που θεωρείτε  δηλητηριώδες φυτό. Ξεχωρίζει από τη στελλάρια από τον τετράγωνο βλαστό, τα πορτοκαλο κόκκινα άνθη και την έλλειψη τριχών, το έχω συναντήσει και με μωβ άνθη. Δυστυχώς αυτό το φυτό βγαίνει πολύ συχνά δίπλα της.

Εδώ  φωτογραφία του φυτού που πρέπει να αποφεύγετε:

Φαγώσιμες χρήσεις

Εκτός από τις φαρμακευτικές χρήσεις της είναι ένα εύγεστο και θρεπτικό λαχανικό.

Έχει 4 φαγώσιμα μέρη: η κορυφή του τρυφερού φυλλώδη βλαστού, τα φύλλα του, τα μπουμπούκια και τα λουλούδια του. Επειδή το φυτό είναι πολύ μικρό το μαζεύετε όλο μαζί κόβοντάς το με ένα ψαλίδι όταν είναι πυκνό.

Τρώγονται οι τρυφερές κορυφές 3 -7 εκατοστών και κατ’ επιλογή ωμές ή μαγειρευμένες. Σύμφωνα με γευσιγνώστες η Στελλάρια είναι ανώτερη σε γεύση και υφή από το τριφύλλι.

Η γεύση της είναι ουδέτερη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μαζί με άλλα λαχανικά για να καλύψει την έντονη γεύση τους.

Η Στελλάρια είναι πολύ λεπτό φυτό και το οποιοδήποτε μαγείρεμά του μειώνει την ποσότητά του: 1 κούπα φρέσκιας ωμής Στελλάριας ισοδυναμεί σε ποσότητα με 7 βρασμένες.

Εάν αποφασίσετε να τη μαγειρέψετε, κάντε τη στον ατμό ή βράστε τη το πολύ για 1-2 λεπτά.

Δοσολογία-χρήσεις:

O φρέσκος χυμός του φυτού ή κοπανισμένο ολόκληρο το φυτό σαν κατάπλασμα.

Βάμμα [φρέσκο βότανο 1:2, πρόσφατο αποξηραμένο βότανο 1:5 50% αλκοόλ] όσο χρειάζεται.

Τα σπαράγγια σαν τροφή και σαν φάρμακο

Τα σπαράγγια σαν τροφή και σαν φάρμακο

Από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, μπορούμε να βρούμε φρέσκα, νόστιμα σπαράγγια.

Τα σπαράγγια μπορεί να είναι πράσινα ή άσπρα, ανάλογα με το αν μεγάλωσαν πάνω ή κάτω από το χώμα.

Στη χώρα μας σπαράγγια καλλιεργούνται στη Μακεδονία και τη Θράκη. Εάν υπάρχει ακαλλιέργητη περιοχή κοντά σας, με ποτάμι ή ρυάκι ή ελιόδεντρα, μπορεί να είστε τυχεροί και να βρείτε και άγρια.

Τα σπαράγγια που θα διαλέξετε πρέπει να είναι σφιχτά, φρέσκα, τρυφερά, να έχουν λαμπερό χρώμα και κλειστές άκρες και κατά προτίμηση με ίδια διάμετρο, ώστε να μαγειρεύονται ομοιόμορφα. Δεν πρέπει όμως να είναι μαλακά. Για να σιγουρευτείτε πως είναι τρυφερά, σπάστε το κοτσάνι κοντά στη βάση. Εάν σπάσει καθαρά, με τραγανό ήχο, χωρίς κλωστές, τότε είναι φρέσκα και τρυφερά.

Τα διατηρείτε στο ψυγείο, πλυμένα και στεγνά, τυλιγμένα σε χαρτί και μέσα σε πλαστική σακούλα για 2-3 μέρες.

Μπορείτε να τα βάλετε στην κατάψυξη. Θα τα πλύνετε καλά και θα κόψετε λίγο το κοτσάνι. Μπορείτε να τα αφήσετε ολόκληρα ή να τα κόψετε σε μεγάλα κομμάτια. Τα ζεματίζετε σε βραστό νερό, τα βουτάτε σε παγωμένο νερό και τα αφήνετε να στραγγίσουν. Τα βάζετε σε σακούλες και τις κλείνετε καλά, να φύγει όλος ο αέρας. Μένουν στην κατάψυξη για 8 μήνες περίπου. Δεν χρειάζονται απόψυξη για να μαγειρευτούν.

Πριν το μαγείρεμα χρειάζονται καθάρισμα.Τα αγρια δεν χρειάζονται.Κόβουμε λίγο από το σπαράγγι και ξεφλουδίζουμε με το ειδικό εργαλείο, ξεκινώντας λίγο κάτω από την κορυφή και προς τα κάτω. Θέλει λίγη προσοχή όμως για να μη μας σπάσει το σπαράγγι.Τα αγρια δεν χρειάζονται καθάρισμα.

Μπορούμε να τα μαγειρέψουμε με πάρα πολλούς τρόπους:

Βράσιμο:

Βάλτε τα σε αλατισμένο νερό που βράζει για 5-8 λεπτά. Μπορείτε να προσθέσετε και λίγο λεμονάκι.

Στον ατμό:

Και πάλι θέλουν περίπου 5-8 λεπτά, αλλά εάν είναι ιδιαίτερα μεγάλα μπορεί να χρειαστούν μέχρι και 20. Διατηρούν καλύτερα τις θρεπτικές τους ουσίες και τη γεύση τους.

Και με τους δύο αυτούς τρόπους, μπορείτε να τα δέσετε σε ματσάκια και να τα βάλετε όρθια. Χρειάζονται περίπου 5-8 λεπτά, αλλά εάν είναι ιδιαίτερα μεγάλα μπορεί να χρειαστούν μέχρι και 20 λεπτά για να γίνουν. Για να δείτε εάν έχουν γίνει βυθίστε ένα μαχαιράκι στο κοτσάνι.

Σε κινέζικο στυλ:

Κόψτε τα διαγώνια σε μικρά κομμάτια (περίπου 1 εκ.), αφήνοντας τις άκρες ολόκληρες. τηγανίστε τα με λίγο λάδι σε wok, για 3-5 λεπτά.

Στη σχάρα:

Ραντίστε τα με ελαιόλαδο και ψήστε τα στη σχάρα για 3-5 λεπτά. Σερβίρετε με αλάτι, πιπέρι και λαδολέμονο

Στο φούρνο:

Βάλτε τα σε ταψάκι, ρίξτε αλάτι και λαδάκι και ψήστε τα στους 200° για 10-12 λεπτά.

Τα σπαράγγια μπορείτε να τα φάτε μόνα τους με μαγιονέζα ή λαδολέμονο, γίνονται ωραία ομελέτα, γκρατινάρονται στο φούρνο με τυράκι, πανάρονται, γίνονται πουρές, σούπα και μαγειρεύονται με κρέας ή ζυμαρικά. Μέσα στο site μπορείτε να βρείτε διάφορες συνταγές με σπαράγγια.

Βιότοπος – περιγραφή:

Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Asparagus officinalis L. (Ασπάραγκος ο φαρμακευτικός). Ανήκει στην οικογένεια των Λειριοειδών Ασπαραγγείων. Φυτρώνει στη Κεντρική και Νότια Ευρώπη.

Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετά είδη σε άγρια κατάσταση που συλλέγονται προς βρώση, ιδιαίτερα σε Κρήτη, Θεσσαλία και Κεφαλληνία. Συνήθως τα συναντούμε με τα ονόματα σπαραγγιά, σφαραγγιά και ασπαραγγιά.

Τέτοια είδη είναι ο Άφυλλος, που ονομάζεται στην Κεφαλληνία, κεφαλούδι ή σπαραγγούδι, είδος κοινό σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, ο Λευκός, ο οποίος απαντάται μόνο στην Κρήτη, ο Οξύφυλλος ο οποίος υπάρχει σε όλη την Ελλάδα και ονομάζεται κουτσαγρέλι, ο Σφονδυλωτός, κοινός στην Αρκαδία, Λακωνία και Κύπρο, ο Φολιδωτός, ιθαγενής της Θήρας και της Κρήτης. Όλα τα είδη ονομάζονται άγρια σπαράγγια.

Είναι διαδεδομένο σε αμμώδη εδάφη, στις θίνες, τις κοίτες των ποταμών.

Είναι πολυετής πόα, πολύ διακλαδισμένη. Το στέλεχος είναι πράσινο, λεπτό, όρθιο, πολύ κλαδωτό. Καλύπτεται από πολλές δέσμες φύλλων, που έχουν τη μορφή μαλακών αγκαθιών, τα οποία στην πραγματικότητα είναι τροποποιημένοι κλάδοι. Άνθη δίοικα, πολύ μικρά, σε σχήμα καμπανούλας, με χρώμα λευκό πρασινωπό ή ερυθρωπό στη βάση των κλαδιών. Οι καρποί είναι κόκκινες ράγες. Το ρίζωμα είναι λεπιδωτό και η ρίζα του πολυάριθμη, πολύ μεγάλη και έρπουσα. Συχνά το βρίσκουμε αυτοφυές αλλά καλλιεργείται πολύ σε διάφορες ποικιλίες στους κήπους για τα νόστιμα και χοντρά σπαράγγια. Υπάρχουν μάλιστα και ποικιλίες γλυκές, χωρίς σπιρτάδα και πίκρα. Τα άγρια όμως είναι σαφώς νοστιμότερα από τα καλλιεργημένα.

Ιστορικά στοιχεία:

Τα άγρια σπαράγγια ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες, τους Αιγυπτίους και τους Ρωμαίους οι οποίοι το έτρωγαν ως λαχανικό. Ο Αθηναίος αναφέρεται σε αυτά στα κείμενά του. Ο Διοσκουρίδης και ο Θεόφραστος είχαν σε εκτίμηση τον Asparagus acutifolius που ήταν αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη και θεωρούσαν τους νέους βλαστούς του νόστιμο σαλατικό. Ο Θεόφραστος αναφέρει μάλιστα ότι τα σπαράγγια αποτελούσαν αγαπημένο έδεσμα των Θεών.

Την ρίζα την χρησιμοποιούσαν οι παλιοί φαρμακοποιοί για τη σύνθεση ενός φάρμακου που αποκαλούσαν «πέντε ρίζες ορεκτικές μείζονες». Την έδιναν βρασμένη κατά της λευκωματουρίας, της συμπτωματικής και της οφειλόμενης σε παθήσεις των νεφρών.

Για τους βλαστούς του σπαραγγιού, ο Ορειβάσιος λέει ότι «εισί ευστόμαχοι τε και ουρητικοί και βραχύ το τρόφιμον έχοντες». Ο Αγάπιος Κρης αναφέρει ότι «κάμνουσιν αίμα, ωφελούσι τον στόμαχον, αυξάνουσι το σπέρμα, κινούσι το ούρον, καθαρίζουσι τα νεφρά από αμμούδα και παύουσι τον πόνον αυτών».

Ο Γκάλεν (θεραπευτής του 2ου αιώνα) αναφέρει το σπαράγγι ως καθαριστικό και θεραπευτικό.

Τόση ήταν η εκτίμηση προς το βότανο ώστε μερικοί φαρμακοποιοί, στα μέσα του 18ου αιώνα, αποπειράθηκαν τροποποιώντας λίγο τη σύνθεση του σιροπιού τους, να κρατήσουν μυστική τη σύνθεση και να μονοπωλήσουν το σιρόπι. Απέτυχαν όμως

γιατί παρασκεύασαν όλοι οι τότε φαρμακοποιοί σιρόπι ασπάραγγου, στο οποίο μάλιστα πρόσθετα και νιτρικά άλατα για να αυξήσουν τη διουρητική του ενέργεια. Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα πολλοί θεραπευτές θεωρούσαν τα σπαράγγια σαν φάρμακο καταπραϋντικό του νευρικού συστήματος και κατασταλτικό των νευρόπονων και αυτών ακόμη που οφείλονται σε οργανικές παθήσεις, ακόμη δε τα συνιστούσαν κατά του νευρικού ερεθισμού που συνοδεύει πολλές παθήσεις. Το χορηγούσαν ακόμη σε πάσχοντες από οργανικές παθήσεις της καρδιάς.

Συστατικά-χαρακτήρας:

Μελέτες έχουν δείξει ότι το σπαράγγι, περιέχει ελάχιστες θερμίδες και είναι καλή πηγή φολικού οξέως και καλίου. Το φολικό οξύ είναι σημαντικό για την εξουδετέρωση της χομοσυστεϊνης που εμπλέκεται στις καρδιακές παθήσεις. Είναι επίσης σημαντικό για τις εγκύους γιατί βοηθά στην αντιμετώπιση σχιστιών του βρέφους. Η αυξημένη ποσότητα καλίου μπορεί να μειώσει την απώλεια ασβεστίου από το σώμα. Οι βλαστοί του περιέχουν αντιοξειδωτικές ουσίες.

Είναι καλή πηγή βιταμίνης C. Η βιταμίνη αυτή βοηθά το σώμα να παράγει και να διατηρήσει τον κολλαγόνο. Το κολλαγόνο βοηθά στην συνοχή των κυττάρων και τη σωστή σύνδεση των ιστών. Η υψηλή περιεκτικότητά του σε φυτικές ίνες του προσδίδει καθαρτικές ιδιότητες. Η διουρητική του ικανότητα εξουδετερώνει την αμμωνία που προκαλεί σωματική κούραση.

Οι ρίζες του φυτού έχουν γεύση γλισχραματώδη και πικρή. Περιέχουν φυτικό λεύκωμα, κομμιώδη, ρητίνη, ζαχαρούχο ουσία και μηλικό, χλωριούχο, οξικό και φωσφορικό ασβέστιο και κάλι.

Οι νέοι βλαστοί περιέχουν χλωροφύλλη, σαπωνίνη, μαννίτη, ασπαραγίνη (που δίνει τη χαρακτηριστική οσμή μεθυλμερκαπτάνης στα ούρα), ρουτοσίδη, τανίνη, ίχνη φθορίου, άλατα καλίου και ασβεστίου. Περιέχουν επίσης πρωτεΐνη, θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, νιασίνη, παντοθενικό οξύ, βιταμίνη Β6, σίδηρο, φωσφόρο, ψευδάργυρο και μαγνήσιο.

Άνθιση – συλλογή – χρησιμοποιούμενα μέρη:

Ανθίζει από Ιούνιο έως Αύγουστο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούμε τα τρυφερά βλαστάρια του και το ρίζωμά του που πρέπει να συλλέγουμε Μάιο και Ιούνιο. Να προτιμούμε τα λευκά και όχι τα καστανά ριζώματα. Τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια και όταν ξεραθούν τα φυλάμε σε ξηρό μέρος.

Όταν πρόκειται να το χρησιμοποιήσουμε για θεραπευτικούς σκοπούς το σπαράγγι πρέπει να είναι νωπό και όχι αποξηραμένο γιατί με τη συντήρηση στα κουτιά χάνει το μεγαλύτερο μέρος των θεραπευτικών του ιδιοτήτων. Ακόμα και τις δυναμωτικές του ιδιότητες. Στην ουσία καταντά ένα άνοστο χόρτο.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:

Είναι δυναμωτικό, ορεκτικό και εξαιρετικό διουρητικό.

Θεραπευτικά το σπαράγγι ή το ασπαραγινικό οξύ χρησιμοποιούνται για την θεραπεία προβλημάτων της ουροδόχου κύστης και των νεφρών, για τους ρευματισμούς, την αρθρίτιδα, την ποδάγρα, το οίδημα από καρδιακή ανεπάρκεια και τη σχιστοσωμίαση. Σαν διουρητικό δρα εναντίον της υδρωπικίας, ρυθμίζει τους παλμούς της καρδιάς στην υπερτροφία, είναι αποχρεμπτικό, δρα εναντίον της φυματίωσης , της βρογχίτιδας, είναι αντιρρευματικό και καταπραϋντικό.

Η διουρητική ενέργεια του βοτάνου οφείλεται κυρίως στα άλατα καλίου που περιέχει. Τα ούρα όσων πίνουν ρίζα ασπάραγγου, αποκτούν χαρακτηριστική οσμή. Αυτό οφείλεται στην ασπαραγίνη, αλλά συμβαίνει μόνο σε άτομα που δεν έχουν την ικανότητα να τη διασπάσουν. Αν στα ούρα αυτά προσθέσουμε λίγες σταγόνες τερεβινθέλαιο (νέφτι) η οσμή γίνεται όμοια με του μενεξέ. Η ρίζα χορηγείται σαν πικρή (ορεκτική) και κατά των βρογχικών κατάρρων και της φυματίωσης.

Ο χυμός του σπαραγγιού, συνδυασμένος με χυμό καρότου είναι αποτελεσματικό ανανεωτικό για το γενετικό σύστημα, αποτοξινωτικό για το συκώτι και διουρητικό μέσο. Βοηθά σε προβλήματα ρευματισμών και ενισχύει τη διανοητική λειτουργία. Το ασπαραγινικό οξύ που περιέχει βοηθάει στη καταστροφή των νηματοζώων. Δεν το πίνουμε ξεχωριστά, γιατί ο χυμός του βοτάνου είναι ερεθιστικός για τα νεφρά. Για την αναιμία και τον διαβήτη βοηθά ο συνδυασμός χυμού σπαραγγιού και χυμό από καρότο και λάχανου Βρυξελών. Ο συνδυασμός σπαραγγιού, με χυμό καρότου και αγγουριού βοηθά σε προβλήματα προστάτη. Στην ομοιοπαθητική χρησιμοποιείται σαν διουρητικό και σαν φάρμακο κατά του ασκίτη και των ρευματισμών.

Η κατανάλωση σπαραγγιών σαν τροφή, βοηθά στη κυστίτιδα, πυελίτιδα, ασθένειες νεφρών, ρευματισμό, ποδάγρα και οιδήματα εξ αιτίας καρδιακής ανεπάρκειας.

Παρασκευή και δοσολογία:

Την ρίζα την φτιάχνουμε ως αφέψημα. Ρίχνουμε μία κοφτή κουταλιά της σούπας σε ένα φλιτζάνι νερό και τη βράζουμε 5-10 λεπτά. Πίνουμε 2 με 3 φλιτζάνια την ημέρα. Είναι χρήσιμο σαν διουρητικό, στους ρευματισμούς και την ταχυκαρδία. Αν θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν εμετικό πίνουμε 2 κούπες. Το αφέψημα από άνθη και τον βλαστό το χρησιμοποιούμε για τους πονοκεφάλους και την αϋπνία, σαν δυναμωτικό και ορεκτικό.

Για την βρογχίτιδα το αφέψημα παρασκευάζεται με 40-50 γραμμάρια ρίζας σε 1 λίτρο νερό.

Για να είναι ευκολότερη η λήψη του παρασκευάζεται σε σιρόπι. Κορυφές σπαραγγιού φρέσκες, κοπανιόνται για να τους αφαιρεθεί ο χυμός. Τον χυμό αυτό τον φιλτράρουμε και έπειτα με αρκετή ζάχαρη τον βράζουμε σε μπεν-μαρί, ώσπου να γίνει σιρόπι. Το σιρόπι το φυλάμε σε μπουκάλι καλά κλεισμένο και χρησιμοποιούμε 1-2 κουταλιές κοφτές πρωί και βράδυ.

Προφυλάξεις:

Το σπαράγγι όταν καλλιεργηθεί δεν χάνει τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Για τον λόγο αυτό πρέπει να χρησιμοποιείται με μέτρο γιατί η υπερβολική ποσότητα μπορεί να βλάψει όσους υποφέρουν από αρθριτικά, αρτηριοσκλήρωση, ψαμμίαση, γιατί ερεθίζονται τα νεφρά εξ αιτίας των πυρηνίνων που περιέχει.. Επίσης δεν πρέπει να καταναλώνεται όταν υπάρχει φλεγμονή στο ουροποιητικό σύστημα γιατί είναι ερεθιστικό. Κατά τον Gazin τα νευρικά άτομα και οι υστερικές γυναίκες πρέπει να αποφεύγουν το σπαράγγι γιατί τους φέρνει αϋπνία.

Μερικοί άνθρωποι είναι αλλεργικοί στα σπαράγγια και βγάζουν εξανθήματα αν ακουμπήσουν το φυτό. Η λήψη από το στόμα επιτείνει την αλλεργική αντίδραση.

Πηγή: FB Serart

ΩΡΑ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!

Ο μικρός Παναγιωτάκης χρειάζεται την βοήθεια όλων μας.

Όποιος μπορεί έστω και στο ελάχιστο ας βοηθήσει. Το μικρό αγοράκι πρόσφατα έκανε μεταμόσχευση λόγω ενός βαρύτατου χολοστατικού συνδρόμου. Πλέον έχει επιστρέψει στο σπίτι του αλλά ακόμη τα έξοδα της νοσηλείας είναι μεγάλα.

Αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή το μωράκι είναι ένα ειδικό γάλα. 

Η μητέρα αναφέρει “Η ημερήσια κατανάλωση είναι δυο κουτιά γάλα (και από ένα σωληνάκι το καθένα). Δυστυχώς το γάλα δεν υπήρχε στο φαρμακείο, αλλά η φαρμακοποιός της γειτονιάς μας που μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ με τις αγωγές του μωρού μας παρήγγειλε το γάλα και το σωληνάκια και τη Δευτέρα θα τα έχουμε. Μας είπε ότι όποτε έχουμε τα χρήματα μπορούμε να την πληρώσουμε, μιας και το Ταμείο θα μας τα επιστρέψει μετά από αρκετούς μήνες. Το ένα κουτί γάλα στοιχίζει 14€ και το ένα σωληνάκι 10€, δηλ το συνολικό κόστος 1488€ (1 κουτί γάλα χρειάζεται και ένα σωληνάκι, το μωρό χρειάζεται 2 κουτιά γάλα την ημέρα). Επειδή είμαι άνεργη και το επίδομα που λαμβάνω κάθε δίμηνο δεν επαρκεί για την πληρωμή του γάλακτος, θα σας ήμουν ευγνώμον αν μπορούσατε να με βοηθήσετε στο να μαζέψω τα χρήματα για το γάλα.Υπάρχουν ακόμα τα 430€ που είχαν συγκεντρωθεί για το χειρουργείο που τελικά δεν έγινε. Οπότε χρειαζόμαστε ακόμα άλλα 1000€.

Για όσους θα ήθελαν να βοηθήσουν ο λογαριασμός είναι:
για τον ΣΚΟΥΤΑΡΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
Αριθμός Λογαριασμού: 5040-056144-340
IBAN: GR 35 0172 0400 0050 4005 6144 340
Τράπεζα ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Μόλις έχω στα χέρια μου το γάλα και την απόδειξη θα σας τα βγάλω φωτογραφία και θα τα ανεβάσω.
Για οτιδήποτε με θελήσετε, επειδή δεν έχω internet , το τηλέφωνό μου είναι
698-8925-289
Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας,
Μαριάνα”

Φτιάχνω μηλόξιδο

Φτιάχνω μηλόξιδο

Το μηλόξιδο μπορείτε να το και κάνετε μόνοι σας. Η διαδικασία είναι ομολογουμένως λίγο κοπιαστική, όμως το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Μεγάλης σπουδαιότητας, κατά την παρασκευή του ξιδιού, είναι η καθαριότητα σε όλα τα στάδια και τις διαδικασίες. Ένα δοχείο που δεν είναι σχεδόν κλινικά καθαρό, μπορεί να είναι αιτία μεταφοράς βακτηριδίων που δεν ανήκουν στο ξίδι ή που θα απειλήσουν την δημιουργία του.

Χρειαζόμαστε:
Έναν χώρο που να μπορεί να αερίζεται και θερμοκρασίες 10-28 βαθμούς Κελσίου.
Μια μεγάλη γυάλα (στρογγυλή νταμιτζάνα) με στενό λαιμό και σωληνάρια ζύμωσης.
Στο δεύτερο στάδιο ζύμωσης χρειάζονται δυο ανοιχτά δοχεία (ξύλινα ή πήλινα). Αποκλείονται τα μεταλλικά ή πλαστικά.
Ένα λινό ύφασμα για να σκεπαστεί το δοχείο και ένα ακόμη δια να φιλτραριστεί το ξίδι (για αυτό χρειάζεται το δεύτερο δοχείο).
Ένα χωνί.
Μικρά μπουκάλια για να εμφιαλωθεί το ξίδι. Να προτιμάτε τα σκουρόχρωμα, που φράζουν το φως.

Τα διάφορα στάδια παρασκευής
Από το φρούτο βγαίνει χυμός
Για να κάνουμε ξίδι, πρέπει αρχικά να πάρουμε τον χυμό από τα πιο υγιή, ώριμα και γλυκά μήλα. Κατά το στύψιμο τους είναι πολύ σπουδαίο να προσέξουμε να εκμεταλλευτούμε όχι μόνον την σάρκα τους αλλά ολόκληρο το μήλο με τον φλοιό και τους σπόρους του. Κάθε μέρος του φρούτου θα δώσει στο ξίδι ιδιαίτερα στοιχεία, που μόνον αυτό τα περιέχει. Μόλις πάρουμε τον χυμό από τα μήλα, τον χύνουμε στην γυάλα (νταμιτζάνα). Τα υπολείμματα από το στύψιμο τα ρίχνουμε και αυτά μέσα. Σχεδόν αμέσως η τανίνη, που βρίσκεται στον φλοιό του μήλου, αρχίζει να χρωματίζει τον χυμό καφετί. Αυτό είναι απολύτως κανονικό και είναι εκείνο ακριβώς το οποίο φροντίζει για το χρυσάφι χρώμα και την φυσική θολάδα του ξιδιού. Μετά αρχίζει το δεύτερο στάδιο.

Ο χυμός μας δίνει τον μούστο
Προσθέτουμε περίπου 10% νερό στον χυμό και τον ανακατεύουμε καλά. Έτσι αρχίζει η αλκοολική ζύμωση. Σε ένα δροσερό χώρο (μια λογική θερμοκρασία είναι γύρω στους 10 βαθμούς), ο χυμός χρειάζεται περίπου τρεις μέχρι τέσσερις εβδομάδες για την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας. Για την τρίτη φάση, ο χυμός χρειάζεται οξυγόνο. Θα πρέπει λοιπόν να μεταφερθεί σε άλλο χώρο, αφού θα χρειαστεί θερμοκρασία 25-28 βαθμών και φρέσκο αέρα.

Από τον μούστο βγαίνει ξίδι
Μια μικρή γουλιά από το παλιό ξίδι θα έδινε μια κάποια ώθηση στον μούστο μας να ξεκινήσει πιο ενεργά και πιο εύκολα την ζύμωσή του, από όσο εάν δεν τον “ενοχλούσατε”. Για την τελευταία ζύμωση το προσωπικό σας μηλόξιδο θα χρειαστεί μέχρι και τρεις μήνες. Κατά την διάρκεια αυτή δημιουργείτε οσμή που μοιάζει πολύ με εκείνην της ξεβαφής νυχιών (ασετόν) ή με εκείνην της κόλλας. Στην πραγματικότητα δημιουργείται αιθυλικό άλας οξικού οξέως, δηλαδή κάτι που δεν θα το μυρίζατε με ευχαρίστηση στους χώρους της κατοικίας σας. Για τον λόγο αυτόν φροντίστε, ώστε η ωρίμανσή του να γίνει ή σε θερμαινόμενο υπόγειο ή σε κάποιον άδειο χώρο.

Η πιο γρήγορη και πιο απλή μέθοδος

Οι επιμέρους χειρισμοί
Ιδανικά για την παρασκευή του προσωπικού σας μηλόξιδου είναι τα μήλα που προέρχονται από δυναμικές-βιολογικές καλλιέργειες. Τα μήλα λοιπόν πρέπει να πλυθούν πολύ καλά (επειδή ούτε αυτά αποφεύγουν την μόλυνση από το επιβαρυμένο περιβάλλον μας), να στεγνώσουν και να κοπούν σε μεγάλα κομμάτια δίχως να ξεφλουδιστούν.

-          Πρεσάρετε δυνατά τα χοντροκομμένα αυτά κομμάτια και συγκεντρώστε τον χυμό. Όποιος έχει αποχυμωτή, μπορεί να τον χρησιμοποιήσει.
-          Ρίξτε τα υπολείμματα μέσα στον χυμό και όλα μαζί μέσα στην γυάλα. Υπολογίστε να χύσετε μέσα στον χυμό νερό, σε ποσοστό περίπου 10%. Η γυάλα δεν επιτρέπεται να γεμίσει περισσότερο από τα 3Λ του ύψους της.
-          Ρίξτε μέσα στην γυάλα μερικά κομμάτια κανονικό προζύμι ψωμιού και ανακατέψτε όλο το μίγμα.
-          Βάλτε την τάπα στο στόμιο της γυάλας και γεμίστε στα σωληνάκια της ζύμωσης με νερό ώστε να μην περάσει οξυγόνο προς τα μέσα.
-          Μετά από 3-4 εβδομάδες, σε έναν χώρο με θερμοκρασία περίπου 10 βαθμών, ο μούστος σας είναι έτοιμος. Δώστε προσοχή στις καιρικές συνθήκες. Εάν το μίγμα σας παγώσει, τότε θα σκοτωθούν οι ζυμομύκητες και δεν θα γίνει η ζύμωση.
-          Μην σκοτίζεστε αν στο πάνω μέρος του μούστου σχηματίστηκε μια κορώνα από αφρό. Αυτό είναι μέρος της διαδικασίας ζύμωσης, κατά το οποίο όλα τα σάκχαρα του χυμού μετατρέπονται σε αλκοόλη. Άρα, ο αλκοολικός βαθμός του μούστου εξαρτάται από το πόσο γλυκά ήταν τα μήλα.

-          Προσέξτε: Σε όλη την διάρκεια της ζύμωσης δεν επιτρέπεται να αφαιρέσετε το πώμα. Αν δεν βρείτε κατάλληλο πώμα μπορείτε να βάλετε μια φούσκα (από αυτές που φουσκώνουμε για στολισμό). Έτσι, τα αέρια που δημιουργούνται θα την φουσκώνουν, ενώ ταυτόχρονα εμποδίζει το οξυγόνο να μπει στην νταμιτζάνα.
-          Τώρα ανακινείστε τη γυάλα και αδειάστε το περιεχόμενό της σε ένα από τα ανοιχτά δοχεία (ξύλινη σκάφη ή πήλινο ανοιχτό δοχείο). Φροντίστε ώστε και τα δοχεία αυτά να είναι καλοπλυμένα. Το στέγνωμά τους είναι προτιμότερο να γίνεται με την τοποθέτησή τους ανάποδα, επειδή το σκούπισμα, όσο προσεκτικό και αν είναι, αφήνει αδιόρατες τριχούλες από το πανί.
-          Τώρα αφήστε το πράγμα να “κυλίσει” από μόνο του, μια που η ζύμωση του ξιδιού αυτοεπιτελείται. Αν θέλετε όμως μπορείτε να βοηθήσετε το ξεκίνημα της ζύμωσης, ρίχνοντας λίγο από το παλιό σας μηλόξιδο.
-          Σκεπάστε το δοχείο με το ύφασμα. Έτσι, ενώ ο μούστος θα αναπνέιει, ταυτόχρονα θα είναι προστατευμένος από ρύπανση.
-          Τα βακτηρίδια του ξιδιού δρουν ιδανικά στις θερμοκρασίες από 25-28 βαθμούς. Σε κανονική θερμοκρασία δωματίου η διαδικασία διαρκεί πολύ περισσότερο. Σε θερμοκρασίες κάτω των 18 ή άνω των 35 βαθμών Κελσίου δεν θα έχετε κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
-          Η δημιουργία του αιθυλικού άλατος οξικού οξέως προσδίδει στο υπό ζύμωση υγρό μια όχι ευχάριστη οσμή που μοιάζει με εκείνες της ξεβαφής νυχιών (ασετόν) ή της κόλλας. Αν αρχίσει να μειώνεται η ένταση της οσμής αυτής, τότε η ζύμωση έχει ολοκληρωθεί (η διάρκειά της εκτείνεται σε 2-3 μήνες).
-          Βράστε ένα λινό μαντήλι, μετά διπλώστε το στα δύο και βάζοντάς το κάτω από ένα στραγγιστήρι αδειάστε το περιεχόμενο στο δεύτερο δοχείο.
-          Αν θέλετε να στραγγίσετε το μαντήλι, ώστε να μην χάσετε ούτε σταγόνα από το μηλόξιδο σας, φροντίστε να πλύνετε σχολαστικά καλά τα χέρια σας.
-          Εμφιαλώστε όσο γίνεται περισσότερα μικρά μπουκάλια με μηλόξιδο. Η διατήρησή του σε ένα μεγάλο μπουκάλι δεν ενδείκνυται, επειδή με κάθε χρήση θα έρχεται όλη η ποσότητα σε επαφή με το οξυγόνο του αέρα.
-          Μπουκάλι που έχει ανοιχτεί, πρέπει να καταναλωθεί μέσα 4 περίπου εβδομάδες.
-          Προτιμάτε τα σκουρόχρωμα μπουκάλια, επειδή δεν επιτρέπουν να τα διαπερνά το φως. Σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να εκτίθεται το ξίδι σε απ' ευθείας ηλιακή ακτινοβολία. Αυτό θα σήμαινε τον θάνατό του.
-          Μην αποθαρρύνεστε αν το πρώτο σας μηλόξιδο δεν σας ικανοποιεί πολύ στην γεύση. Έχετε παρασκευάσει μόνοι σας ένα αγνό προϊόν. Την επόμενη φορά ίσως διαλέξετε μήλα άλλης ποικιλίας και πετύχετε καλύτερη γεύση.

Πηγή: Το μηλόξιδο-Γιόχαν Βάις

 

 

Φτιάχνω σπιτικό ξύδι

Ξίδι, εξ ορισμού, είναι το αποτέλεσμα της ζύμωσης από βακτήρια του οξικού οξέος σε αλκοόλη. Τα βακτήρια που κάνουν αυτή τη δουλειά καλούνται οξοβακτηρίδια.
Με την οξική ζύμωση τα οξοβακτηρίδια παρέχουν το ένζυμο (αλκοολοξειδάση) και έτσι το οξυγόνο του αέρα μετατρέπει την αιθυλική αλκοόλη σε οξικό οξύ.
Το ξύδι με άλλα λόγια είναι ένα αραιό διάλυμα του οξικού οξέως.

Μερικά κρασιά χαλάνε (ξιδιάζουν) από μόνα τους, ειδικά αν δεν έχουν αποστείρωση, αν μας πάρει αέρα το βαρέλι αλλά και με την άνοδο της θερμοκρασίας το καλοκαίρι.
Εξάλλου η φυσιολογική κατάληξη κάθε κρασιού είναι να γίνει ξίδι. Αυτό γίνεται με δύο παράγοντες τον αέρα και την θερμοκρασία.

Εμείς πολύ απλά μπορούμε να φτιάξουμε ξίδι από κρασί μας, ρίχνοντάς του μέσα μαγιά ξιδιού και ζεστό νερό. Η μαγιά ξιδιού είναι τα κατακάθια στο κάτω μέρος του βαρελιού μας από το παλιό ξίδι. Τώρα αν δεν έχουμε κατακάθι, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε σπιτικό ξίδι για να φτιάξουμε το ξίδι μας.
Τα σπιτικά κρασιά είναι συνήθως από 10-12 βαθμούς και για αυτό ρίχνουμε και τόση ποσότητα ζεστού νερού για να κατεβάσουμε τούς βαθμούς περίπου στους 7, ανάλογα με το πόσο δυνατό θέλουμε το ξίδι μας. Το ξίδι του εμπορίου έχει συνήθως 6% οξικό οξύ.
Το σπιτικό ξίδι μπορεί να είναι λιγότερο διαυγές, είναι όμως ζωντανό καθώς περιέχει ωφέλιμους μικροοργανισμούς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οξοποίηση σε άλλα κρασιά μας και να γίνει η μάνα στο δικό μας σπιτικό ξίδι.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να φτιάξετε το κρασί σας ξίδι, είναι να αφήσετε το δοχείο που θα το φυλάξετε, να μην είναι κλειστό και να αερίζεται καλά . H θερμοκρασία αποθήκευσης, για τη μετατροπή του κρασιού σε ξίδι θα πρέπει να είναι από 18οC- 35οC.
Παλιότερα έβραζαν μακαρόνια και έριχναν το ζουμί τους στο κρασί για μαγιά. Εσείς μπορείτε να δοκιμάσετε να βάλετε σε μια μπουκάλα σπιτικό κρασί και να ρίξετε μέσα λίγο ξίδι και να προσθέσετε και ένα άβραστο μακαρόνι και να περιμένετε να γίνει ξίδι.

Βιομηχανική παραγωγή ξιδιού.
Το οξικό οξύ παράγεται τόσο συνθετικά όσο και με βιολογικό τρόπο, δηλαδή με τη βοήθεια κάποιου ενζύμου. Ο δεύτερος τρόπος χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για την παραγωγή ξιδιού γιατί η νομοθεσία σε πολλές χώρες του κόσμου απαιτεί τόσο το επιτραπέζιο ξίδι όσο και αυτό που χρησιμοποιείται με άλλους τρόπους στα τρόφιμα να είναι βιολογικής προέλευσης.

Αερόβια ζύμωσηΈτσι με βιολογικό τρόπο σχηματίζεται κυρίως με την οξική ζύμωση, δηλαδή την οξείδωση της αιθυλικής αλκοόλης που περιέχεται στα αλκοολούχα ποτά. Η οξείδωση αυτή γίνεται με τη βοήθεια ορισμένων βακτηρίων τα οποία μεταφέρουν το ένζυμο αλκοολοξειδάση και αυτό μεταφέρει το οξυγόνο του αέρος στην αιθυλική αλκοόλη. Η αντίδραση που γίνεται είναι η εξής:

CH3CH2OH + O2 → CH3COOH + H2O
Η καθαρή αλκοόλη δεν παθαίνει οξείδωση και δε μετατρέπεται σε οξικό οξύ. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν περιέχει τους μύκητες που παράγουν την αλκοολοξειδάση. Οι μύκητες για να ζήσουν χρειάζονται κατάλληλες αζωτούχες θρεπτικές ουσίες, τις οποίες δεν έχει η καθαρή αλκοόλη. Επομένως για να γίνει η οξοποίηση, πρέπει να υπάρχει κρασί ή γενικά αλκοολούχα ποτά που έχουν θρεπτικές ουσίες, να υπάρχουν μύκητες και κατάλληλη θερμοκρασία (συνήθως 18-35°C). Επίσης η αλκοόλη των ποτών δεν πρέπει να είναι μικρότερη του 2% και ανώτερη του 12% γιατί τότε οι μύκητες αδρανοποιούνται.

Έχουν αναπτυχθεί διάφορες μέθοδοι ζύμωσης, με απώτερο σκοπό την επιτάχυνση της διαδικασίας και την παραγωγή σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρόνο:

Μέθοδος της Ορλεάνης.
Το αλκοολούχο ποτό μπαίνει σε μεγάλα δοχεία με τρύπες μαζί με έτοιμο ξίδι και αφήνεται για μεγάλο διάστημα. Ύστερα αφαιρείται μια ποσότητα ξιδιού και προστίθεται μια ίση ποσότητα ποτού. Αυτό συνεχίζεται όσο χρειάζεται.

Γερμανική μέθοδος ή μέθοδος γρήγορης οξοποίησης.
Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία το 1823 και θεωρείται η πρώτη μοντέρνα εμπορική διαδικασία. Αποβλέπει στην γρήγορη μετατροπή του αλκοολούχου ποτού σε ξίδι, με την αύξηση της επιφάνειας του διαλύματος που έρχεται σε επαφή με τον αέρα, ώστε να επιταχυνθεί η οξείδωση. Αυτό επιτυγχάνεται με τη διαβίβαση του διαλύματος, αναμειγμένου με ξίδι, από την κορυφή μέσα σε δρύινα βαρέλια που περιέχουν ροκανίδια εμποτισμένα με ξίδι. Από τον πυθμένα διαβιβάζεται ο αέρας είτε φυσικά είτε με κάποια μηχανική μέθοδο. Το μείγμα διαχωρίζεται σε σταγόνες, άρα αποκτά μεγάλη επιφάνεια επαφής με τον αέρα και η μετατροπή γίνεται πολύ γρήγορα, σε εβδομάδες αντί για μήνες της προηγούμενης μεθόδου.
Σήμερα η μεγαλύτερη ποσότητα ξιδιού παράγεται με μια μέθοδο που περιέγραψε πρώτος το 1949 οι Otto Hromatka και Heinrich Ebner. Το αλκοολούχο διάλυμα υφίσταται ζύμωση προς ξίδι σε μια δεξαμενή που αναδεύεται συνεχώς, ενώ το οξυγόνο τροφοδοτείται σε μορφή φυσαλίδων μέσα στο διάλυμα. Με αυτό τον τρόπο, ξίδι με 15% οξικό οξύ μπορεί να παρασκευαστεί μέσα σε 2 – 3 ημέρες.

Θεραπευτικές Ιδιότητες
Το ξύδι είναι φάρμακο στον υψηλό πυρετό, στο άσθμα, την δηλητηρίαση, ταχυκαρδίες, παχυσαρκία, αρθρίτιδα και άλλα.
Διαλύστε δυο κουταλιές ξύδι (κρασόξυδο ή μηλόξυδο) σε ένα ποτήρι κρύο νερό και πιείτε το. Μπορείτε να το κάνετε κάθε μέρα.
Το παγωμένο ξύδι ανακουφίζει από τα εγκαύματα.

Πηγές: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%BE%CF%8D
http://www.iatronet.gr/article.asp?art_id=747

Περί συντηρήσεως αυγών

Περί συντηρήσεως αυγών

Είναι γνωστό ότι τα αυγά δεν μπορούν να διατηρηθούν για αρκετό διάστημα σε συνδυασμό με τον αέρα χωρίς να «στεγνώσουν», να κενωθούν μερικώς και να αποσυντεθούν.

Η αποσύνθεση των γόνιμων αυγών μέχρι τις αρχές του 1800 παρέμεινε ως πρόβλημα. Αυγό νωπό και υγιές, χάνει συνεχώς νερό από το κέλυφος και ανθρακικό οξύ με την εσωτερική αναπνοή του εμβρύου που εκδηλώνεται με την αύξηση του αερικού θαλάμου στα άκρα και με την ξήρανση του λευκώματος. Στο αποσυντιθέμενο αυγό τα αέρια που αναπτύσσονται συγκεντρώνονται κάτω από το κέλυφος και μάλιστα μερικές φορές σε τέτοιο βαθμό ώστε το αυγό σπάει εκρηγνυόμενο.

Η αποσύνθεση αυτή του αυγού οφείλεται στα βακτηρίδια και τους μύκητες, που αφού διεισδύσουν στην αυγοθήκη, εισδύουν από το κέλυφος και πολλαπλασιάζονται διαβρώνοντας διαδοχικά το λεύκωμα και την λήκυθο. Τα σπέρματα αυτά είναι συνήθως μικροσκοπικά και δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι.

Κάποιες φορές η αλλοίωση των αυγών οφείλεται στους ευρώτες που τα προσβάλλουν από έξω. Αυτοί αναπτύσσονται πάνω στο κέλυφος, το διαπερνούν, διακλαδίζονται στο λεύκωμα και καρποφορούν στον αερικό θάλαμο. Στην περίπτωση αυτή η αλλοίωση του αυγού οφείλεται στα ίδια αίτια με τα οποία συντελείται το σάπισμα των καρπών.

Εάν προφυλάξουμε τα αυγά από την επίδραση του αέρα μπορούν να διατηρηθούν νωπά για αρκετό διάστημα. Πολλοί φυσιοδίφες κατάφεραν να μεταφέρουν από την Αμερική και την Ινδία αυγά πτηνών, αλείφοντάς τα με ελαφρό στρώμα κεριού και να τα υποβάλλουν με επιτυχία σε επώαση.

Πριν από λίγα χρόνια εργάτες που κατεδάφιζαν κάποιον παλιό τοίχο στη λίμνη Maggiore (άνω Ιταλία) ανακάλυψαν τρία αυγά κότας, τα οποία βρίσκονται σε στρώμα από πέτρες και ήταν καλυμμένα με αμμοκονίαμα. Τα άνοιξαν και ήταν ακόμα νωπά. Στο συγκεκριμένο κτίριο δεν είχε γίνει καμία εργασία για 300 χρόνια!!!

Μια μέθοδος λίγο γνωστή στις αγρότισσες της Γαλλίας είναι το να τοποθετούνται μέσα σε βυτίο τα αυγά, τα οποία απέχουν το ένα απ’ το άλλο, σε επάλληλα στρώματα από στάχτη, λεπτή άμμο, πίτουρα, ρινίσματα ξύλου, γύψου ή άνθρακα σε σκόνη. Αυτή η μέθοδος είναι αρκετά αποτελεσματική.

Ακόμα τελειότερη μέθοδος είναι η διατήρηση των αυγών μέσα σε άχυρα ή σε πολύ στεγνή άμμο, αφού προηγουμένως καλύψουμε το κάθε αυγό με λεπτό χαρτί.

Οι νοικοκυρές, οι έμποροι και οι ζαχαροπλάστες αρκούνται να διατηρούν τα αυγά βυθισμένα σε νερό μέσα στο οποίο έχει προστεθεί 1/10 σβησμένου ασβέστη και χρησιμοποιούν συνήθως για τη μέθοδο αυτή δοχεία που περιείχαν πριν βούτυρο. Τα αυγά σε αυτή τη μέθοδο πρέπει να καλύπτονται διαρκώς με το νερό. Ωστόσο, πρέπει να αναφερθεί ότι τα διατηρημένα με αυτόν τον τρόπο αυγά αποκτούν μια γεύση που μας αναγκάζει να μην τα χρησιμοποιούμε παρά μόνο για την κατασκευή ομελετών ή για άλλες παρασκευές τέτοιου είδους. Τα αυγά αυτά βυθιζόμενα σε ζεστό νερό σπάνε εύκολα.

Μέθοδος εξαιρετική διατήρησης των αυγών είναι η κάλυψη τους με βερνίκι ή άλλο παχύ υλικό, το οποίο αντιστέκεται στην εξάτμιση του εσωτερικού νερού και στην είσοδο του αέρα. Αυγό που αλείφεται με ελαφρύ στρώμα λινέλαιου (με το δάχτυλο), το οποίο στεγνώνει σε λίγες μέρες, διατηρείται νωπό για έξι μήνες αποβάλλοντας μόνο το 3% του αρχικού του βάρους. Αντίθετα αυγό χωρίς καμία προφύλαξη στο ίδιο χρονικό διάστημα χάνει το 18% του αρχικού του βάρους, μένει κενό το μισό και έχει δυσάρεστη οσμή.

Βασιζόμενοι σε αυτές τις οδηγίες οι έμποροι δίνουν στους πελάτες αυγά καλυμμένα με βερνίκι, που είναι φτηνό, αποτελεσματικό και εφαρμόζεται εύκολα. Μετά από ένα χρόνο τα αυτά αυτά είναι ακόμα εξαιρετικά για φάγωμα. Τα τοποθετούν δε σε κιβώτια με ρινίσματα ξύλου, ανά 500 τεμάχια τοποθετημένα όρθια, για να διατηρηθούν τα εσωτερικά μέρη τους στην ίδια θέση. Συνήθως μετά από ένα τρίμηνο φύλαξης μπορούν να επωασθούν ακόμη με επιτυχία.

Αυγά σε σκόνη

Τέλος, υπάρχει και ένας τρόπος διατήρησης των αυγών χρήσιμος σε κάποιες περιπτώσεις. Σπάζονται τα αυγά σε πιάτο γυάλινο ή πορσελάνινο και το περιεχόμενό τους μπαίνει σε ελαφρά θερμό φούρνο για να αποξηρανθούν εντελώς. Μετά από 24 περίπου ώρες γίνεται μια μάζα στεγνή, η οποία κονιορτοποιείται. Η σκόνη αυτή διατηρείται σε δοχεία που προφυλάσσονται από τον αέρα.

1 κιλό από τη σκόνη αυτή το διαλύουμε σε 2 κιλά κρύο νερό και το χτυπάμε με το μαγειρικό σύρμα. Το ποσό αυτό της διάλυσης αντιπροσωπεύει 100 αυγά και χρησιμοποιείται για την κατασκευή ομελετών ή για άλλες ανάγκες μαγειρείων και ζαχαροπλαστείων.

Από την France Agricole

Πώς να διατηρούμε τα αυγά πάντοτε φρέσκα

Είναι πολύ γνωστό ότι τα φρέσκα αυγά πωλούνται πάντοτε σε διπλάσια τιμή. Εκτός αυτού, είναι εποχή που γεμίζει ο κόσμος με αυγά και είναι πάμφθηνα, είναι δε πάλι εποχή που γίνονται σπάνια και η τιμή τους υψώνεται πολύ. Γιά αυτό πρέπει να καταφύγουμε σε μέθοδο, με την οποία να έχουμε πάντοτε φρέσκα αυγά.

Για να διατηρήσουμε τα αυγά φρέσκα, το πρώτο και κύριο είναι να τα έχουμε σε μέρος που να μη τα προσβάλλει η υγρασία, η ζέστη και η παγωνιά. Επίσης τα πειράζει το τράνταγμα των αμαξών και, όταν είναι ανάγκη να τα μεταφέρουμε σε μακρινό μέρος, πρέπει να τα περιτυλίγουμε καλά. Τα πειράζει πολύ η ατμόσφαιρα.

Για να έχουμε λοιπόν φρέσκα αυγά, πρέπει, έκτος των άλλων, να τα έχουμε προφυλαγμένα και από τον ατμοσφαιρικό αέρα. Για να επιτύχουμε σε αυτό μεταχειριζόμαστε πολλούς τρόπους.

Πρώτος τρόπος

Τα βουτάμε λίγα δευτερόλεπτα σε βραστό νερό, μετά τα αποσύρουμε αμέσως. Τον τρόπο αυτό μεταχειριζόμαστε για να σχηματισθεί κάτω από την μεμβράνη του φλοιού ψιλό στρώμα από ασπράδι πηγμένο, οπότε είναι εντελώς αδύνατο να εισέρθει ατμοσφαιρικός αέρας.

Δεύτερος Τρόπος

Έτερος τρόπος είναι να αλείφουμε τα αυγά γύρω-γύρω, όλο τον φλοιό τους, με λιπαρές ουσίας ή με διάφορα βερνίκια.

Τρίτος  τρόπος

Ο επόμενος τρόπος είναι καταλληλότερος των άλλων όταν έχουμε για φύλαγμα πολλά αυγά.

Θέτουμε τα αυγά μέσα σε δοχεία κατασκευασμένα από αμμόχωμα τα οποία γεμίζουμε με ασβεστόνερο.

Τέταρτος Τρόπος

θέτουμε τα αυγά πλαγιαστά, μέσα σε στρώματα από ψιλοκομμένο άχυρο.

 Πέμπτος Τρόπος

Θέτουμε αυτά ομοίως μέσα σε πριονίδια (ταλάσι).

 Έκτος Τρόπος

Θέτουμε αυτά ομοίως μέσα σε στάχτη.

Ποιά αυγά είναι καταλληλότερα για φύλαγμα

Αυγά καταλληλότερα διά φύλαγμα είναι εκείνα πού γεννώνται από τον Δεκαπενταύγουστο μέχρι τα μέσα του Σεπτεμβρίου, διά δύο λόγους

1^ον. Διότι οι κότες τότε, ένεκα του ότι αρχίζει η πτερόρροια, διακόπτουν μετά από λίγο το γέννημα. Είναι λοιπόν πολύ φυσικό ότι τα τελευταία αυγά τους έχουν λιγότερο σπέρμα, από τα αυγά του Μάιου και του Ιουνίου.

2^ον. Οι πετεινοί εξαντλημένοι από τους μεγάλους περιπάτους τους στην εξοχή, όπου εκπλήρωσαν τα καθήκοντα τους υπό το άφθονο ηλιακό φώς και τις θερμές ηλιακές ακτίνες, γυρίζουν πλέον στις φωλιές τους εξαντλημένοι και τα αυγά που γεννούνται, όπως και στο πρώτο μέρος του παρόντος πονήματος παρατηρήσαμε, είναι κατά το πλείστον διάφανα (χωρίς σπέρμα). Εμείς δε από πείρα γνωρίζουμε ότι τα διαφανή αυγά διατηρούνται καλύτερα.

Πηγή: Περί Πτηνοτροφίας/Ζ.Ι. Ανδρουλιδάκη-Εν Χανίοις 1906

Εκδήλωση στη μνήμη του διορατικού ασκητή Γέροντος Παισίου θα πραγματοποιηθεί στην Πάτρα

Μία ξεχωριστή εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Γέροντα Παισίου του Αγιορείτου που εκοιμήθη πριν από 19 χρόνια, στις 12 Ιουλίου του 1994, θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο Σάββατο 30 Μαρτίου 2013 στις 6.30 το απόγευμα στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Πατρών και προβλέπεται να συγκεντρώσει πολύ κόσμο.
Ο Μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης (το κατά κόσμο όνομα του ήταν Αρσένιος Εζνεπίδης) είχε γεννηθεί στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία. Υπήρξε Έλληνας μοναχός που έζησε στη διάρκεια του 20ού αιώνα και θεωρείται από πολλούς ως μία εξέχουσα εκκλησιαστική μορφή και ένας μοναχός που αξίζει και πρέπει να Αγιοποιηθεί από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία μας.
Μάλιστα όπως αναφέρεται σε διαδικτυακά σάιτ, ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος έχει προτείνει την κατάταξη του Γέροντος Παισίου στα δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως Αγίου.
Ο Γέροντας Παΐσιος που οι προφητείες και λεγόμενα του για το έθνος μας και γενικότερα για τον κόσμο, έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση, απεβίωσε μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο, την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 στις 11 το πρωί και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο της κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται ιερά αγρυπνία στο Ιερό αυτό Ησυχαστήριο, την οποία παρακολουθούν ευλαβικά χιλιάδες πιστοί.
Όπως σημειώνεται στο σάιτ xristianos.gr, απ’ όπου και η φωτ., η φήμη του Αγιορείτη Γέροντος ως αγίου στο Ορθόδοξο ποίμνιο είναι μεγάλη, λόγω της προσωπικότητάς του και του πλήθους των μαρτυριών από ανθρώπους ορθόδοξων πιστών και μη, για ξεχωριστά, σπάνια χαρίσματα που διέθετε (προφητικό χάρισμα, θεραπευτικό, κ.α.).
Στην εκδήλωση στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου της Πάτρας, θα μιλήσουν ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς με θέμα, «Η αγάπη του π. Παισίου προς τους νέους» και ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτης κ. Χριστόδουλος, (στη Μοναστική αδελφότητα της οποίας είχε εισχωρήσει από το 1979 ο π. Παίσιος), με θέμα «Ο πνευματικός άνθρωπος στη μορφή και στο βίο του Γέροντος Παισίου».
Επίσης θα γίνει προβολή βίντεο και φωτογραφιών. Την επόμενη μέρα, την Κυριακή 31 Μαρτίου 2013 το πρωί στο ναό του Αγίου Νικολάου θα διεξαχθεί Αρχιερατική Θεία λειτουργία και μνημόσυνο για τον Γέροντα Παίσιο από τον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο. Ο κ. Χρυσόστομος το απόγευμα της Κυριακής 31/3 στις 18.30 θα τελέσει στο ναό του Αγίου Νικολάου τον Β’ Κατανυκτικό Εσπερινό.
Επιμέλεια-Τ. Μαρτάτος